Θα αρχίσω με έναν στίχο του διάσημου ισπανού ποιητή, του Αντόνιο Ματσάδο: «Η ζωή κάθε μέρα μάς δίνει και μια τσεκουριά». Είμαι συγκλονισμένος όπως άλλωστε συγκλονισμένη είναι και όλη η Ελλάδα από τον αδόκητο χαμό του Μίμη. Δεν μας είχε κανείς προετοιμάσει γι’ αυτό. Ο Δομάζος ήταν ένας ολοζώντανος άνθρωπος και το βάρος της απώλειας αβάσταχτο. Μια ζωή μαζί στις χαρές και τις λύπες, στην εθνική ομάδα και τον Παναθηναϊκό. Στην πορεία ενωθήκαμε σε μια «κοινή ζωή» γιατί ο αθλητισμός προς τα εκεί μας πήγαινε με τα ταξίδια και τη διαμονή στο ξενοδοχείο. Δεν είχε κανείς διανοηθεί πως ο Μίμης μπορούσε να «φύγει».
Επαιζε συνέχεια ποδόσφαιρο πρωί και απόγευμα, όπως εκείνα τα χρόνια που είχε έρθει στον Παναθηναϊκό. Το πρωί αγώνα με την Αμυνα Αμπελοκήπων και το απόγευμα μετείχε στο Κύπελλο του τέως ΠΟΚ με τον Παναθηναϊκό σε ματς απέναντι στην ΑΕΚ. Τον έβαλαν έξω δεξιά, πέτυχε και γκολ. Ο Αντώνης Μαντζαβελάκης τον πήρε στον Παναθηναϊκό, ο Δομάζος φόρεσε το 10 και έγινε αμέσως ο ηγέτης και αρχηγός της ομάδας. Διαδέχθηκε, μάλιστα, ένα άλλο δεκάρι της εποχής, τον Φωτεινό. Στη δε εθνική ομάδα, θραύση έκανε τότε η τριπλέτα Δομάζου – Σιδέρη – Παπαϊωάννου. Αποκορύφωμα όλων αυτών το 4-2 στο Καραϊσκάκη επί της Πορτογαλίας που ήταν τρίτη δύναμη στον κόσμο. Κρίμα που δεν τον είχαμε στο άτυχο 2-2 με τη Ρουμανία, ένα καθοριστικό ματς, αλλά ο Νταν Γεωργιάδης τον απέκλεισε για δήθεν πειθαρχικό παράπτωμα.
Τι να πεις για τον μεγάλο Μίμη Δομάζο. Τόμους χρειάζεται να έχεις και τόσα να γράψεις.