Στα βουνά και στα λαγκάδια. Στα κλουβιά. Οσο πιο μακριά, τόσο πιο καλά. Να μη φαίνονται. Εξόριστοι σε όλη τους τη (μικρή) ζωή. Εκαναν μόνο ένα κακό, ένα λάθος, τόσο μεγάλο κακό και τόσο μεγάλο λάθος: Τόλμησαν να γεννηθούν σε μια χώρα με εκατομμύρια αδέσποτα που η ζωή τους αξίζει λιγότερο από μια χούφτα με κροκέτες.
Σκύλοι ανεπιθύμητοι σε σπίτια, αυλές, πόλεις και χωριά. Σκύλοι άχρηστοι για εργαλεία και λοιπές υπηρεσίες. Σκύλοι που εγκαταλείφθηκαν και αναπαράχθηκαν για να βασανιστούν. Τι κι αν ξέρουμε ότι τα αδέσποτα δεν έπεσαν από τον ουρανό; Τι κι αν ξέρουμε ότι δεν είναι αυτοφυή; Τι κι αν μάθαμε ότι τα κυνοκομεία σαν της Σπάρτης και οι χωματερές σαν της Ξάνθης δεν είναι η λύση; Θυμάμαι το 2015 τον Αχιλλέα Μπέο να υλοποιεί την προεκλογική του δέσμευση, να καθαρίζει την πόλη από τα σκυλιά. Το 2025 ο Βόλος «πνίγεται» από αδέσποτα και τα επανεντάσσει όσο πιο μακριά μπορεί, ακόμη και 25 χλμ. από την πόλη σε υψόμετρο 1.500 μέτρων, στα Χάνια. Εκεί που δεν τα βλέπει ανθρώπου μάτι. Ενίοτε γίνονται και διάφορες βαφτίσεις ως επιθετικών, παρά την εγκύκλιο της Ειδικής Γραμματείας για την Προστασία των Ζώων Συντροφιάς.
«Προσωπικά δεν είμαι ικανοποιημένος από τον τρόπο που το διαχειρίζεται ο μέσος όρος των δήμων. Υπάρχουν δήμοι που έχουν κάνει σημαντικά βήματα, υπάρχουν πολλοί δήμοι που δεν έχουν κάνει απολύτως τίποτα», δήλωσε προ ημερών στην ΕΡΤ ο υπουργός Εσωτερικών, Θοδωρής Λιβάνιος, και βασικός συντάκτης του ν. 4830/2021, ερωτώμενος για την αντιμετώπιση των δήμων ως προς τα αδέσποτα, κι αφού πριν είχε αναγνωρίσει ότι πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα ζητήματα αυτή τη στιγμή.
Ολοι το ξέρουμε, όλοι το βλέπουμε. Το αυτοδιοίκητο βάζει το φρένο, μας οδηγεί ντουγρού σε οπισθοχώρηση, οι εγκαταλείψεις ενήλικων και νεογέννητων από ασυνείδητους ιδιοκτήτες παραμένουν αθρόες. Η λύση δύσκολη, σύνθετη, οι δήμοι στη λειτουργία τους έτι δυσκολότεροι και οι ψήφοι ακόμη περισσότεροι.
Σταµατίνα Σταματάκου