Πρέπει να εξετάσουμε το γιατί κάποιος δεν φορά το κράνος. Αυτό οφείλεται σε μια ψευδαίσθηση ασφάλειας που δημιουργείται από την πρώτη φορά που δεν φόρεσε κράνος και δεν έπαθε κάτι. Σε μεγάλο βαθμό, είναι θέμα εκπαίδευσης. Στην παιδική ακαδημία που έχουμε πρώτα μαθαίνει το παιδί τον εξοπλισμό και μετά ανεβαίνει στο μηχανάκι. Εκεί έχει γραφτεί στον εγκέφαλό του ότι δεν μπορεί να ανέβει στη μοτοσικλέτα χωρίς κράνος.
Για να έχουμε απτά αποτελέσματα, χρειάζεται μια θετική προσέγγιση. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να πει η κυβέρνηση ότι μέχρι τα τέλη του Φεβρουαρίου η Τροχαία θα ελέγχει τους πάντες για κράνος, αλλά οι παραβάτες θα λαμβάνουν μόνο μία σύσταση. Και από την 1η Μαρτίου και έπειτα να συνεχιστούν οι εντατικοί έλεγχοι, αλλά να επιβάλλονται αυστηρά πρόστιμα και ποινές. Αυτό θα μπορούσε να συνδυαστεί με μια δυνατή τηλεοπτική καμπάνια ή ακόμα και με κίνητρα για την αγορά κράνους.
Το κόστος ενός σωστού κράνους σήμερα ξεκινά συνήθως από τα 150-250 ευρώ και φτάνει έως και 1.000 ευρώ ή και περισσότερα. Ο ΦΠΑ στα κράνη έχει μειωθεί στο 13%, που είναι ένα θετικό πρώτο βήμα, όμως ως μέσο διασφάλισης της υγείας θα έπρεπε να πέσει στο 0%. Η κυβέρνηση θα μπορούσε να προτείνει ένα τέτοιο μέτρο, λέγοντας πως κόβονται μεν τα έσοδα από τον ΦΠΑ αλλά θα τα βρει από τα πρόστιμα.