Η περίπτωση του μακαριστού αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστάσιου αναμφίβολα υπήρξε μοναδική. Δεν ήταν απλώς ένας ξεχωριστός ιεράρχης με πανανθρώπινο έργο. Ηταν ένας φωτισμένος διανοούμενος, ένας παρεμβατικός κληρικός που ποτέ δεν ξέχασε τους όρους εκκίνησης και επιλογής του να εκχωρήσει τη ζωή του όχι απλώς στην Ορθοδοξία, μα πάνω από όλα στους ανθρώπους.
Ο μακαριστός Αναστάσιος αφήνει μία τεράστια παρακαταθήκη τώρα που οριστικά ετάφη και χαιρετίστηκε συγκινητικά από τους απλούς ανθρώπους και τις πολιτικές ηγεσίες. Είναι μία σπουδαία παρακαταθήκη πως ο συγκερασμός του ορθόδοξου δόγματος και της ανιδιοτέλειας απέκτησαν την ιδανική τους μορφή. Από την ενδοχώρα της Ουγκάντας και τη μεγάλη ιεραποστολή του στην πολύ δύσκολη Αφρική μέχρι τον αγώνα του στην Αλβανία, ο μακαριστός Αναστάσιος διαμόρφωσε έναν ξεχωριστό δρόμο και μία μοναδική πρόταση στα εκκλησιαστικά δρώμενα. Μακριά από φανατισμούς, ιδεοληψίες και εχθροπάθειες, η παρουσία του και η ακάματη δράση του ποτέ δεν εργαλειοποιήθηκε πολιτικά ή σε ίντριγκες που μόνον αποξενώνουν το ποίμνιο από το έργο της Εκκλησίας.
Ο Αναστάσιος θύμισε τι σημαίνει ιεράρχης, πατέρας των απλών πολιτών και ταυτόχρονα θεολόγος με μία δική του πρωτότυπη και μοναδική ακτινοβολούσα σκέψη. Αν έχει κάτι να κερδίσει η Εκκλησία και το ορθόδοξο δόγμα είναι από τέτοια παραδείγματα ιεραρχών. Ελκυστικά πάνω σε ζητήματα θρησκείας αλλά και απολύτως γόνιμα και πολύτιμα για την καθημερινότητα και τη ζωή πολλών ανθρώπων. Η απώλειά του είναι πραγματικά μεγάλη όπως μεγάλη και σπουδαία είναι η σελίδα που έγραψε.