Μέχρι εδώ. Το συναίσθημα που αποτυπώνει αυτή η έκφραση νομίζω ότι είναι στο στόμα όλων των Ελλήνων, διαπερνά τη ραχοκοκαλιά της χώρας. Ο κόμπος έχει φτάσει στον λαιμό προ πολλού, θεωρώ ότι τώρα έφτασε και στο χτένι. Τα τελευταία χρόνια, κάθε τόσο, κάθε εβδομάδα σχεδόν μία ιστορία φρίκης με πρωταγωνιστή ένα ή περισσότερα παιδιά. Παιδιά θύματα εγκληματικών πράξεων, παιδιά «εξόριστα», εκτός των ορίων δηλαδή της παιδικής ή ακόμη και της βρεφικής ηλικίας. Που είναι η στοιχειώδης γονεϊκή στοργή, η στοιχειώδης φροντίδα, το νοιάξιμο για το κλάμα του. Δεν ξέρω τι να πρωτοαναφέρω. Παιδικά πρόσωπα, αλλοιωμένα από το τηλεοπτικό «μωσαϊκό», παιδιά που δεν είδαμε ποτέ τα πρόσωπά τους αλλά που ξέρουμε με λεπτομέρειες τα βάσανά τους. Τα παιδιά του αστυνομικού της Βουλής, ο Παναγιωτάκης της Αμαλιάδας, ένα άλλο παιδί που είχαν βρει τσιμεντωμένο στο μπαλκόνι, ένα κορίτσι εννέα ετών που αυτοκτόνησε. Και άλλα παιδιά που ακούμε για τα μαρτύρια που έχουν περάσει στη σύντομη ζωούλα τους, σοκαριζόμαστε, σε κάποιες περιπτώσεις κλείνουμε τις οθόνες μας γιατί δεν αντέχουμε να ακούμε τις ιστορίες τους και μετά μας καταπίνει η καθημερινότητα και τα ξεχνάμε. Μέχρι να τρακάρουμε μετωπικά με την ιστορία του επόμενου παιδιού που αφέθηκε στο έλεος ενός κατώτερου θεού. Η περίπτωση του τρίχρονου όμως που τα βασανιστήρια που πέρασε τον κατέστησαν εγκεφαλικά νεκρό (τουλάχιστον έως την Πέμπτη το βράδυ που γράφτηκε αυτό το κείμενο) νομίζω ότι έφτασε τον κόμπο στο χτένι.
Βλέπω το πλήθος που περιμένει, έξω από το Δικαστικό Μέγαρο, να λιντσάρει τη μητέρα και τον πατριό, ανθρώπους που φωνάζουν να επανέλθει η θανατική ποινή, που ζητούν τον δημόσιο λιθοβολισμό τους. Αναρωτιέμαι πού ήταν όλοι αυτοί όταν το παιδί βασανιζόταν. Στην ίδια (μικρή) πόλη ζούσαν, στην ίδια γειτονιά. Χρειάζεται να δεις τα σημάδια για να καταλάβεις ότι ένα παιδί υποφέρει; Χρειάζεται μεγάλη φαντασία για να «διαβάσεις» το βλέμμα και τη διάθεσή του; Μία μόνο συνθήκη χρειάζεται. Να ενδιαφερθείς για το θύμα πριν βεβαιωθείς ότι είναι θύμα. Ναι, μόνο με την υποψία. Το πολύ πολύ να κατηγορήσεις κάποιον άδικα; Δεν είναι καλύτερο αυτό από ένα παιδικό κορμάκι που η κακοποίησή του σοκάρει έμπειρους γιατρούς;
Βλέπω και τα βίντεο από το περιβάλλον όπου μεγαλώνουν αυτά τα «εξόριστα» παιδιά. «Χώροι» στους οποίους η ανθρώπινη ζωή έχει πολύ μικρή αξία. Γονείς, βιολογικούς και θετούς, που μιλάνε με απάθεια ακόμη και για τα νεκρά τους παιδιά. Ανθρώπους που απέκτησαν παιδιά «κατά λάθος», που δεν διαθέτουν τη συναισθηματική νοημοσύνη ώστε να γίνουν μανάδες και πατεράδες. Δεν φταίνε οι ίδιοι. Το πιθανότερο είναι ότι κάτι ανάλογο πέρασαν ως παιδιά, το ίδιο αναπαράγουν. Αγαπάς όπως έχεις μάθει να αγαπιέσαι.
Κι εδώ είναι που πρέπει να επέμβει η πολιτεία. Εχω γράψει κι άλλες φορές για την ανάγκη σύστασης υπουργείου Παιδικής Ηλικίας. Με επιστήμονες που θα συνομιλούν με τους γονείς μόλις το παιδί γεννιέται, που θα μπορούν να αφουγκραστούν αν έχουν οι γονείς την ψυχική ικανότητα να το μεγαλώσουν, που θα παρακολουθούν τις προβληματικές περιπτώσεις. Δεν αντέχουμε, ως κοινωνία, άλλα παιδιά που τα σκοτώνουν, κυριολεκτικά, στο ξύλο ή που τα αφήνουν, από αμέλεια, να πεθάνουν.