Η ενδιαφέρουσα ερώτηση των ημερών στην εγχώρια πολιτική σκηνή δεν είναι αν η κυβέρνηση θα αντέξει μπροστά στην πίεση των νέων κινητοποιήσεων που έρχονται για το δυστύχημα των Τεμπών, αλλά γιατί η αντιπολίτευση (και ειδικά το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ) δεν εισπράττει τίποτα από τη φανερή φθορά της. Η απάντηση που δίνεται είναι ότι η φύση της τραγικής ιστορίας του δυστυχήματος είναι τέτοια ώστε την οργή που υπάρχει εισπράττουν κόμματα αντισυστημικά. Ομως γιατί η Ζωή Κωνσταντοπούλου θεωρείται αντισυστημική και ο Σωκράτης Φάμελλος συστημικός; Και γιατί θεωρούνται «αντισυστημικοί» δηλωμένοι δεξιοί όπως ο Κυριάκος Βελόπουλος και η Αφροδίτη Λατινοπούλου, δηλαδή ένας πρώην βουλευτής και μια αποτυχημένη πολιτευτής της κυβερνητικής παράταξης; Και δεν είναι οξύμωρο να μιλάμε για αντισυστημική άνθηση όταν ο ίδιος ο Πρωθυπουργός λέει πως στις πρόσφατες μεγάλες διαδηλώσεις ήταν παρόντες και ψηφοφόροι του;
Ο αντισυστημισμός υπάρχει, αλλά δεν είναι απάντηση για όλα. Το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να ψάξουν την αιτία της αδυναμίας τους πρώτα από όλα στον ίδιο τον πολιτικό τους λόγο. Για την ώρα, όσο καλή και να είναι η προσπάθειά τους να αναδείξουν κυβερνητικές παραλείψεις, άλλο τόσο αδύναμη είναι και η πολιτική τους θέση: πέρα από καταγγελίες ο κόσμος θέλει να ακούσει και σε τι θα διαφοροποιηθούν από τις μέχρι τώρα πρακτικές κόμματα που διεκδικούν την εξουσία. Κι αυτό δεν το ακούει.
Ακουγα πριν από λίγες μέρες τον Παναγιώτη Δουδωνή – «τον Βενιζέλο του Ανδρουλάκη», όπως τον αποκαλούν. Εκανε μια εμπεριστατωμένη τοποθέτηση για την τραγωδία χωρίζοντας την ιστορία σε τρία μέρη. Είπε ότι υπάρχει το «πριν το δυστύχημα», δηλαδή οι κυβερνητικές παραλείψεις που αφορούν όχι μόνο την περίφημη «σύμβαση 717», αλλά και τις ελλείψεις ουσιαστικών ελέγχων για το τι μια εμπορική αμαξοστοιχία μπορεί να μεταφέρει. Ακολούθως είπε υπάρχει «η ίδια η διαχείριση της τραγωδίας» – το «μπάζωμα», οι αρνήσεις για εξεταστικές, η κάλυψη και η στήριξη του πρώην υπουργού Μεταφορών κ. Καραμανλή, που υπήρξε κανονικά υποψήφιος. Και τέλος, επισήμανε, υπάρχει η τωρινή κυβερνητική αναδίπλωση, η ομολογία του Πρωθυπουργού ότι δεν ενημερώθηκε σωστά, οι συγγνώμες του, η απουσία πορίσματος εμπειρογνωμόνων δύο χρόνια μετά. Ολα ορθά. Μόνο που από την ανάλυση λείπει κάτι σημαντικό: μια πολιτική πρόταση που θα πείθει πως αν η κυβέρνηση αλλάξει και τη διαδεχτεί μια άλλη με κορμό το ΠΑΣΟΚ δεν θα έχουμε ξανά ανάλογες τραγωδίες. Οσο αυτή η πρόταση λείπει, ο μέσος ψηφοφόρος θα απειλεί στις δημοσκοπήσεις πως θα ψηφίσει τιμωρητικά: η ψήφος του, ως πράξη οργής, θα καταλήξει σε όσους υπόσχονται μπάχαλο.
Ολες οι ελληνικές τραγωδίες έχουν ένα κοινό: είναι αποδείξεις πως η χώρα δεν λειτουργεί όπως πρέπει. Για να λειτουργήσει η χώρα καλύτερα χρειάζεται ρήξεις με αυτό που λέμε «βαθύ κράτος». Χρειάζεται να υπάρξει μια καλύτερη λειτουργία του δημόσιου τομέα δηλαδή συγκρούσεις με ένα ολόκληρο κόσμο που τον θεωρεί τσιφλίκι του αποφεύγοντας να κάνει τη δουλειά του όπως πρέπει, είτε γιατί πήρε μια θέση που δεν άξιζε, είτε γιατί γνωρίζει πως δεν πρόκειται να αξιολογηθεί ποτέ. Το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, που είναι κατά της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων και που φοβούνται να πουν το παραμικρό που θα δυσαρεστήσει συνδικαλιστές και κρατικούς διευθυντάδες πώς να κερδίσουν την προσοχή των απογοητευμένων από την κυβέρνηση;
Ο πολύς κόσμος σήμερα βλέπει απλά κάποιους να παιδεύονται να διατηρήσουν καρέκλες και κάποιους που τις ονειρεύονται. Δύσκολα να λυπηθείς κάποιον που προσπαθεί να μείνει γαντζωμένος στην εξουσία. Δύσκολο όμως και να συνταχθείς με όποιον σου δίνει την εντύπωση πως θέλει την εξουσία για να συνεχίσει τα ίδια…