Είναι μια σημαδιακή ημέρα. 12 Φεβρουαρίου 2012. Μόλις δεκατρία χρόνια πριν, σαν χθες. Η Βουλή είχε υπερψηφίσει το δεύτερο μνημόνιο, ως αποτέλεσμα της αδυναμίας και της ελαττωμένης βούλησης του Γιώργου Παπανδρέου να εφαρμόσει το πρώτο, που εκείνος είχε υπογράψει. Το συνομολόγησε η υπηρεσιακή κυβέρνηση Παπαδήμου που, μολονότι είχε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, οι Αγανακτισμένοι της πολιτικής (κληρονόμοι της Αγανάκτησης της πλατείας) ζητούσαν να φύγει ως μη εκλεγμένος.
Δεν τα ήθελαν τα μνημόνια οι Αγανακτισμένοι, ούτε τον Παπαδήμο ήθελαν – πίστευαν ότι υπήρχε τρόπος το αθάνατο πελατειακό κράτος να διαιωνίζεται και να πληρώνουν γι’ αυτό κάποιοι άλλοι, «πλούσιοι» ή «ξένοι», σύμφωνα με τις εξαπλουστεύσεις της εποχής.
Σε αυτό το κλίμα, οι παντοδύναμοι εκείνη την εποχή κουκουλοφόροι επέλεξαν εκείνο το βράδυ να επαναλάβουν σε μεγαλύτερη κλίμακα ό,τι έμαθαν ατιμώρητοι πυρπολώντας το υποκατάστημα της τράπεζας Μαρφίν στη Σταδίου. Και μόλις νύχτωσε, οπλισμένοι με πέτρες, εμπρηστικές βόμβες και άλλα πολεμοφόδια, βγήκαν στο Σύνταγμα κι από κει στην Πανεπιστημίου και στη Σταδίου να διαλύσουν ό,τι απέμενε από το κέντρο της πόλης. Τα κατάφεραν. Η νύχτα της 12ης Φεβρουαρίου 2012 ήταν εφιαλτική για την Αθήνα. Κουκουλοφόροι έβαλαν φωτιές σε δεκάδες τράπεζες και εμπορικά καταστήματα, έσπασαν βιτρίνες, κατέστρεψαν καφετέριες, λεηλάτησαν μαγαζιά που δεν είχαν ρολά, έσπασαν ακόμα και βιβλιοπωλεία. Εκείνο το βράδυ πυρπόλησαν και το κτίριο όπου λειτουργούσε ο ωραιότερος κινηματογράφος της Αθήνας, το Αττικόν – ανοιχτό τραύμα ακόμα και σήμερα στο κέντρο της πόλης. Ηταν η πιο χυδαία επίθεση με απώτερο στόχο την καταρράκωση κάθε προσπάθειας να σωθεί η χώρα, την απαξίωση με κάθε τρόπο της πολιτικής και την κυριαρχία του μηδενισμού στο όνομα της αγανάκτησης για τα μνημόνια. Μια βίαιη επανάσταση απέναντι στην κοινή ζωή μας, που επιδίωκε την κυριαρχία της καταστροφής και του χάους. Τι ήταν αυτοί οι κουκουλοφόροι; Εξτρεμιστές που ποτέ δεν μάθαμε την ταυτότητά τους, ωστόσο χωρίς αμφιβολία ήταν «προοδευτικοί», προωθούσαν τον προοδευτικό μηδενισμό, το προοδευτικό αντισύστημα, στις συνήθεις δράσεις άλλωστε συμμετείχαν στις διαδηλώσεις απ’ όπου έβγαιναν όταν έκριναν ότι ερχόταν η ώρα της σύγκρουσης και έβγαζαν από τα σακίδια τις μολότοφ και τις πέτρες. Δεν πλήρωσε κανείς τελικά απ’ αυτούς. Αφαντοι οι δολοφόνοι τριών ανθρώπων στη Μαρφίν, άφαντοι κι όσοι εκείνο το βράδυ διέλυσαν την πόλη. Και κυρίως, χωρίς να γίνουν τα επεισόδια αφορμή για την υπεράσπιση της ζωής, του εμπορίου και της διασκέδασης από τα κόμματα που διεκδικούν προοδευτικό πρόσημο. Ούτε από τα λογής ριζοσπαστικά κινήματα.
Οταν αργότερα έκλεισε ο κινηματογράφος Ιντεάλ, στην Πανεπιστημίου, με δέσμευση της ιδιοκτησίας να ξανανοίξει όταν ανακατασκευαστεί το κτίριο που θα τονώσει τη ζωή στο κέντρο, χύθηκαν ποτάμια κινηματικά και καλλιτεχνικά δάκρυα. Κανένας, όμως, τότε, δεν θυμήθηκε (ή, έστω, ελάχιστοι το επισήμαναν) ότι το Αττικόν (και ο Απόλλων) κάηκε από τον προοδευτικό μηδενισμό, χωρίς να χυθεί ούτε ένα δάκρυ. Τι ήταν εκείνη η καταστροφή; Η κορύφωση των εκδηλώσεων της Αγανάκτησης για τα μνημόνια. Πού οδήγησε εκείνη η Αγανάκτηση; Στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, σε μια τυφλή αλαζονική εξουσία που, αφού υπέγραψε ένα ακόμα ωραίο αυτή τη φορά μνημόνιο, επιδίωξε να διαιωνίσει την εξουσία της επιτιθέμενη στον Τύπο και, μέσω της χειραγωγούμενης Δικαιοσύνης, στους πολιτικούς αντιπάλους της. Η νύχτα της 12ης Φεβρουαρίου 2012, νύχτα καταστροφής, έχει πολλά μηνύματα και για μας σήμερα. Μόνο που δεν πρέπει να ξεχνάμε. Να μη χάνουμε τη λογική μας. Και να μην παραδιδόμαστε στους εμπόρους του συναισθήματος.