Παχιές όσο αυτές που περνάει την πολιτική της εικόνα όταν δηλώνει κεντροδεξιά ή «φιλελεύθερη οικονομικά, διατρανώνοντας ταυτόχρονα τις αξίες πατρίδα, θρησκεία και οικογένεια». Οι νεοδημοκράτες δεν το παραδέχονται ον δε ρέκορντ, αλλά στο οφ τη θεωρούν απειλή επειδή έχει πετύχει να καλύψει το άσχημο πρόσωπο της ιδεολογίας στην οποία η ρητορική της αποκαλύπτει ότι πιστεύει (εντάξει, και γιατί προσηλυτίζει μικρομεσαία στελέχη του κυβερνώντος κόμματος).
Η ίδια πάλι εμφανίζεται τόσο σίγουρη για το μακιγιάρισμά της ώστε δεν διστάζει να αποφανθεί ότι «δεν υπάρχει Ακροδεξιά στην Ελλάδα». Ή να υποστηρίξει πως δεν είναι «επιθετική με τους μετανάστες», μια και κανείς δεν την έχει – sic – δει να καταφέρεται εναντίον πολωνών, γερμανών, αμερικανών ή ουκρανών μεταναστών. Τι κι αν η υποσυνείδητη επίκληση μόνο ξανθών παραδειγμάτων αναιρεί το επιχείρημά της;
Οι αντίπαλοί της στα δεξιά της Δεξιάς είχαν ψυχανεμιστεί πως αρέσει στο ούλτρα συντηρητικό αντισυστημικό κοινό πολύ πριν φανεί στις δημοσκοπήσεις. Εξ ου και ο ένας άρχισε να ποστάρει αιχμές για «ευρουδάκια», ενώ ο άλλος της ευχήθηκε από κοινοβουλευτικού βήματος να μην απογοητεύσει τον λαό, σπεύδοντας να προσθέσει «αν και δεν το βλέπουμε». Οι δε παλιοί της συνοδοιπόροι φωνάζουν πως το κόμμα της «δεν είναι τίποτα άλλο από το μακρύ χέρι, το εξαπτέρυγο και το δεκανίκι του συστήματος του μητσοτακισμού, της κυβέρνησης και των ολιγαρχών» – όταν δεν την καταγγέλλουν πως το ίδρυσε με πλαστές υπογραφές.
Οι κατηγορίες των ομοϊδεατών της δεν την πτοούν. Συνεχίζει την καμπάνια της ως επίσημη αντιπρόσωπος του τραμπισμού εδώ με κάθε μέσο. Χορεύοντας YMCA, αφρήνοντας να διαρρεύσει ότι απέκτησε διαύλους επικοινωνίας με την Κίμπερλι Γκίλφοϊλ ή διαλαλώντας πως θα ταξιδέψει στην Ουάσιγκτον για την ορκωμοσία του ειδώλου της μαζί με τον Ζορντάν Μπαρντελά προσκεκλημένη του τραμπικού επιτελείου. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι οι θαυμαστές της δεν βρήκαν ντοκουμέντα από την παρουσία της στην αμερικανική πρωτεύουσα όσο κι αν σκρόλαραν στα προφίλ της στα σόσιαλ μίντια. Μια γνήσια ελληνόφρων σαν κι αυτή έχει ενστερνιστεί το τσιτάτο «στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις».
Η Λατινοπούλου φιλοδοξεί να εισαγάγει την ευρωπαϊκή τάση της γυναικείας ηγεμονίας στην Ακροδεξιά. Θέλει δουλειά για να συγκριθεί με τη Μελόνι, τη Λεπέν ή τη Βάιντελ. Ομως, ήδη καταφέρνει να αποδαιμονοποιήσει τις ιδέες του χώρου της στο μυαλό ορισμένων ψηφοφόρων μόνο και μόνο επειδή στο ανδρικό βλέμμα το φύλο της είναι ακίνδυνο – επειδή «το κορίτσι δεν είναι χρυσαυγίτης», όπως έχει ακούσει προοδευτικός πολιτικός να του λένε στις καφενειακού επιπέδου σφυγμομετρήσεις που κάνει. Και το καλύτερο μακιγιάζ, πάντως, κάποια στιγμή σπάει, τονίζοντας τις ατέλειες που έκρυβε.