Η υποκριτική στάση της Αριστεράς στο θέμα των Τεμπών, όπου εργαλειοποιείται ο πόνος, είναι ευκαιριακή – όπως ευκαιριακή είναι συστηματικά η πολιτική της σε όλα τα ζητήματα, είναι άλλωστε και ο βασικός λόγος για την αποτυχία της κυβερνητικής θητείας της το διάστημα 2015-2019. Κι αυτό φαίνεται από τον τρόπο που η Αριστερά αντιμετωπίζει τους νεκρούς όταν δεν μπορεί να τους καπηλευτεί.
Ας θυμηθούμε τι συνέβη στην περίπτωση της Μαρφίν και του τραγικού θανάτου της Αγγελικής Παπαθανασοπούλου, του Επαμεινώνδα Τσάκαλη και της Παρασκευής Ζούλια. Οι τρεις αυτοί άνθρωποι ήταν θύματα εμπρησμού του κτιρίου όπου εργάζονταν, από κουκουλοφόρους οι οποίοι συμμετείχαν σε διαδήλωση κατά του μνημονίου. Οι προοδευτικοί διαδηλωτές επιχείρησαν να εμποδίσουν την Πυροσβεστική να προσπελάσει στο σημείο. Οι φυσικοί αυτουργοί δεν βρέθηκαν και δεν δικάστηκαν. Η κυβέρνηση Τσίπρα έκανε τα πάντα για να σβήσει η μνήμη του περιστατικού. Στην τελετή αποκαλυπτηρίων ενός σεμνού μνημείου, το 2020, παρευρέθηκαν ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης και η Φώφη Γεννηματά, αλλά κανείς αριστερός. Εκτοτε, το μνημείο αυτό καταστράφηκε όχι μια φορά, στο πλαίσιο επαναστατικής δράσης σε διαδηλώσεις.
Τους αποδεδειγμένα δολοφονημένους από την πολιτική μισαλλοδοξία οι αριστεροί χωρίς αξιακό έρμα και πολιτικό βάθος (δεν είναι όλοι έτσι), όταν δεν μπορούν να τους καπηλευτούν, κάνουν ό,τι μπορούν για να ξεχαστούν.