Και όταν η μουσική, ως λόγος, κύμα ρυθμών αλλά και μνήμης, ταξίδι, δίνει στην πανηγυριώτικη ατμόσφαιρα μια ακόμη διάσταση μέθεξης, όπου ακόμη και ο ουρανός, ο χωροχρόνος της αποδημίας, φωτίζεται, βιώνεται και προχωρά αλλιώς, τότε γίνονται πράγματα και θαύματα.
Ακόμη και η γη, το χώμα της όποιας χαρμολύπης μας, απογειώνεται. Μνήμες χορεύουν μέσα μας, τέτοιες ώρες, τέτοιες νύχτες, όταν διασώζεις ανταμώνουμε.
Μα κι ο καλοκαιρινός ουρανός, που από νωρίς έλαμπε διπλά και τρίδιπλα, φωτίζεται ακόμη περισσότερο από τα λόγια, τις κινήσεις, τους ρυθμούς και τις μελωδίες που ανυψώνονται στον χάρτη του και αναβλύζουν από τα χείλη και τις καρδιές των παρευρισκομένων, πλάθοντας αστέρια και γαλαξίες απείρου κάλλους, που λικνίζονται και ταξιδεύουν στο καινούργιο τους σύμπαν.
Κάπως έτσι αξίζει ο κόπος, η ορθοστασία και ο συνωστισμός αποκτούν άλλη διάσταση.
Η μυρωδιά, λοιπόν, από το κύμα των τραγουδιών του Βασίλη Τσιτσάνη, του Γιώργου Ζαμπέτα, του Σταμάτη Κραουνάκη, του Απόστολου Καλδάρα, του Στέλιου Καζαντζίδη και άλλων δημιουργών, παλιών και νέων, όπως του Φοίβου Δεληβοριά, σε μια πιο φρέσκια, σύγχρονη ενορχήστρωση, φτάνει από το πατάρι της παράστασης των Αντιπόδων.
https://www.facebook.com/reel/870131211829780
Με τις συνεχείς εναλλαγές στίχων και χρωμάτων, ρίχνουν τα μηνύματά τους, καταφέρνοντας να επικοινωνούν, να συνυπάρχουν και να γεμίζουν κάθε κενό, ικανοποιώντας την ψυχαγωγική ανάγκη του καθενός και της καθεμίας. Είναι το κύριο πιάτο στη συνταγή ενός επιτυχημένου φεστιβάλ.
Έτσι, με αυτόν τον τρόπο, χορταίνει και ξεδιψά η ψυχή και το σώμα των παρευρισκομένων, άσχετα αν τα κινητά παίρνουν φωτιά, αποτυπώνοντας τη στιγμή. Έτσι, οι γενιές συναντιούνται μεταξύ τους, και οι μελωδίες συνεχίζουν το ταξίδι τους εδώ και δεκαετίες.
Τα ρήματα των προτάσεών τους μένουν και κατοικούν στον ενεστώτα. Από εκεί, παραμένουν ως αφετηρίες, αφορμές και παρακαταθήκη για όλους και όλες, μιας και η γιορτή των τραγουδιών, της ατμόσφαιρας και της θεματικής του Φεστιβάλ δεν τελειώνει μόλις σβήσουν τα φώτα και κλείσουν τα μικρόφωνα της σκηνής. Από το καινούργιο τους σύμπαν μέχρι την καθημερινότητα, της δίνουν μια άλλη νότα. Είναι μια γιορτή εν δυνάμει, μια γιορτή εν κινήσει, που γίνεται γλυκό διάλειμμα και αποκούμπι ζωής για το αύριο της συνήθειας και της καθημερινότητας. Όλα γίνονται συγκοινωνούντα δοχεία που ο χρόνος και το χειροκρότημα δεν παλαίωσαν. Όπως και οι μελωδίες, που γράφτηκαν σε άλλες δεκαετίες, για άλλες πιθανόν ανάγκες, μα υποδόρια, ωμά και λυρικά συναντιούνται στο σήμερα και συνεχίζουν να αντέχουν – και αυτό είναι κάτι που μετράει. Ας επιστρέψουμε, λοιπόν, σε μια ακόμη εικόνα της στιγμής του Σαββάτου και της συναυλίας.
Η Ρένα Μόρφη, με το μέταλλο της φωνής της, διέσχισε οριζόντια και κάθετα τις γωνιές, τις γειτονιές και τις διαδρομές των ταξιδιών μας. Ερμήνευσε και δικές της δημιουργίες από την προσωπική της καριέρα, κάνοντας ιδιαίτερη μνεία στην πορεία της με το συγκρότημα Imam Baildi. Μάγεψε με την ενέργεια και τη σκηνική της παρουσία τους χιλιάδες επισκέπτες, λάτρεις της μουσικής, που έδωσαν το παρών στο Φεστιβάλ «Αντίποδες» της Μελβούρνης. Σιγοτραγουδώντας και συμμετέχοντας στο τελετουργικό της γιορτής των μελωδιών, έγιναν μια γλυκιά και μοναδική παρέα, χωρίς αποστάσεις και προσχήματα, βιώνοντας ξεχωριστές εμπειρίες.
Ολόκληρη η μπάντα της στάθηκε εξίσου υπέροχη, δίνοντας επαγγελματικά τον καλύτερό της εαυτό. Και αυτό είναι που μετράει σε τέτοια φεστιβαλικά δρώμενα – όπου ακόμα και η τσίκνα από τις σούβλες δηλώνει συμμετοχή στον αέρα, συμβάλλοντας με τον δικό της τρόπο στην επιτυχία της γιορτής. Είναι κάτι που δεν περνάει απαρατήρητο, όπως και η ποικιλία των περιπτέρων και των ανθρώπων διαφορετικών ηλικιών, που με τη δική τους παρουσία και τον ρυθμό τους συνέθεσαν ένα υπέροχο σύνολο σε αυτό το φεστιβάλ της Μελβούρνης.
The post Ρένα Μόρφη: Όταν η μουσική γίνεται γιορτή και μνήμη appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.