Σύμφωνα με μια δημοσκόπηση της Metron Analysis που ανέλυσε το «Βήμα της Κυριακής», το 30% των Ελλήνων «ψηφίζει» Ντόναλντ Τραμπ: για την ακρίβεια, στην ερώτηση αν αυτός είναι «απειλή ή ευκαιρία» για τη χώρα μας χαρακτηρίζει «ευκαιρία» την εκλογή του προέδρου των ΗΠΑ. Υπάρχει άλλο ένα 13% που δεν τον θεωρεί ούτε απειλή ούτε ευκαιρία κι ένα άλλο 7% που δεν έχει γνώμη: από αυτό το συνολικό 20% εκτιμώ πως οι περισσότεροι από τους μισούς που το αποτελούν δεν έχουν με τον Τραμπ το παραμικρό πρόβλημα – θέλω να πω πως για το 40% των ερωτηθέντων πρόκειται για μια χαρά περίπτωση! Και γιατί να μην είναι; Ο Τραμπ είναι πλούσιος, πράγμα που για πολλούς σημαίνει πως δεν έχει σκοπό να πλουτίσει από την πολιτική, όπως συμβαίνει με βάση το κοινώς λεγόμενο με τους περισσότερους έλληνες πολιτικούς.
Είναι επίσης στόχος των elite: στην Ελλάδα, στην elite ανήκει περίπου κάθε καλλιεργημένος άνθρωπος που δεν καλεί τον κόσμο σε επαναστάσεις και εξεγέρσεις.
Ο Τραμπ είναι αυταρχικός, δηλαδή θέλει να βάλει τάξη στον κόσμο (πράγμα που οι περισσότεροι Ελληνες θεωρούν απαραίτητο), είναι κατά της woke ατζέντας (που οι περισσότεροι Ελληνες απεχθάνονται χωρίς να ξέρουν τι είναι) και είναι και αντισυστημικός – απόδειξη ότι τον βρίζουν τα συστημικά ΜΜΕ.
Σε μια χώρα που περισσότεροι από τους μισούς δηλώνουν «αντισυστημικοί» (και στην οποία πριν από δέκα χρόνια το 68% ψήφισε υπέρ της εξόδου της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ενωση…) το «αντισυστημικός» είναι συνώνυμο του «άνθρωπος κόντρα στα συμφέροντα» – μάλιστα ο συγκεκριμένος μοιάζει στους θαυμαστές του ότι αποποιήθηκε και τις απολαύσεις που θα μπορούσε να έχει χάρη στον πλούτο του για να υπηρετήσει τον λαό.
Κι όλα αυτά όμως να μην υπήρχαν, ο Τραμπ είναι αρεστός γιατί θέλει να κάνει την Αμερική μεγάλη. Και στην Ελλάδα υπάρχει ένα κοινό ψηφοφόρων πολύ μεγαλύτερο του 30% που θα ήθελε να δει έναν πολιτικό που θα ξανακάνει την Ελλάδα μεγάλη. Διότι αυτό έχει ανάγκη η Ελλάδα: να ξαναγίνει μεγάλη. Πότε ήταν μεγάλη;
Η απάντηση είναι διαφορετική ανάλογα με το ποιος σου δηλώνει πως περιμένει τη μεγαλοσύνη της Ελλάδας. Αν πρόκειται για κανένα πρώην πρωθυπουργό, είναι δεδομένο πως αυτός υπονοεί πως η Ελλάδα ήταν μεγάλη επί των ημερών του. Αν πρόκειται για απλό κόσμο, μπορεί να ακούσεις ό,τι θες. Για αρχαιότητες, για Βυζάντια, για προδομένες Μεγάλες Ιδέες κ.λπ.
Τραμπ δύσκολα θα έχουμε στην Ελλάδα διότι οι εγχώριοι προπαγανδιστές του κλέους του μοιάζουν καρικατούρες. Τραμπισμό όμως δεν αποκλείεται να έχουμε – για να μην πω έχουμε ήδη. Το Διαδίκτυο βοηθά ώστε να διακινούνται του κόσμου οι μεγαλοϊδεατισμοί: οι κατηγορίες για προδοσίες π.χ. δίνουν και παίρνουν. Πριν από τον Τραμπ είχαν θαυμαστές και ο Πούτιν και ο Ερντογάν: κι αυτούς ένας κόσμος τούς βλέπει ως μεγάλους πατριώτες που κάνουν τις χώρες τους μεγάλες. Με τη δύναμη του στρατού τους και του αυταρχισμού τους.
Σε όλα αυτά μπορεί να υπάρξει κάμποσος αντίλογος – θα μπορούσε π.χ. κάποιος να πει πως αν στόχος κάθε χώρας είναι να γίνει μεγάλη θα σκοτωθούμε όλοι μεταξύ μας κι όποτε αυτό συμβαίνει δεν είναι καλό. Αλλά δεν θα αλλάξει τίποτα: ο αντίλογος απλά μεγαλώνει τον φανατισμό όσων τέτοια πιστεύουν.
Ο τραμπισμός έρχεται να καταδείξει κάτι απλό: ότι το ελληνικό πολιτικό μας σύστημα δεν βρήκε ποτέ τη δύναμη να αναμετρηθεί με τους υπερπατριώτες γιατί κι αυτό πουλούσε τις καλύτερες μέρες που θα έκαναν την Ελλάδα μεγάλη.
Με σιωπές και υπερβολές αναθρέψαμε ένα τέρας. Και τώρα το ‘χουμε μπροστά μας. Αλίμονό μας.