Με εντυπωσίασε το κείμενο παρέμβασης τεσσάρων καθηγητών διαφόρων ειδικοτήτων (Ξενοφών Κοντιάδης, Αντώνης Λιάκος, Νίκος Μαραντζίδης, Γιώργος Σωτηρέλης), που δημοσιεύτηκε χθες στα «ΝΕΑ». Διεκδικούν τη δημιουργία μιας νέας Ανεξάρτητης Επιτροπής Αλήθειας για τα Τέμπη, που θα στελεχωθεί «με προσωπικότητες κύρους, από την Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Ενωση» και «θα συνεργαστεί όχι μόνο με τη Βουλή και τις δικαστικές αρχές αλλά και με εκπροσώπους των συγγενών, γιατί το δικαίωμα στην αλήθεια μπλα-μπλα-μπλα» καθώς «και με εκπροσώπους των σιδηροδρομικών φορέων και των Αρχών…». Οι τέσσερις καθηγητές, δηλαδή, διεκδικούν από τη δημοκρατία να παραδώσει τις αρμοδιότητές της σε μια Επιτροπή δικής τους εμπνεύσεως. Ασφαλώς ολιγομελή (προφανώς κατά το γνωστό στους παλαιούς σύστημα Βαμβακούλα) και παντοδύναμη, αφού εκτός από τη δικαστική θα έχει υπό την εποπτεία της και τη νομοθετική εξουσία και μέρος της εκτελεστικής. Μια Επιτροπή πέρα και πάνω απ’ όλες τις εξουσίες που προβλέπονται από το Σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας, που επιπλέον δεν θα έχει εκλεγεί. Θα είναι μια Επιτροπή πέραν κάθε δημοκρατικής πρακτικής. Αλλά τότε γιατί να μην καταργηθούν κι οι εκλογές και η Βουλή; Γιατί να κουραζόμαστε κάθε τέσσερα χρόνια να ψηφίζουμε; Ας αναλάβει τη χώρα μια Επιτροπή. Ή, καλύτερα, ας αναθέσουμε το κοινωνικό συμβόλαιο στους καθηγητές Κοντιάδη, Λιάκο, Μαραντζίδη και Σωτηρέλη.