Εχει ενδιαφέρον να ρίχνουμε βλέμματα στα δύο δημοφιλέστερα αθλήματα: από τη μια το ποδόσφαιρο και από την άλλη το μπάσκετ. Οχι ακριβώς «βίοι παράλληλοι», ούτε όμως και κοινές διαδρομές. Ισως μια προσέγγιση να είναι του στυλ πως πάντα κάτι βρίσκεις στο ένα και αυτό λείπει από το άλλο.
Τώρα, αυτές τις ημέρες, το ποδόσφαιρο ζει την άνοδό του σε επίπεδο εθνικής ομάδας, συγκεντρώνει το ενδιαφέρον του κοινού, υπό την έννοια πως όλο και περισσότερα νέα παιδιά στελεχώνουν την ομάδα. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς μπορεί να ποντάρει σε πολλούς, άπαντες ανοίγουν τα φτερά τους και μοιάζουν γεμάτοι προοπτικές, ενώ το πλέον ενδιαφέρον σχετίζεται με το γεγονός πως αρκετά παιδιά κάνουν καριέρα εξαιρετικά αξιόλογη στο εξωτερικό.
Στον αντίποδα, το μπάσκετ (σε επίπεδο εθνικής ομάδας, να ξεκαθαριστεί) αναζητεί βηματισμό. Ισως και να ζει με τις δάφνες παρελθόντων ετών και γι’ αυτό οι αρμόδιοι θέλησαν να κάνουν τη σύνδεση του χθες με το σήμερα προχθές το βράδυ στην Πάτρα. Εμφανίστηκαν οι θριαμβευτές του 2005 και το χρυσό μετάλλιο – πόσα χρόνια πάνε, αλήθεια, από τότε που πανηγυρίσαμε ως εθνική ομάδα μπάσκετ κάτι σπουδαίο; Ανεξάρτητα με το ποιος κάθεται στον πάγκο ως προπονητής, ακόμη ακόμη κι αν ποντάρουμε πλέον στη φήμη και το βαρύ όνομα του Σπανούλη, δεν προέκυψε κάτι αληθινά σπουδαίο. Φυσικά, όπως γίνεται συνήθως, έγινε μνεία για τα νέα παιδιά που εμφανίστηκαν στην Εθνική στο ματς με την Ολλανδία. Να τα δούμε; Ο Ζούγρης που βαδίζει στα 21 του χρόνια. Ο Νετζήπογλου είναι ήδη 23 ετών. Την ίδια ηλικία έχουν Τανούλης και Νικολαΐδης. Ο Αβδάλας είναι 19 και έχει προσόντα δυσεύρετα. Τα άλλα παιδιά, σίγουρα δεν μπορούν να θεωρηθούν ταλέντα, μολονότι κάνουν αξιομνημόνευτη διαδρομή, έχοντας ασφαλώς τα πάνω και τα κάτω τους. Ο Καλαϊτζάκης, για παράδειγμα, παίζει στην Ευρωλίγκα έστω και όχι πολύ και είναι πλέον 26 ετών. Αυτό που μπορεί να επισημανθεί για την εθνική ομάδα μπάσκετ είναι το εξής: υπάρχει ένα μείγμα έμπειρων και άπειρων. Παικτών με παραστάσεις από το κορυφαίο επίπεδο και άλλων, λίγων έστω, που έρχονται. Για τους Παπανικολάου και Σλούκα το ερχόμενο Ευρωμπάσκετ ίσως είναι κάτι σαν «τελευταίος χορός». Ο Αντετοκούνμπο δηλώνει διαθέσιμος. Ο Μήτογλου πάντα βρίσκεται στις επάλξεις όπως και ο Παπαγιάννης. Μια ευκαιρία ή μια ακόμη ευκαιρία για διάκριση και μετάλλιο. Αρκεί να την αξιοποιήσουν οι πάντες έστω και αν δεν υφίσταται πλέον το σούπερ ταλέντο, αν θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα. Ας έρθει η επιτυχία και μετά να ακολουθήσουν οι μεγάλες χαρές και η επικοινωνία.