Από την αρχή αυτής της παράκρουσης με το δυστύχημα στα Τέμπη, ήταν φανερό ότι τα κόμματα που δραστηριοποιήθηκαν το 2010-15 χρησιμοποιώντας τα δήθεν αυθόρμητα κινήματα των Αγανακτισμένων, με την προσθήκη του ΠΑΣΟΚ, επιδίωκαν να εκμεταλλευθούν πολιτικά ένα κλίμα συγκίνησης για τα Τέμπη, για να ρίξουν τον μισητό Μητσοτάκη και να επιστρέψει η χώρα στο γνωστό αντιδημοκρατικό αλισβερίσι του πελατειακού κράτους. Είναι όλοι εκεί – και μόνο η ηγεσία της Χρυσής Αυγής ήταν στη φυλακή. Οι έμποροι των Τεμπών συντήρησαν όσο μπορούν το κλίμα και θα συνεχίσουν να το συντηρούν, πιστεύοντας ότι κλονίζουν τον Μητσοτάκη κλονίζοντας τους θεσμούς – και κυρίως τον κομβικό και διακριτό ρόλο της δικαιοσύνης στη δημοκρατία.
Με τα ίδια παραμύθια, θα προσπαθήσουν και σήμερα να χρησιμοποιήσουν, χειραγωγώντας τους, τους διαδηλωτές επί τη δευτέρα επετείω του δυστυχήματος. Κατανοώ τη χειραγώγηση, το κοινωνικό μίσος που την υποκινεί, τους κοντινούς και τους απώτερους στόχους της. Δεν θα πάω στη συγκέντρωση, όχι επειδή είμαι ανάλγητος. Κι εγώ έχω υποστεί το σοκ του δυστυχήματος, όπως όλοι μας. Πιστεύω όμως ότι εξηγώ τους λόγους της άρνησής μου. Της επιλογής μου, δηλαδή, να πω ότι, όπως έλεγε ο μακαρίτης φίλος την πνευματική επίδραση του οποίου ποτέ δεν ξεχνώ, Σταύρος Τσακυράκης, «δεν είναι όλοι οι αγώνες δίκαιοι».