Ο Ολυμπιονίκης Γιώργος Ρουμπάνης υπήρξε ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους και αξιοσέβαστους ανθρώπους στον χώρο του ελληνικού αθλητισμού, με μακρά πορεία ως αθλητής και ως διοικητικός παράγων. Η είδηση του θανάτου του, μόλις δύο μέρες μετά την επίσημη τελετή υποδοχής των νέων Ολυμπιονικών στον Σύλλογο Ελλήνων Ολυμπιονικών – ιδρυτικό μέλος του οποίου ήταν ο εκλιπών – καθιστά ακόμη πιο συγκινητική την απώλειά του.
«Εφυγε» από τη ζωή στις 11 Φεβρουαρίου 2024 αφήνοντας ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στον ελληνικό αθλητισμό. Αποκορύφωμα της καριέρας του, το πρώτο μεταπολεμικό Ολυμπιακό μας μετάλλιο, το χάλκινο της Μελβούρνης στο άλμα επί κοντώ. Το κέρδισε δίνοντας έναν ιδιαιτέρα επίπονο εντεκάωρο αγώνα. Υστερα από τριάντα έξι χρόνια, η Ελλάδα βρισκόταν χάρη σε αυτόν ξανά στο βάθρο των Ολυμπιακών Αγώνων με ένα μετάλλιο που όμως – ως χάλκινο – φαινόταν πολύ ταπεινό στα μάτια του κατόχου του. Αντελήφθη και αποδέχθηκε την έκταση της επιτυχίας του αργότερα όταν συνειδητοποίησε τον ενθουσιασμό που είχε προκαλέσει.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1929 με καταγωγή από την Αρκαδία. Ο πατέρας του Σάββας διευθυντής φυσικής αγωγής της πόλης, εμφύσησε την αγάπη για τα σπορ, τη διάκριση και την αριστεία σε αυτόν και τα αδέλφια του. Τη δεκαετία του ’50 μετοικεί στην Αθήνα και εντάσσεται στον Πανελλήνιο Γ.Σ. όπου του δίνεται η ευκαιρία να αξιοποιήσει σωστά τη σπουδαία σωματοδομή του και να αναπτύξει γρήγορα το πολύπλευρο ταλέντο του. Διαπρέπει σε μια σειρά από αθλήματα και αγωνίσματα όπως η πυγμαχία, το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, τα εμπόδια, η δισκοβολία αλλά και στην άλλη μεγάλη του αγάπη, που δεν καλλιέργησε όσο θα ήθελε, το τένις, άθλημα που τον συντρόφευε ως πολύ μεγάλη ηλικία και που παρακολουθούσε σχεδόν ως το τέλος της ζωής του.
Με το επί κοντώ γνωρίστηκε περίπου τυχαία και στη θεωρητικά μεγάλη ηλικία των 23 ετών. Την ιστορία μου διηγήθηκε με λεπτομέρειες η κόρη του Γιώργου Ρουμπάνη, Ροζάνα, και έχει ως εξής: Ο κορυφαίος επικοντιστής της εποχής, αθλητής του Πανελληνίου Γ.Σ. Θεοδόσης Μπαλάφας διέκοψε το φιλικό παιχνίδι τένις που έπαιζε ο Ρουμπάνης με τον μπασκετμπολίστα Στεφανίδη και «χάριν αστεϊσμού», τον προκάλεσε να επιχειρήσει να περάσει τα 2,50 μ. με κοντάρι στοιχηματίζοντας… κέρασμα σε πάστες! Ο Ρουμπάνης δέχθηκε λέγοντας στον Μπαλάφα: «Αυτό το περνάω με το καβουράκι μου»! Πέρασε το ύψος με το πρώτο άλμα και συνέχισε ως τα 3,60 μ. κερδίζοντας εκτός από το ταπεινό στοίχημα, τη γνωριμία με το αγώνισμα που έμελλε να τον κατατάξει στο πάνθεον των Ολυμπιονικών.
Στο περιθώριο αυτού του άτυπου αγώνα και ενώ το πανελλήνιο ρεκόρ ήταν 4,10 μ. δήλωσε στον τότε πρόεδρο του Πανελληνίου Σπύρο Σκούρα ότι σε κανονικό αγώνα θα μπορούσε να περάσει και αυτός τα 4,10 μ. Κρίνοντας την πεποίθηση του Ρουμπάνη υπερβολική, ο Σκούρας δήλωσε πως αν το κατάφερνε αυτός θα κερνούσε 1.000 πάστες σε όλο τον σύλλογο. Αποτέλεσμα: ο πείσμων Ρουμπάνης επικεντρώνεται στην προπόνηση του επί κοντώ και στο πανελλήνιο πρωτάθλημα της ίδιας χρονιάς (1952) περνάει τα 4,10 μ. και ανεβαίνει στη 2η θέση του βάθρου αφήνοντας τον Μπαλάφα στην 3η θέση, ο οποίος πέρασε το ίδιο ύψος αλλά με περισσότερες προσπάθειες. Πρώτος ο Ευσταθιάδης του Παναθηναϊκού με νέο πανελλήνιο ρεκόρ στα 4,21 μ. Λέγεται ότι ο Σκούρας κράτησε την υπόσχεσή του κερνώντας γλυκά στον σύλλογο για μεγάλο διάστημα!
Σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του Ρουμπάνη έπαιξε πάλι η τύχη. Ηταν αυτή που έφερε στον δρόμο του τον αμερικανό προπονητή στίβου του «Occidental College» Πέιτον Τζόρνταν, στο πλαίσιο αγώνων στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Ο Τζόρνταν του πρότεινε να συνεχίσει τις σπουδές του και το επί κοντώ στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Ενθουσιασμένος με την προοπτική ο Ρουμπάνης πήγε στις ΗΠΑ το 1954 με μοναδικά εφόδια τις λίγες οικονομίες του, δύο δανεικά κοστούμια από τον πρόεδρο του Πανελληνίου και το ταλέντο του. Ξεπερνώντας όλα τα εμπόδια, έκανε διάφορες δουλειές για να καλύψει τα έξοδα των σπουδών του στη διοίκηση επιχειρήσεων και στην πολιτική οικονομία αλλά και κάθε προσπάθεια για να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα του αγωνίσματος: τα πρώτα πλαστικά κοντάρια.
Εξελίχθηκε ραγδαία και σύντομα μεταπήδησε στο UCLA όπου δούλεψε ακόμα σκληρότερα σε όλα τα επίπεδα συνειδητοποιώντας τη δική του ευκαιρία για διάκριση: τους Ολυμπιακούς του 1956. Πήγε με 4,40 μ., επίδοση ικανή να τον φέρει τουλάχιστον στην οκτάδα. Ως γνήσιος αθλητής αγώνων κατάφερε να ξεπεράσει τον εαυτό του την κατάλληλη στιγμή και να διακριθεί με 4,50 μ., χάνοντας το χρυσό στις λεπτομέρειες.
Παρέμεινε στις επάλξεις για μερικά χρονιά ακόμα σημειώνοντας ευρωπαϊκό ρεκόρ με 4,60 μ., που κράτησε μέχρι το 1964 πριν το καταρρίψει ο Χρήστος Παπανικολάου και συμμετείχε στους Ολυμπιακούς της Ρώμης το 1960. Ενα χρόνο μετά αποσύρθηκε από την ενεργό δράση σε ηλικία 32 ετών.
Αξιοποιώντας τις σπουδές του και γνωριμίες του στον χώρο είχε ήδη ξεκινήσει επιχειρηματική καριέρα στις ΗΠΑ στη διεύθυνση κινηματογραφικών αιθουσών. Εκεί γνώρισε και τη σύζυγό του Νάνση, με την οποία απέκτησαν τρία παιδιά και έμειναν για πάντα μαζί. Η δουλειά του τον έφερε σε επαφή με διάσημους αστέρες του κινηματογράφου όπως η Σίρλεϊ Μακλέιν, η Ράκελ Γουέλς, ο Φρανκ Σινάτρα, η Μία Φάροου κ.ά. Κράτησε πάντα στενή την επαφή με την Ελλάδα και τον ελληνικό αθλητισμό.
Επιστρέφοντας στη χώρα μας, ανέλαβε τη διεύθυνση της εταιρείας διανομής ταινιών «Σκούρας Φίλμς», τη δραστηριότητα της οποίας επέκτεινε στην κατασκευή αιθουσών κινηματογράφου. Εφτιαξε διαφημιστική εταιρεία και εταιρεία εκτυπώσεων ενώ απέκτησε και τον ιστορικό κινηματογράφο «Νιρβάνα». Επίσης, αναδείχτηκε επί σειρά ετών πρόεδρος του αγαπημένου του συλλόγου, του Πανελληνίου.
Ολοι όσοι τον γνώριζαν, κάνουν λόγο για μια προσωπικότητα με ήθος και αφοσίωση. Ηταν άνθρωπος που πίστευε στους άλλους, εργαζόταν ακούραστα για να βελτιώσει τις συνθήκες του ελληνικού αθλητισμού και συμπαραστεκόταν στους φίλους του ως το τέλος της ζωής του. Σύσσωμη η αθλητική κοινότητα και οι έλληνες Ολυμπιονίκες ειδικότερα, εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας στον Γιώργο Ρουμπάνη για όσα μας πρόσφερε. Θα τον θυμόμαστε με τιμή!
Η Σταυρούλα Ζυγούρη είναι Ολυμπιονίκης πάλης, πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Ολυμπιονικών και της Ελληνικής Ομοσπονδίας Χόκεϊ