Η Ζωή Κωνσταντοπούλου προέρχεται από μια οικογένεια με αξιοσημείωτη προσφορά στην πολιτική ζωή της χώρας, στη θεσμική της επάρκεια και, προπάντων, στην ευπρέπεια στις αντιπαραθέσεις. Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος ακόμα και όταν εργάστηκε αόκνως για την παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο, μετά το σκάνδαλο Κοσκωτά, υπήρξε ευπρεπής και ουσιαστικός στη δημόσια παρουσία του. Κι όταν οι θέσεις του σε εκείνη την τραυματική για τη χώρα υπόθεση ηττήθηκαν, δεν προσπάθησε να διαλύσει το κύρος και τη σημασία των θεσμών: συνέχισε να συμμετέχει στη δημόσια ζωή με ευπρέπεια και με επιχειρήματα. Υπήρξε μια εποχή που η διάχυτη κουλτούρα της αγένειας δεν θεωρούνταν επανάσταση.
Η παρουσία στη Βουλή της Ζωής Κωνσταντοπούλου, τις τελευταίες εβδομάδες, είναι στον αντίποδα της στάσης του πατέρα της. Καβγαδίζει με τους πολιτικούς αντιπάλους της και με το προεδρείο, πετιέται όταν κάτι δεν της αρέσει, αδιαφορεί για τους κανόνες και, γενικώς, συμπεριφέρεται όπως κάτι απροσάρμοστοι συνδικαλιστές στις φοιτητικές συνελεύσεις ή όπως τα τρολ του Διαδικτύου. Μπερδεύει την αγένεια με τη μαχητικότητα, τις κραυγές με το επιχείρημα. Η στάση της είναι ένδειξη απώλειας κάθε ίχνους σεβασμού στον πολιτικό πολιτισμό. Η δημόσια ζωή δεν είναι ζούγκλα – και οι λειτουργοί της δεν έχουν δικαίωμα στην αποθηρίωση.