«Ο άντρας μου μού πήρε δώρο ένα πουντλ» γιατί «το ήθελα αντιαλλεργικό για το μωρό» έγραψε μία νεαρή γυναίκα πέριξ των 30 αναρτώντας ένα βίντεο με το καινούργιο τους απόκτημα στα κοινωνικά δίκτυα. Ενα πράγματι πανέμορφο σκυλάκι που αντιμετωπίζεται σαν αξεσουάρ, όπως αναφέρει και η ίδια είναι σαν κι αυτά που τους «βάζεις μπαταρίες». Κάπως έτσι, εν έτει 2025, σε μία χώρα με εκατομμύρια αδέσποτα και υποανάπτυκτη φιλοζωική κουλτούρα βλέπουμε να κατακλύζεται το Διαδίκτυο με χαριτωμένες εικόνες καθαρόαιμων κουταβιών και δη poodle βερικοκί.
Στην πλειονότητά τους είναι άνθρωποι που αποκτούν ένα ζώο χωρίς να ξέρουν τις ανάγκες του αλλά βασιζόμενοι αμιγώς στη δική τους ανάγκη για απόκτηση κατοικίδιου προς επίδειξη. Ομορφα, μικροσκοπικά, χαριτωμένα που δεν μαδάνε και νομίζουν οι ιδιοκτήτες ότι κάπου εκεί τελειώνουν οι υποχρεώσεις τους. Δεν είναι (μόνο) το πρόβλημα ότι υπάρχουν σκυλιά καταδικασμένα να πεθάνουν σε ένα κλουβί αλλά ότι κι αυτά που αγοράζονται με τέτοια ευκολία και για τους εντελώς λάθος λόγους μπορεί να βρεθούν με την ίδια ευκολία εγκαταλελειμμένα ή παραμελημένα.
Κάπως έτσι, η απόκτηση ενός σκύλου μετατρέπεται σε μια ακόμα επιφανειακή απόφαση, τόσο βιαστική και ρηχή όσο η επιλογή ενός νέου gadget. Και όταν πάψει να υπάρχει ενθουσιασμός, όταν η ευθύνη γίνει βαρίδι, όταν το κουτάβι μεγαλώσει ή πάψει να είναι πρακτικό, έρχεται η στιγμή που το ενδιαφέρον εξατμίζεται. Και τότε τι απομένει;
ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΣΤΑΜΑΤΑΚΟΥ