Στην αθέατη μα και φανερή πλευρά της Ανατολής στης πολυπόθητης εμφάνισης μα και στης θέρμης που προσφέρει το φώς και αχτίνες της στέκομαι και παρα στέκομαι . Συνεπιβάτης στου ηλίου της το φαεινότερον το άρμα μια διαδρομή του γίνομαι . Ποιός κρατάει τα κλειδιά της ημέρας ,ποιές πόρτες θα διαβούμε μαζί της αλλά και πως θα μας φανεί το όλο μας ταξείδι ,είναι ένα διακύβευμα και ένα ζητούμενο . Η γραφή των ποιητών ,όπως και η ανωτέρω του νομπελίστα μας ποιητή σημαντική θα συνδράμει στο όλο ταξίδι . Τι άραγε θα συναντήσουμε ή θα φανταστούμε στο ταξίδι αυτό ;
Γιατί οι πολλές διαδρομές ,δαιδαλώδεις και απλές διαδρομές της αυγής ,του γλυκοχαράμαυος ,σαν τις γωνίες και της ευθείας θέασης των πραγμάτων και των μυριάδων γεγονότων και συμβάντων που επί καθημερινής βάσης μας κατακλύζουν με τα νέα ,τις ειδήσεις ,τις εκδηλώσεις και τα μαντάτα φίλων και γνωστών και από της δια ζώσης μας τις συνεύρεσεις μα και τις εξ αποστάσεως τους μαζί τους και χώρια τους ,η Ανατολή θα πάντα ένα παρών και μια παρούσα σκηνή μα και το πατάρι της ζωής μας
. Παραφράζοντας την τραγουδάρα ¨´´ Σε μια στοίβα καλαμιές ´´´´ του Τ.Μουσαφίρη με την φωνή του Δ.Μητροπάνου και σε μια στοίβα ανατολές αποκοιμήθηκα να μουνα και στον άλλο κόσμο και να μην ξύπναγα ποτές ,κάνω μια μικρή υπέρβαση ,επέμβαση στο στίχο . Αποκοιμήθηκα ή ονειρευόμαι το κύμα του τραγουδιού ;
Κάπως και με αυτό τον τρόπο ,το ερώτημα ,πέρνω από το σκοτάδι και την νύχτα ,όχι τα ζοφερά τους σημάδια και όρια ,μα τα πιό ζείδωρα και φωτεινά τους σινιάλα . Και στο που τελιώνει η νύχτα και δίνει την σκυτάλη της στην μέρα ,το ´´´ ξημερώνει και βραδιάζει στον ίδιο το σκοπό ´´´ κατά το αριστούργημα του Β.Τσιτσάνη δίνει μελωδικά και μια άλλη διάσταση ,ερμηνεία στα παραπάνω .
Η αθέατη όμως πλευρά της παρατήρησης ,το παρατηρητήριο αλλά και του βλέμματος μας η πορεία προς την Ανατολή έχει εκπλήξεις και αρκετές παραλλαγές ,αναλόγως και τόπου και μπαλκονιών αλλά και των φωνών που το περιβάλλουν . Αλλιώς ξημερώνεις στο χωριό,αλλιώς στην πόλη . Ακόμη και τα αγουροξυπνημένα ,τα μισοάυπνα ,τα ελαφρά και βαριά ως καταστάσεις και βίωμα διαφέρουν τόπο τον τόπο .
Πόσες άραγε όμως πλευρές να χει αυτό το ταξίδι της ,ποιές γωνίες και μοίρες μας να το ορίζουν μα και η λάμψη και το φώς της πως μας γεμίζει ;
Το ξημέρωμα που αργεί με το λιοπύρι των ονείρων νυχτός αλλά και το σιωπηλό εμβατήριο των χρωμάτων της να εκπέμπουν αφηρημένα και συγκεκριμένα ό,τι μας απουσιάζει ,ό,τι δεν φαίνεται από και με το κάδρο της στιγμής της καλής τους σύμπραξης είναι μια πρόκληση και πρόσκληση για να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό.
Ξημερώνει με την επίεικια και την ραστώνη της και στα καλοκαίρια της παραλιακής βόλτας με το μυρμήρισμα των κυμάτων του ωκεανού να συμπληρώνουν το λόγο και το δέος της αν και πλανάται ,χτυπάει ,χαιδεύει στεριές και νοσταλγίες είναι μια εκδοχή μα και δεδομένο ό,τι αλλάζουν οι συντεταγμένες του ταξιδιού ζωής μας . Η παρουσία της καταλυτική .
Ξημερώνει στα μινόρε της καλημέρας που θα ειπωθούν τυπικά και ουσιαστικά και δεν θα πάνε τσάμπα ακόμη και αν πέσουν κάτω,χάμω ,στο πάτωμα και στο κενό του χρόνου οι πνοές τους. Ξημερώνει εκεί όπου ο χρόνος σταματάει να κινεί ουρανούς και γη μιας και οι αισθήσεις ανθοφορούν και αναδύονται με την πληρότητά της .
Το απαλό αγέρι της Ανατολής που δεν περιμένει ηλιοβασιλέματα και πινελιές της Δύσης έχει κάθε λόγο ή και τον πρώτο λόγο για το ξεκίνημα της κάθε μέρας . Δεν περιμένει κανένα μα και καμμία αστρόσκονη για να αγαπηθεί, να συγκινήσει, να προκαλέσει να κάνει το θαύμα του .Έχει τέτοια δύναμη η στιγμιαία του αφύπνιση που με ανάδειξη της διαλεκτικής των χρωμάτων υπό το φώς είναι κυρίαρχο στο άπειρο του κόσμου τούτου παιγνίδι . Όλα τα μπορεί η Ανατολή με τόσους συμμάχους στο πλευρό της . Και πρωινό περπάτημα ,και μαγείρεμα και γράμματα και ισολογισμούς ζωής κάνει . Πρώτη διαβάζει την εφημερίδα ,πρώτη μυρίζει τα όνειρα νυχτός των παρόντων και απόντων συγκατοίκων ,συνδαιτυμόνων της . Τα πάντα και τα ποτέ των διαδρομών τους τα ακούει . Είναι κομμάτι από τις πορείες και τις κατηφοριές και ανηφοριές ζωής τους . Και τους σημαδεύει με την καλοσύνη και την γλύκα της
Θα τους ρίξει λοιπόν τα βέλη της με το τόξο ,την φαρέτρα και την χορδή των χρωμάτων του ουρανού που τα κουβαλάει κάθε μέρα ,χρόνια και χρόνια και τότε είναι που αλλάζει η ροή της ζωής τους.
Από μακριά καθώς έρχονται οι σαιτιές αφήνοντας καλές πληγές στο σώμα τους ζαλίζουν και τις αισθήσεις τους . Στην ταράτσα με τις κεραίες τηλεφωνίας και των διχτύων τα μηνύματα που πηγαίνουν πέρα δώθε ,πόρτα πόρτα ,ψυχή την ψυχή τα μαζεύει και τα φορεί . Στα χωρικά και υδάτινα πλαίσια των ταξιδιών τους ,αλλάζοντας τις συντεταγμένες του κλεινόν τους άστυ τους δίνει μια άλλη διάσταση . Η Ανατολή μηνυματίζει μα και επεμβαίνει στις προτάσεις τους . Οι εικόνες από τις ομορφιές και ,επελάσεις της ,ντριπλάρουν τις λέξεις ,τα επιφωνήματα και πέρνουν και έχουν τον πρώτο λόγο στις επικοινωνίες και επαφές των παρόντων και απόντων παροικούντων της κάθε γειτονιάς και κάθε περιοχής .
Είτε χειμωνιάζει και οι χιονισμένες βουνοκορφές λόγω κλιματικής αλλαγής είναι πια ένας μύθος και παρελθόν με την λάμψη και την παρουσία της φέρνει μνήμες στους παρατηρητές της .
Το ταξίδι της δεν τελειώνει . Μια στο δάσος του φθινοπώρου ,μια στο παγκάκι μιας λίμνης ,μια στις βουκαμβίλιες διημερεύει ο χρόνος και η πόρτα της . Και σαν φαρμακείο και βενζινάδικο που δεν κλείνει, προσφέρει τις υπηρεσίες του για παραζαλισμένους ,νυχτόβιους ταξιδιώτες που γεμίζουν τις βαλίτσες και τα στομάχια τους μα και τους ακολουθεί και τους γνέφει. Για να χουν καλό δρόμο ,για μην τρέχεις ,στείλε μου όταν φτάσεις ,μην ξεχάσεις τα φάρμακα ,τους γεμίζει με κάθε λογής συμβουλές .
Κάπως έτσι σκάει στης μνήμης την συχνότητα και η Β.Μοσχολιού στην μελωδία που κέντησε ο Γ.Ζαμπέτας πάνω σε στίχους Γ.Χριστοδούλου που φέρει το τίτλο”’ Ξημερώματα”’ με ένα παλιό,χαμένο φίλο να χτυπάει την πόρτα της αγαπημένης του και να ξυπνάει τους καημούς ,να κουρδίζει αλλιώς τα ρολόγια της αγάπης τους .
Οι αχτίνες της ηλιοφάνειας από το ισόγειο της μνήμης τους βγάζουν και τα ποδηλατάκια τους σεργιάνι και βόλτα ,απλώνουν και τα σεντόνια της νύχτας ,φρεσκάρονται και οι καθρέφτες των λογισμών . Κατά που πάει η αυγούλα και το φως εκεί τραβάνε και οι πορείες τους . Ακόμη και τα πρωινά περπατήματα στο τετράγωνο κάτω από την επιβλεψή της είναι χάρμα οφθαλμών .
Μοιάζει και με φάρο που δείχνει με το εναλλασσόμενο και με τακτά χρονικά διαστήματα το φώς του στον ωκεανό να είναι ο δρόμος των καραβιών και των σωμάτων καλός .
Τρόπο τεινά ανοιγει δρόμους καλούς και για τους ταξιδιώτες και για τα καράβια τους . Να αποφύγουν βράχους και βραχονησίδες ,να μην γίνουν ατυχήματα . Πυξίδα η Ανατολή και κύμα φωτός χωρίς σταματημό .
Ακόμη και στα φανάρια των δρόμων και στων διασταυρώσεων και σε κάθε γειτονιά ,έχει την χάρη να τους δίνει περισσότερη λάμψη με ένα και μόνο βλέμμα . Με χρώματα στο χρόνο και στο χρήμα τους ,χιαστί και οι χίλιες και μια νύχτες ,χάνονται από το πεδίο της .
Το κόκκινο της φόρεμα ντριπλάρει το πορτοκαλί ,το πράσινο ζωγραφίζει τα ανείπωτα λόγια ενός βλέμματος πορτοκαλί ,το λευκό σεντόνι της νύχτας μυρίζει μύθους και μηνύματα χαράς . Δίνει έμπνευση όπως και να το κάνουμε στο κάθε τι .
Με πολύ δυσκολία όμως μπορείς να την συγκρατήσεις στις χούφτες σου και έτσι την αφήνεις να σε λούσει καλοκαιρινό ιδρώτα ,να σου στρώσει το χαλί της καθημερινότητας με φύλλα φθινοπωρινά ,να λιώσει τα εναπομείναντα τα χιόνια που δεν υπάρχουν στα βουνά παρά μόνο στην φαντασία και στις λέξεις του χειμώνα ,να κάνει την άνοιξη διπλά ,μπουμπουκιασμένη και χαρωπή .
Πολυπόθητη και πολυπράγμων μα που δεν κουράζεται να κάνει το ίδιο μεροκάματο ,την ίδια ρουτίνα στα γρανάζια και στις περγαμηνές της δόξας των δευτερολέπτων του χρόνου είναι αφορμή και αιτία για την μνήμη μας. Το ημετολόγιο τοίχου ,του γραφείου μα και στων κοιν.διχτύων τη κινητή τους ζωή έχουν την χάρη της με ακρίβεια δευτερολέπτου αποτυπωμένη ,γραμμένη .
Την ξέρουν καλά και από την καλή και από την ανάποδη της πλευρά . Οπως και νάχει αφήνει το αποτύπωμά της στην ψυχή και στο σώμα των παρόντων και απόντων κατοίκων ,φυτών ,τοίχων και μα και στων ορατών και αόρατων τους στιγμών . Αν και καμμιά φορά παίζει κρυφτό κυνηγητό με τα σύννεφα με ξαφνικές νεροποντές της εποχής μικρό το κακό . Δεν πτοείται ,δεν δειλιάζει . Αν όμως είναι από μπαμ και μπουμ οι κουμπουριές και μεγάλου τους και μικρού βεληνεκούς βολές του ,από πραγματικά πυρά ,τότε ο ουρανός και το πεδίο της γεμίζει απώλειες . Εκεί δεν χωράει ωραιοποιήσεις και πολλά πολλά .
Από τα χαλάσματα ,από τα γκρεμίσματα και από τις μη αναπνοές των σωμάτων και ασωμάτων τις καίριες και ακαριαίες τους στιγμές αν και μπορεί να συνεχίζει να ανατέλλει εντούτοις αιμορραγεί ,πληγές γεμίζει το είναι της . Στούς εναπομείναντες και σε αυτούς που δεν τους πήρανε σβάρνα τα πραγματικά πυρά των εχθροπραξιών θάρρος και κουράγιο τους δίνει ,να προχωρήσουν και να γεμίσουν τον πόνο και το χρόνο τους . Κάνει το αυτονόητο έργο της .
Η Ανατολή θα συνεχίζει να ξυπνάει μνήμες και μνήμες ,φωτεινές και κρύες πλευρές των πεπραγμένων και πεπρωμένων μας . Στο χάρτη και στο χαρτί τους ,στους μονολόγους και στις πλατείες και στις βόλτες μας ,θάναι η άνω και η κάτω τελεία των χιλιοειπωμένων μας εμπειριών .
Το νταραβέρι της με το αλισβερίσι του χρόνου μας θάναι σε μια εύθραυστη μα και σε μια διαρκής ισορροπία .
Τεντωμένο το σχοινί του ,στη συναλλαγή και ζάλη δευτερολέπτων χειροκρότημα χρωμάτων και επιφώνημα στο τίποτε και στο πάντα πάλλονται . Σε μια καλή στιγμή ,σε ένα ελάχιστο μα μεγαλειώδες παραλήρημα ονείρου ,σε ένα βλέμμα τους ,σε μια στροφή ,σε μια κλωστή ζούν το πρόλογο της μέρας.
Γουλιά γουλιά ενώ απολαμβάνει το ξύπνημα και το ρίγος της με την νύχτα να πάει …περίπατο κυριολεκτικά ,νιώθει ό,τι κάτι γίνεται γύρω γύρω της . Ακόμη και ο αέρας και η ενσυναίσθηση του εγώ ,των εφήμερων μα και μόνιμων αγωνιών ρουτίνας της κινούνται με άλλες ταχύτητες και σε άλλες συντεταγμένες του σύμπαντος κόσμου που και την ντύνει αλλά και την ορίζει .
Στα χείλη της Ανατολής ψίθυροι ψυχής της που από τον ήλιο τους πιο ψηλά την ταξιδεύουν συναντούν την μελωδία του ηλιοβασίλεματος .
The post Ανατολή σε λέγανε και πάντα έτσι θα λένε appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.