*Το ακόλουθο κείμενο είναι από το βιβλίο της Βίβιαν Μόρρις “Πορτρέτα Ελλήνων στους Αντίποδες – Η ιστορία εκείνων που εμπλούτισαν την Αυστραλία” (Δεύτερος Τόμος) που εκδόθηκε το 2016 και αναφέρεται στο Νίκο Ανδριανάκο που έφυγε από την ζωή την Κυριακή:
Ο Νικόλαος Ανδριανάκος γεννήθηκε το Νοέμβρη του 1943, στο Πικέρνι της Αρκαδίας, ένα γραφικό χωριουδάκι, χτισμένο στην πλαγιά του όρους Λυρκείου, οι κάτοικοι του οποίου ασχολούνται με τη γεωργία, την αμπελουργία και την κτηνοτροφία. Με τα αδέλφια του Αλέξανδρο και Γιάννη, μεγάλωσε σε ένα στενά δεμένο οικογενειακό περιβάλλον, όπου οι γονείς τους. Απόστολος και Βασιλική, τους ενεθάρρυναν, από πολύ νωρίς, να είναι ανεξάρτητοι και προοδευτικοί.
Ο Νίκος από 13 χρόνων αρχίζει να επιδίδεται στο εμπόριο, στο οποίο, όπως φαίνεται, έχει ιδιαίτερη κλίση: «Νοίκιαζα ένα ποδήλατο, έβαζα στη σχάρα τις πλέχτρες από τα σκόρδα και τα πουλούσα στο Άργος, το Ναύπλιο, την Κόρινθο, την Καλαμάτα. Αγόραζα πρόβατα και τα μεταπουλούσα την ίδια στιγμή. Ήμουν ειλικρινής στις συναλλαγές μου και ενέπνεα εμπιστοσύνη», θα πει, κάνοντας ένα νοσταλγικό ταξίδι στο χρόνο.
ΕΞΟΔΟΣ
Σταθμός, η αποστράτευσή του από την ΕΛΔΗΚ (Ελληνική Δύναμη Κύπρου), την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1966, όταν διαπιστώνει ότι ο τόπος έχει αδειάσει: «Οι περισσότεροι νέοι είχαν ήδη φύγει και όσοι έμειναν ήταν στο στάδιο των διαδικασιών για τον ξενιτεμό. Εγώ, εκείνο που ήξερα ήταν ότι δεν ήθελα να γίνω γεωργός. Είναι γεγονός ότι έφυγα από τους τελευταίους.
Πήρα τη μεγάλη απόφαση, υποσχόμενος στον εαυτό μου ότι σε 2-3 χρόνια, το πολύ, θα γύριζα πίσω. Ήξερα συγκεκριμένα πόσα χρήματα χρειαζόμουν και πώς θα τα διέθετα. Η αγορά ενός λεωφορείου, που στοίχιζε τότε 100.000 δραχμές, ήταν ο στόχος μου».
Χαμογελά, και το πρόσωπο του φωτίζεται από τις προσφιλείς μνήμες σαρανταεφτά ολόκληρων χρόνων.
«Βγήκα πρώτος από το “Πατρίς” στο Station Pier της Μελβούρνης και την επομένη πήγα κατευθείαν για δουλειά στην General Motors. Θυμάμαι ότι την πρώτη μέρα πήγα με κοστούμι και γραβάτα, μην έχοντας ιδέα τι με περίμενε. Η δουλειά ήταν πολύ σκληρή, επαναληπτική και άχαρη, η ψυχολογία μου όμως πάρα πολύ ακμαία.Ήξερα, και το υπενθύμιζα συνέχεια στον εαυτό μου, ότι όλα αυτά είναι προσωρινά και με φέρνουν όλο και πιο κοντά στη μέρα της επιστροφής».
Στον κύκλο των ασχολιών του, αυτήν την εποχή, είναι και οι έξι μήνες που εργάστηκε σε βυρσοδεψείο, μέχρι που αποφάσισε να αναλάβει οδηγός γερανού και για τριάμισι χρόνια να βλέπει την πόλη… αφ’ υψηλού.
Η ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ
Σπίτι αγοράζει από τον δεύτερο κιόλας χρόνο στην Αυστραλία, ενώ η σύντροφος της ζωής του, βρισκόταν στη Μελβούρνη ήδη δύο χρόνια πριν από κείνον: «Με την Ανθούλα ήμουν λογοδοσμένος και είχαμε αλληλογραφία. Ήταν, πρέπει να πω, από όλες τις κοπέλες του χωριού, η πιο αγαπημένη της μητέρας μου. Παντρευτήκαμε και η ζωή μου πήρε πραγματικό νόημα. Ακολούθησε η απόκτηση των τεσσάρων παιδιών μας, του Απόστολου, της Βασιλικής, του Θεόδωρου και της Χριστίνας που συμπλήρωσαν την ευτυχία μας».
Και η Ελλάδα, τα σχέδια για επαναπατρισμό τι έγιναν; «Α, ας μη σκεφτεί κανείς ότι τα εγκατέλειψα έτσι αλόγιστα. Πήγα πίσω το 1975 για να εξερευνήσω τα πράγματα. Να δω αν και κατά πόσον θα μπορούσα να επιστρέψω και να πραγματοποιήσω το αρχικό μου σχέδιο. Τα πράγματα όμως είχαν αλλάξει πολύ. Τίποτε δεν είχε μείνει το ίδιο. Τα χρήματα ειχαν χάσει την αξία τους και αυτό ήταν, μπορώ να πω σήμερα με σιγουριά, το βασικό κίνητρο που μ’ έκανε να αποφασίσω να κάνω κάτι δικό μου στην Αυστραλία. Έτσι με τις οικονομίες που είχα αγόρασα το πρώτο βενζινάδικο στο Coburg το οποίο έχω μέχρι σήμερα». Ένας κρίκος στην αλυσίδα των πολυάριθμων που έχει σήμερα η εταιρία του, Milemaker Petroleum, σε όλη τη Μελβούρνη.
ΔΕΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΑ ΤΟ ΧΡΗΜΑ
Πού αποδίδει ο ίδιος την τεράστια επαγγελματική επιτυχίαα του; «Σε σωστές επιλογές πιστεύω και σε ειλικρινείς και τίμιες συναλλαγές. Ποτέ δεν αδίκησα κανέναν και πάντοτε έβαζα τον άνθρωπο πρώτα. Δεν προσκύνησα ούτε και προσκυνώ το χρήμα. Πιστεύω επίσης ότι πρέπει να δίνει κανείς απο αυτά που έχει, πίσω στην κοινωνία. Μ’ ενδιαφέρει ιδιαίτερα ο χώρος της παιδείας. Ο ίδιος δεν είχα, λόγω συνθηκών, την ευκαιρία ανώτερης μόρφωσης, θα ήθελα λοιπόν να δώσω την ευκαιρία σε Ελληνόπουλα της Αυστραλίας, αλλά και παιδιά άλλων εθνοτήτων να έχουν πρόσβαση στην ελληνομάθεια».
Η δωρεά στο Alphington Grammar ύψους $300.000, η δωρεά στην Ελληνική Κοινότητα για την ανένερση του Πολιτιστικού Κέντρου, είναι μεταξύ εκείνων που μιλούν έμπρακτα για το ευεργετικό πνεύμα του Νίκου Ανδριανάκου.
To Κέντρο Πολλαπλών Χρήσεων (Andrianakos Centre) στο Alphington Grammar αναβαθμίζει το σχολείο που κρατά ζωντανή την ελληνική γλώσσα, τον πολιτισμό και τις παραδόσεις μας, μεταδίδοντάς τα και σε μη ελληνικής καταγωγής παιδιά. Ειναι ένα έργο που, από χρόνια τώρα, ηταν στα σχέδια και περίμενε την υλοποίησή του. Μ’ έναν πολύ εύγλωττο τρόπο εκφράζει την αξία που δίνουν οι ευαισθητοποιημένοι Έλληνες της Αυστραλίας στη διατήρηση της γλώσσας και της πολιτιστικής μας κληρονομιάς: «Πιστεύω ότι οφείλουμε να δώσουμε στις νεότερες γενιές, τις ευκαιρίες που δεν είχαμε εμείς οι ίδιοι. Όταν η Ελλάδα άδειαζε από τα νιάτα της, όταν χιλιάδες έφευγαν γιατί δεν εύρισκαν στη γη που τους γέννησε τις βασικές προϋποθέσεις να μορφωθούν και να προοδεύσουν, μέσα τους υπό-σχονταν ότι θα κάνουν το παν για να μην έχουν την ίδια τύχη τα παιδιά τους. Σίγουρα, δεν είναι τυχαίο που έχουμε σημερα στην παροικία μας, τόσους επιστημονες, τόσους επιτυχημένους νέους στον επιχειρηματικό χώρο σε θέσεις διευθυντικές, στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Γι’ αυτό και πρέπει να ειμαστε περήφανοι. Πρέπει να νιώθουμε, πιστεύω, ικανοποίηση που οι κόποι μας δεν πήγαν χαμένοι».
ΤΩΡΑ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ Ο ΑΓΩΝ
Η διατήρηση της ελληνικής συνείδησης στις νεότερες γενιές, είναι ένα θέμα που απασχολεί ιδιαίτερα τον Νίκο Avδιανάκο. «Τώρα, με την τρίτη και τέταρτη γενιά ανάμεσά μας, με τα εγγόνια μας στα θρανία, είναι η ώρα που θα πρέπει να κινηθούμε, ίσως ακόμη πιο αποφασιστικά, για να μη χαθεί η γλώσσα μας και αλλοιωθεί η πολιτιστική μας κληρονομιά. Συγχαίρω εκείνους που αφιερώνουν το χρόνο τους για το σκοπό αυτό. Αν πάρουμε, για παράδειγμα, το Δίγλωσσο Κολλέγιο του Alphington, εργάστηκαν παρα πολλοί άνθρωποι για να αποκτηθεί, να υπάρχει σήμερα και να αναβαθμιστεί. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τι πρόσφεραν, αφού μιλάμε γι7 αυτά τα πράγματα τώρα, ο Σ. Παπασσάβας και ο Γ. Φουντάς. Σε τελευταία ανάλυση, εκείνοι μαζί με πολλούς άλλους, άνοιξαν το δρόμο για να ακολουθήσουν OL επόμενοι. Οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε».
Ερχόμαστε στην ανέγερση του Κοινοτικού Πολιτιστικού Κέντρου (Πύργου). «Είναι πραγματικό επίτευγμα που το όραμα τόσων ανθρώπων παίρνει σήμερα σάρκα και οστά. Πιστεύω ότι θα πρέπει να υποστηριχτεί από όλη την παροικία, ώστε να αισθά-νεται ο καθένας από μας, ότι ανήκει και σε κείνον. Να το υποστηρίξουν όλοι οι ομογενειακοί φορείς, για να εκφράζει το σύνολο και κυρίως να ελκύσει τις νεότερες γενιές. Δεν είναι αρκετό, θα ήθελα να το τονίσω αυτό, απλά να χτιστεί ένα ωραίο κτίριο.
Θα πρεπει μέσα του να χτυπά η καρδιά της παροικίας. Να μπορεί να συγκεντρώνει όλες τις γενιές και να εκφράζει αυτό που πραγματικά είναι η ελληνική Μελβούρνη. Ας μη μας διαφεύγει, ότι πριν μερικά χρονια, στη Lonsdale, χτυπούσε όντως η καρδιά της παροικίας. Δε βλέπω το λόγο να μη γίνει, σ’ ένα διαφορετικό πλαίσιο, αυτό ξανά. θα πρέπει να το δούμε, το επαναλαμβάνω αυτό, σαν ένα έργο που ανήκει σε μας, σα σύνολο, και ακόμη, ότι μας ανεβάζει, σαν Έλληνες, στα μάτια της πλατύτερης αυ-στραλιανής κοινωνίας».
ΕΝ ΤΗ ΕΝΩΣΕΙ Η ΙΣΧΥΣ
Για τους Οργανισμούς της παροικίας, ο Νίκος Ανδριανάκος πιστεύει, μαζί με πολλούς άλλους, ότι «η δύναμη βρίσκεται στην ένωση».
«Oι καιροί, αλλά μαζί τους και οι άνθρωποι, έχουν αλλάξει. Δεν γίνεται να έχουμε τόσους Οργανισμούς οι οποίοι, στην πλειονότητά τους δεν είναι σε θέση να επιβιώσουν.
Οι μεγάλοι επιμένουν να είναι εκεί, έστω και αν οι αριθμοί έχουν πέσει πολύ, αρνούμενοι να ανοίξουν τις πόρτες στους νέους. Ορισμένοι, εντούτοις, το κάνουν, γι’ αυτό και πηγαίνουν καλά. θα πρέπει όμως να γίνει σε μεγαλύτερη κλίμακα, ώστε να υπάρξει συνέχεια. Το ιδανικό φυσικά θα ήταν αν αποφάσιζαν, από τα διάφορα διαμερίσματα της Ελλάδας, να υπάρχει ένας σύλλογος, όπως για παράδειγμα, ένας για την Πελοπόννησο, ένας για την Μακεδονία, τα νησιά του Αιγαίου κ.λπ. Μιλάμε όμως για πράγματα που απαιτούν δραστικές αλλαγές σκέψης και αντιμετώπισης των συνθηκών που διαρκώς αλλάζουν. Ίσως το επιχειρήσουν και το πραγματοποιήσουν οι νεότερες γενιές. θα είναι ευχής έργον».
Για την κρίση που περνά η Ελλάδα αυτόν τον καιρό, θα πει ότι «θα είναι δύσκολα για πάρα πολλούς και για αρκετό διάστημα, αλλά η οικονομία θα ανακάμψει. Η Ελλάδα έχει δει πολύ χειρότερα, και δεν σήκωσε τα χέρια ψηλά. Φυσικά, θα πρέπει να γίνουν μεγάλες αλλαγές, ιδιαίτερα στη νοοτροπια του Έλληνα και των κυβερνώντων. Πιστεύω ότι πιεσμένοι, από τις καταστάσεις, θα το κάνουν. Δεν έχουν άλλωστε άλλη επιλογή». Ο ίδιος, παρότι είναι και τα παιδιά του στην κολοσσιαία επιχείρηση που δημιούργησε, εξακολουθεί να κρατά το τιμόνι. «Η δουλειά είναι υγεία», αποτελεί μια από τις βασικές αρχές του που άλλωστε τον έφερε, μαζί με την ευφυΐα του, εκεί που είναι σήμερα. Στην κορυφή μιας δυναστείας που έχτισε με τα ίδια του τα χέρια.
The post Η ζωή του Νίκου Ανδριανάκου με τα δικά του λόγια appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.