Δύο οι ειδήσεις που βγήκαν χθες και σχετίζονταν με την ΕΠΟ. Αμεσα ή έμμεσα. Αρχικά, η προφανής, η αγορά του προπονητικού κέντρου της Παιανίας. Εδώ, αφειδώλευτα αφιέρωσαν πολλούς επαίνους στην ομοσπονδία και τον Μάκη Γκαγκάτση για το σύνολο των κινήσεων. Δεκτό.
Να δούμε, ωστόσο, την άλλη πλευρά του φεγγαριού; Κλήθηκαν 22 διαιτητές από τη ΦΙΦΑ με σκοπό να παρακολουθήσουν σεμινάριο που θα γίνει 31 Μαρτίου με 3 Απρίλιου στη Ζυρίχη. Ευρωπαίοι διαιτητές και αυτό αφορά την προετοιμασία για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2026, μια διοργάνωση υψηλών απαιτήσεων με περισσότερες ομάδες και αγώνες. Η είδηση; Απουσιάζει το όνομα έλληνα διαιτητή. Για να ειπωθεί η πλήρης αλήθεια, είδηση θα ήταν να υπήρχε στη λίστα ένας έλληνας ρέφερι και να διατηρούσε ελπίδες να σφυρίξει στο κορυφαίο ποδοσφαιρικό ραντεβού. Ποιους βλέπουμε να ετοιμάζονται; Τα ονόματα είναι τα εξής:
Ιρφάν Πελίτο (Βοσνία), Μάικλ Ολιβερ (Αγγλία), Αντονι Τέιλορ (Αγγλία), Χέσους Χιλ Μανθάνο (Ισπανία), Χοσέ Μαρτίνες (Ισπανία), Φρανσουά Λετισιέ (Γαλλία), Κλεμάν Τουρπέν (Γαλλία), Ντάνιελ Ζίμπερτ (Γερμανία), Φέλιξ Τσβάιερ (Γερμανία), Μάρκο Γκούιντα (Ιταλία), Μαουρίτσιο Μαριάνι (Ιταλία), Σερντάρ Γκοζουμπουγιούκ (Ολλανδία), Ντάνι Μάκελι (Ολλανδία), Εσπεν Εσκας (Νορβηγία), Σιμόν Μαρτσίνιακ (Πολωνία), Ζοάο Πέδρο Πινέιρο (Πορτογαλία), Ιστβαν Κόβατς (Ρουμανία), Σάντρο Σάρερ (Ελβετία), Ιβάν Κρούζλιακ (Σλοβακία), Σλάβκο Βίντσιτς (Σλοβενία), Γκλεν Νίμπεργκ (Σουηδία) και Χαλίλ Ουμούτ (Τουρκία).
Συμπεράσματα: πρώτον, διαιτητής πολύ υψηλής κλάσης δεν υπάρχει. Δεν βλέπει κάποιος έναν Κολίνα (Ιταλία), έναν Μπριχ (Γερμανία) ή έναν Τσακίρ (Τουρκία). Ισως θα μπορούσε να προκύψει συμμετοχή και από μια χώρα που δεν στέλνει συχνά διαιτητές σε Μουντιάλ. Η Ελλάδα έχει να εκπροσωπηθεί σε τελική φάση από το μακρινό 2002. Τι σημαίνει αυτό; Με απλά λόγια και σύμφωνα με την άποψη ανθρώπων που έχουν γνώση του όλου συστήματος, πώς αυτό λειτουργεί και τις επιλογές που γίνονται, στο Παγκόσμιο Κύπελλο πάει κάποιος όταν είναι αληθινά ξεχωριστός και ικανός ή όταν η ομοσπονδία του διαθέτει «αυτό το κάτι» στις διεθνείς δημόσιες σχέσεις. Εδώ είμαστε, λοιπόν. Η ΕΠΟ για τι ακριβώς πρέπει να αισθάνεται υπερήφανη; Ναι, δίνει ώθηση ένα προπονητικό κέντρο για την εθνική ομάδα και θα ήταν κάποιος «τυφλός» αν δεν το παραδεχόταν. Οφείλει, όμως, να δει το πώς θα βελτιώσει το επίπεδο της ελληνικής διαιτησίας. Με την έλευση των ξένων διαιτητών, συνθήκη που υπάρχει εδώ και κάποια χρόνια, οι έλληνες ρέφερι πήγαν ακόμη πιο πίσω. Εχασαν παραπάνω έδαφος. Βγήκαν από το κάδρο των επιλογών. Και σχεδόν έχουν παραδοθεί στη μοίρα τους που είναι να παρακολουθούν ξένους συναδέλφους είτε στη Σούπερ Λίγκα είτε σε ξένες κορυφαίες διοργανώσεις.
Συνεπώς, η ελληνική Ομοσπονδία, ο πρόεδρός της και η ΚΕΔ, ανάγκη είναι να δουν και αυτό το κομμάτι. Ισως όχι τόσο φανταχτερό, προφανώς όμως ουσιαστικό.