Ο Θρύλος του ελληνικού ποδοσφαίρου, ο Θρύλος του ελληνικού αθλητισμού, ο Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς, στις 10 Μαρτίου 1925, έπαιρνε σάρκα και οστά στην «Ταβέρνα του Μοίρα», στον Πειραιά, για να ξεκινήσει σχεδόν αμέσως την κυριαρχία του. Εξι χρόνια μετά την ίδρυσή του, σήκωσε το πρώτο του πρωτάθλημα, βάζοντας έτσι τις βάσεις για τη μετέπειτα κυριαρχία του.
Τα κατορθώματα του Ολυμπιακού δεν θα μπορούσε να μην αποτυπωθούν στη μουσική και το τραγούδι, να γραφτούν ύμνοι για τον Σύλλογο και να τραγουδιούνται από τους εκατομμύρια οπαδούς του, εντός και εκτός του Γ. Καραϊσκάκης. Υμνοι, τραγούδια, αλλά και το σάλπισμα του θρυλικού τρομπετίστα Αττίλιο (μετά τον θάνατό του, στις 11 Νοεμβρίου 1994, τη σάλπιγγά του «παρέλαβε» ο Νίκος Στυλιανέσης), έντυσαν, ντύνουν και θα ντύνουν τις επιτυχίες του Ολυμπιακού.
«Φευγάτ’ από μπρος, φευγάτ’ από μπρος, στο γήπεδο μπαίνει ο Ολυμπιακός»
Ο πρώτος ύμνος του Ολυμπιακού γράφτηκε το 1931 από τον Μίμη Ξ. Βασιλειάδη και μελοποιήθηκε από τον Γιάγκο Ε. Λαουτάρη. Για τους πολύ μεγαλύτερους ή για όσους ερυθρόλευκους αγαπούν την ιστορία, ο ύμνος του Ολυμπιακού έγινε γνωστός με τον τίτλο «Φευγάτ’ από μπρος…» και μάλιστα ο… πειραιώτικος μύθος θέλει τον στιχουργό να έχει εμπνευστεί τον στίχο «Ενα, δύο, τρία γκολ, παντού πανικός! Θρίαμβος, νίκη, Ολυμπιακός!» από το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός τη σεζόν 1930-1931 είχε κερδίσει πολλούς από τους διεκδικητές του τίτλου με τρία γκολ διαφορά.
Ο Λαουτάρης είχε αφιερώσει τον ύμνο στον Γεώργιο Ανδριανόπουλο. Ο ύμνος ήταν γραμμένος σε ρυθμό 2/4 με τέμπο Tempo di Marcia (μουσική σύνθεση με έντονο ρυθμό, που δημιουργήθηκε για να συνοδεύσει την πορεία στρατιωτικής μονάδας) στην κλίμακα του Ντο Ματζόρε.
Θρύλος των γηπέδων
Μισό αιώνα αργότερα, το 1980, και ενώ ο Ολυμπιακός έχει λάβει το προσωνύμιο «Θρύλος», γράφτηκε (και χρησιμοποιείται έως και σήμερα) ο νέος ύμνος από τον Σπύρο Βαλσαμάκη και τον Κωνσταντίνο Κιλιμάντζο σε ερμηνεία του Χρήστου Βολιώτη. Και ποιος ερυθρόλευκος οπαδός δεν έχει τραγουδήσει ή έστω σιγοψιθυρίσει τουλάχιστον το δίστιχο «Θρύλε των γηπέδων, Ολυμπιακέ/ Δαφνοστεφανωμένε, μεγάλε και τρανέ».
Ο σύγχρονος ύμνος αναφέρεται στον Ολυμπιακό με το προσωνύμιο Θρύλος, χαρακτηρισμός που δόθηκε στην ομάδα τη δεκαετία του ‘50, όταν ο σύλλογος είχε κατακτήσει για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου έξι συνεχόμενα πρωταθλήματα Ελλάδος (1954-1959). Στη συνέχεια γίνεται αναφορά στη δύναμη του κόσμου του Ολυμπιακού που βρίσκεται συνεχώς κοντά στην ομάδα, αλλά και στο νικηφόρο φιλικό της ομάδας με αντίπαλο τη Σάντος του Πελέ το καλοκαίρι του 1961 (2-1 το σκορ).
Παγιουμτζής, Περπινιάδης: οι ρεμπέτες που τον ύμνησαν
Η Τετράς η Ξακουστή του Πειραιώς έχει και αυτή εμμέσως συνδεθεί με τα κατορθώματα του Ολυμπιακού και έχει βάλει μέσω του μέλους της, του ρεμπέτη Στράτου Παγιουμτζή, τη σφραγίδα της, τραγουδώντας το μεγαλείο του Θρύλου. Μετά τη θρυλική νίκη του Ολυμπιακού επί της βραζιλιάνικης Σάντος, ο Στράτος Παγιουμτζής (φανατικός φίλαθλος του Ολυμπιακού, μάλιστα ήταν αυτός που έκανε τον Μάρκο Βαμβακάρη Ολυμπιακό) τραγούδησε το «Ολυμπιακέ μεγάλε, Ολυμπιακέ τρανέ» ( «… που εσάρωσες τη Σάντος, την ομάδα του Πελέ!»), σε μουσική του πειραιώτη ρεμπέτη συνθέτη Γαβριήλ Μαρίνου ή Μαρινάκη. Πρόκειται για 45άρι που κυκλοφόρησε από τη Philips, με κωδικό 7750/332 050. Ο δίσκος σημείωσε μεγάλη εμπορική επιτυχία και συνέβαλε στην επιστροφή του Παγιουμτζή στο καλλιτεχνικό προσκήνιο, η οποία δεν θα είχε πραγματοποιηθεί χωρίς την καθοριστική υποστήριξη από τον Γιώργο Ζαμπέτα.
Οταν το ρεμπέτικο συνάντησε τον Θρύλο. Οι Στράτος Παγιουμτζής (πάνω) και Βαγγέλης Περπινιάδης ύμνησαν τον Ολυμπιακό μέσα από τα τραγούδια τους, αφήνοντας μουσική κληρονομιά στην ιστορία του συλλόγου
Αρρηκτα συνδεμένος με τον Ολυμπιακό είναι ο ύμνος-τραγούδι «Ο Ολυμπιακός» («Ολυμπίκ-Ολυμπίκ-Ολυμπιακέ») του Περπινιάδη που πούλησε περισσότερους 350.000 δίσκους. Το τραγούδι γράφτηκε το 1965, με αφορμή τη νίκη του Ολυμπιακού επί της Λέφσκι Σόφιας, που οδήγησε στην κατάκτηση του Βαλκανικού Κυπέλλου του 1963. Οταν η ομάδα του Ολυμπιακού επέστρεψε από την Κωνσταντινούπολη, 19 προς 20 Σεπτεμβρίου, στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, χιλιάδες ερυθρόλευκοι οπαδοί περίμεναν να αποθεώσουν τα ινδάλματά τους. Υπολογίζεται επίσης ότι τουλάχιστον 5.000 οπαδοί συνόδευσαν με τα πόδια την ερυθρόλευκη αποστολή στον Πειραιά για να πανηγυρίσουν όλοι μαζί. Ανάμεσά τους βρέθηκε και ο τραγουδιστής Στράτος Διονυσίου και ο φίλος του Τάκης Λαζόπουλος.
Το ραντεβού με τον Μάτσα
Μετά τη φιέστα επισκέφθηκαν τον κοινό τους φίλο Βαγγέλη Περπινιάδη στο Χαϊδάρι όπου ήταν το σπίτι του. Ολοι μαζί άρχισαν να συζητούν και να θυμούνται τους θριάμβους του Ολυμπιακού εναντίον μεγάλων ομάδων, όπως τη νίκη επί της Σάντος του Πελέ… Ο τραγουδιστής και συνθέτης πήρε το μπουζούκι του στα χέρια του και οι πρώτοι στίχοι του ήταν γεγονός. «Ολυμπίκ-Ολυμπίκ-Ολυμπιακέ / Φλαμένζι, Λέφσκι νίκησες Σάντος και Ζαγκελπιέ». Στη συνέχεια το τραγούδι ολοκληρώθηκε, το ηχογράφησε σε μαγνητόφωνο και το πρωί επικοινώνησε με τον Μίνωα Μάτσα, της Μίνος, του το έβαλε να το ακούσει από το τηλέφωνο και σε δύο ώρες ήταν στο στούντιο για να το ηχογραφήσει με την ορχήστρα του. Οτι ακολούθησε είναι μια ακόμη από τις ιστορίες που καλλιέργησαν τον μύθο.
Ο Σπύρος Ζαγοραίος και «Ο Ολυμπιακός του Μπούκοβι»
Ο Περπινιάδης αγαπούσε το ποδόσφαιρο και είχε μάλιστα συνθέσει ένα ύμνο για τον Παναθηναϊκό, τον οποίο τραγούδησε ο Σπύρος Ζαγοραίος, αλλά και για την ΑΕΚ, το οποίο τραγούδησε ο ίδιος. Κανένας από τους δύο ωστόσο δεν προσέγγισε την επιτυχία του ύμνου του Ολυμπιακού.
Ο νικαιώτης λαϊκός τραγουδιστής έχει βάλει την υπογραφή του σε ένα ακόμη τραγούδι, που υμνεί τον Ολυμπιακό. Πρόκειται για το «Ο Ολυμπιακός του Μπούκοβι», με το χαρακτηριστικό ρεφρέν «του Μπούκοβι την ομαδάρα, τη λένε Ολυμπιακάρα…» και το πρωτοέπαιξε ακυκλοφόρητο στο κέντρο διασκεδάσεως «Φαληράκι» στα επινίκια της κατάκτησης του πρωταθλήματος του 1966. «Βαλκανιονίκη Ολυμπιακέ / πρωταθλητή Ελλάδος, δε λυγάς ποτέ / κύπελλο Ελλάδος, χρόνια το κρατάς/ και μέσα στην Ευρώπη ξέρεις και νικάς». Η ομάδα, τότε, στηρίχθηκε σε τέσσερις σπουδαίους ποδοσφαιριστές, τον Γιώργο Σιδέρη, τον Νίκο Γιούτσο, τον Βασίλη Μποτίνο και τον Κώστα Πολυχρονίου.
Η ιστορία του Ολυμπιακού μέσα από τους ύμνους και τα τραγούδια που έχουν γραφτεί για τις επιτυχίες του, θα συνεχίσουν να αντηχούν στις εξέδρες του Καραϊσκάκη ή όπου τον ακολουθούν οι οπαδοί του, ανά την Ελλάδα και τον κόσμο. Αλλωστε παντού είναι Καραϊσκάκη και όπως τραγουδά ο Χρηστάκης Βολιώτης στην «Ολυμπιακή Ψυχή» (τραγούδι από το 1972), «Πάμε στου Καραϊσκάκη και αυτή την Κυριακή / να χαρούμε πανηγύρι και Ολυμπιακή Ψυχή».