Με προβλημάτισε πάρα πολύ αν θα μπορούσα να ανατρέξω σε μνήμες βασανιστικές και να ξύσω πληγές, που εδώ και δεκαετίες μένουν ανεπούλωτες κι αιμορραγούν. Κι εδώ αναφέρομαι στον τετραετή τιτάνιο αγώνα της ΕΟΚΑ, στο ηρωικό έπος 1955-1959 του Κυπριακού λαού.Ο 20ος αιώνας ήταν, για την Κύπρο, μια εποχή με ένα νέο είδος ζωής κάτω από βρετανική κατοχή. Μια εποχή διαφορετική από τη σημερινή. Οι κάτοικοί της φτωχοί αλλά έντιμοι. Σκληρά εργαζόμενοι, αλλά χαρούμενοι. Υπόφεραν από τους αβάστακτους φόρους της αγγλικής διακυβέρνησης και την προσπάθεια αφελληνοποίησής των – βλέπε «παλμεροκρατία»….. Κι αυτά μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες της 1ης του Απρίλη του 1955, όπου σε διάφορα μέρη του νησιού είχαν ακουστεί εκρήξεις βομβών….. Είχαν ακουστεί και στο χωριό μου. Πεταχτήκαμε απ’ τα κρεβάτια μας διερωτούμενοι τι είχε συμβεί. Το πρωί, στους δρόμους του χωριού είδαμε φυλλάδια, που μιλούσαν για εξέγερση με σκοπό την αποτίναξη του Αγγλικού ζυγού. Ήταν η πρώτη προκήρυξη της ΕΟΚΑ, του Αρχηγού Διγενή. Μ’ αυτή πληροφορείτο και καλείτο ο Κυπριακός Ελληνισμός σ’ εξέγερση ενάντια στη βρετανική κατοχή και την «Ένωση της Κύπρου με τη μητέρα Ελλάδα».
Λίγο αργότερα μάθαμε ότι οι εκρήξεις βομβών, που είχαμε ακούσει, ήταν εκρήξεις στο αγγλόφωνο τότε Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου, που βρίσκεται λίγο παραπάνω από 10 χιλιόμετρα μακριά από το χωριό μου, το κατεχόμενο από το 1974 Πυρόι.
Ήταν ένα συναπάντημα με το ιστορικό χρέος και τη μοίρα του Κυπριακού λαού, που φάνηκε συνεπής και το αποδέχτηκε. Γι αυτό ο αγώνας που ξεκινούσε αγκαλιάστηκε θερμά από τον κυπριακό λαό, κυρίως από τη νεολαία, τον αγροτόκοσμο, τον μαθητόκοσμο. Άνθρωποι κάθε λογής, άντρες και γυναίκες, αμούστακα αγόρια κι αμέστωτες παιδούλες, πυκνώνουν τις τάξεις της ΕΟΚΑ, συνεισφέροντες με κάθε τρόπο στον απελευθερωτικό μας αγώνα.
Οι διαδηλώσεις των γυμνασιοπαίδων και οι συγκρούσεις με τους βρετανούς στρατιώτες και το επικουρικό σώμα, που είχαν φτιάξει οι Άγγλοι κι αποτελείτο από τουρκοκυπρίους, ήταν καθημερινές. Το ίδιο κι οι πολεμικές συγκρούσεις των παλληκαριών της ΕΟΚΑ τόσο στις πόλεις όσο και στα βουνά και στις πεδιάδες. Ήταν ένα ξέσπασμα, ήταν μια φλόγα που ξεπηδούσε μέσα από τα στήθη των Κυπρίων με ένα και μόνο σύνθημα: «Ένωσιν και μόνον Ένωσιν». Ήταν η συνέχεια του πρώτου «Ενωτικού Δημοψηφίσματος»!!!, ναι του πρώτου «Ενωτικού Δημοψηφίσματος» του 1921, που ελάχιστοι γνωρίζουν γι’ αυτό, γιατί το είχαν αποκρύψει πολύ καλά οι Άγγλοι, του κινήματος της 21ης Οκτωβρίου 1931, γνωστό ως «Οκτωβριανά», και το, και πιο γνωστό, «Ενωτικό Δημοψήφισμα» της 15ης Ιανουαρίου 1950. Το τελευταίο το θυμάμαι πολύ καλά, άνκαι δεκάχρονο τότε παιδί, γιατί όταν χύθηκε το μελάνι, που οι συγχωριανοί μου Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι (ναι!!! Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι συγχωριανοί μου!) υπόγραφαν για την «ένωσιν της Κύπρου με την Ελλάδα», είχα τρέξει σπίτι μου για να φέρω το δικό μου μελανοδοχείο.
Από το 1955 η φοίτησή μας στα γυμνάσια ήταν διακοπτόμενη είτε από τις διαδηλώσεις του μαθητόκοσμου στο κέντρο της Λευκωσίας, είτε από απεργίες, είτε από κλείσιμο των γυμνασίων μας από τους κατακτητές και τους μισθοφόρους των. Το ίδιο συνέβαινε και στις άλλες πόλεις, στα εκεί γυμνάσια
Φοιτούσα τότε στο Ανώτερο Εμπορικό Λύκειο Λευκωσίας, του οποίου ο Διευθυντής μας, ο αείμνηστος Κυριάκος Νεοκλέους, όχι μόνο ήταν μέλος της ΕΟΚΑ, με το ψευδώνυμο «Έρμος», αλλά είχε χαρίσει και το αυτοκίνητό του στην τότε μαθήτριά του Ελένη Χριστοφορίδου, την αγωνίστρια, που ανήκε στην εκτελεστική ομάδα της Λευκωσίας, στην ομάδα του Νίκου Σαμψών.
Αξέχαστη θα μου μείνει η διαδήλωσή μας έξω από το Λύκειό μας, στις 12 Δεκεμβρίου 1956, όταν μάς είχαν προλάβει άγγλοι στρατιώτες και τούρκοι επικουρικοί κι άρχισαν να μας ρίχνουν δακρυγόνα και να μας χτυπούν αλύπητα, όταν μας είχαν εγκλωβίσει στον αυλόγυρο του γυμνασίου μας.
Στο «εκτελεστικό» της Λευκωσίας ήταν και τρεις συγχωριανοί μου «Πυρογιάτες», εκ των οποίων, κατόπιν προδοσίας οι δυο είχαν βγει αντάρτες στα βουνά, ενώ άλλοι δυο είχαν κλειστεί στα κρατητήρια, ύστερα από φριχτά βασανιστήρια. Είχαμε μείνει ελάχιστοι στην ομάδα του μικρού μας χωριού.
Θυμάμαι, όταν είχε έρθει ο αντάρτης «Πυράκης», αυτό ήταν το ψευδώνυμό του Ανδρέα Αντωνίου, για να δει τη χήρα μητέρα του και τ’ αδέρφια του, με είχε ειδοποιήσει ο αδερφός του να πάω να τον δω. Κατά κακή μας τύχη, ύστερα από λίγο, έξω από το σπίτι είχε σταματήσει ένα αγγλικό τεθωρακισμένο. Το θυμάμαι σαν τώρα! Ευτυχώς δεν χτύπησαν την πόρτα. Έτσι…. γλιτώσαμε.
Το σχολικό έτος 1958-1959 ως πρωτοετής φοιτητής στο Διδασκαλικό Κολλέγιο, που από την επόμενη χρονιά είχε μετονομαστεί σε Παιδαγωγική Ακαδημία Κύπρου, είχαμε συχνά λογομαχίες στην τάξη με τους άγγλους καθηγητές μας, καθώς και απεργίες, όταν συλλαμβανόταν κάποιος/α συσπουδαστής/στρια. Ιδιαίτερα όταν είχαν αποβάλει τρεις συμφοιτητές/τριές μας κάναμε πολυήμερη απεργία, μέχρι που τους δεκτήκανε και πάλιν στο Κολλέγιο. Αυτά όταν ήμασταν πρωτοετής…. Εδώ αξίζει να αναφερθεί, δεν ξέρω γιατί και γιαυτό κατηγορώ τον εαυτό μου, ότι από τότε που αποφοιτήσαμε από την Παιδαγωγική Ακαδημία (1960) με τις δυο συμφοιτήτριές μου, που ήμασταν ο σύνδεσμος μεταξύ φοιτητών και φοιτητριών δεν είχαμε ποτέ βρεθεί, παρά μόνο, σπανιότατα, «στέλλοντας» χαιρετίσματα.
Θυμάμαι και την αναπαράσταση της ορκωμοσίας που είχαμε κάμει το 1960 ως δευτεροετείς φοιτητές της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Κύπρου, εγώ ως αντάρτης να ορκίσω «το νέο μέλος» της ΕΟΚΑ, που ήταν μια «κοπέλα». Η συμφοιτήτρία μου αυτή, την οποία δεν έχω δει από τότε που αποφοιτήσαμε, θυμάμαι, ήταν από το Παραλίμνι. Ήταν η αδερφή του μεγάλου ήρωα του 1974 Τάσου Μάρκου.
Όμορφες μέρες, γλυκόπικρες αναμνήσεις από τον ηρωικό αγώνα της ΕΟΚΑ του 1955-1959, που δίδαξε, φρονημάτισε και ενέπνευσε τον Κυπριακό Ελληνισμό. Ένας υπέροχος αγώνας, που έγινε για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Δυστυχώς, για διάφορους λόγους δεν πέτυχε το στόχο του. Οι ραδιουργίες των Άγγλων αποικιοκρατών είχαν δημιουργήσει διχαστικά πάθη μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων και σε συνδυασμό με ηγετικά λάθη και απειρίες δικών μας επέφεραν τη σημερινή κατάσταση στο Νησί μας, που αντί της Ένωσης με την Ελλάδα κατασκευάστηκε ένα κράτος μη λειτουργικό. Επανήλθε στρατιωτικά στην Κύπρο η Τουρκία, ενώ δεν αποχώρησε πλήρως η Αγγλία. Παρέμεινε με στρατιωτικές βάσεις.
Δυστυχώς ο πόνος της μοιρασμένης πατρίδας είναι αξεπέραστος, είναι αγιάτρευτος!… Η πληγή αθεράπευτη!…
The post O τετραετής τιτάνιος αγώνας της ΕΟΚΑ, στο ηρωικό έπος 1955-1959 του Κυπριακού λαού appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.