Σήμερα θα ασχοληθώ με μια κατηγορία συνανθρώπων μας – μεγαλύτερη από όσο φαντάζεστε – που πρόκειται να αντιμετωπίσει μεγάλα δεινά με τους δασμούς στο παγκόσμιο εμπόριο. Εννοώ τους αλκοολικούς ή, εν πάση περιπτώσει, τους φίλους του αλκοόλ, από τους οποίους άλλωστε εκδηλώνονται οι πρώτες αντιδράσεις, μάλιστα και από τις δύο πλευρές του ζητήματος. Αν και οι αντιδράσεις αυτές, προς το παρόν τουλάχιστον, τίθενται διακριτικά, δήθεν μεταξύ σοβαρού και αστείου, δεν πρέπει να υποτιμηθεί η σημασία τους.
Από τη δική μας πλευρά, την ευρωπαϊκή, είχαμε τον επίτροπο Βιομηχανικής Στρατηγικής Στεφάν Σεζουρνέ, ο οποίος, χαριεντιζόμενος, εξέφρασε την ελπίδα να εξαιρεθεί το αμερικανικό μπέρμπον (που κακώς χαρακτηρίζεται ως ουίσκι) από τους δασμούς. Εχει σημασία ότι ο Σεζουρνέ είναι ο κορυφαίος ευρωπαίος τεχνοκράτης με την αρμοδιότητα να εισηγηθεί την ευρωπαϊκή απάντηση στους αμερικανικούς δασμούς. Παρ’ όλα αυτά, δεν άντεξε να μην το πει για το μπέρμπον, προφανώς από προσωπικό ενδιαφέρον. Το ίδιο όμως παρατηρούμε να συμβαίνει και από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Ακούμε, λ.χ., τον Κέρτις Γιάρβιν, τον ιδεολογικό γκουρού του Τζέι Ντι Βανς, καθ’ ομολογίαν του ίδιου, και βεβαίως υποστηρικτή της θεωρίας του εμπορικού πολέμου, να λέει εν παρόδω σε συνέντευξή του ότι θα ευχόταν να εξαιρεθούν τα κρασιά του Μπορντό από τις ταρίφες του Τραμπ, επειδή στον ίδιο αρέσουν πολύ! (Αυτός τουλάχιστον το παραδέχεται, όχι όπως ο άλλος…) Συμπέρασμα; Το αλκοόλ υπερβαίνει αντιπαλότητες και ενώνει.
Για εκείνους που θα τους λείψει το κρασί του Μπορντό, επειδή η τιμή του θα το κάνει απλησίαστο, λύση δεν έχω. Αν κρίνω όμως από αυτά που βλέπω στα ντοκιμαντέρ και τις σειρές για την Αμερική, φαντάζομαι ότι θα έχουμε κατακόρυφη αύξηση των ληστειών στις κάβες πολυτελείας, όπως αυτές που συμβαίνουν καθημερινά στα συνοικιακά drugstores. Περιμένω να το δω με μεγάλο ενδιαφέρον, γιατί οι δράστες θα είναι άλλου κοινωνικού και οικονομικού επιπέδου. Συνηθισμένο να βλέπεις ένα τζάνκι να κλέβει μπίρες, αλλά ένας απόφοιτος του Χάρβαρντ («διδάσκει» και ο Τσίπρας εκεί, ξέρετε…), που αρπάζει μια μπουκάλα Σεντ-Εμιλιόν και τρέχει του σκοτωμού να ξεφύγει, επειδή δεν έχει να ξοδέψει 200 δολάρια σε κρασί, θα είναι κάτι συναρπαστικό.
Για τους άλλους, όμως, στην Ευρώπη, που θα τους λείψει το μπέρμπον, έχω λύση. Οχι εγώ δηλαδή, το ελληνικό δαιμόνιο την έχει. Να αναλάβει η εγχώρια βιομηχανία μπόμπας να καλύψει το κενό! Δεν κατάλαβα, εμείς δεν είμαστε που φτιάχνουμε αρίστης ποιότητας μπόμπες (μέχρι στιγμής, δεν νομίζω να έχει πεθάνει κανένας…), οι οποίες καταλήγουν κυρίως σε χώρους διασκέδασης με υψηλή κατανάλωση; Αντί λοιπόν να διώκουμε τον κλάδο αυτόν, να τον ενισχύσουμε και να γεμίσουμε την Ευρώπη με μπέρμπον από το Αιγάλεω. Μόνο, προσοχή, να κινηθούμε γρήγορα, μη μας προλάβουν οι Βούλγαροι και πιάσουν αυτοί πρώτοι τις αγορές. Δεν μάθαμε να λέμε ότι κάθε κρίση περιέχει και ευκαιρίες; Ε, λοιπόν, να μία ευκαιρία.
CURTIS YARVIN
Αναφέρω παραπάνω τον κύριο με το όνομα αυτό, χρειάζονται λίγες κουβέντες παραπάνω, γιατί αξίζει να γνωρίσετε τη σκέψη του – μόνο έτσι θα καταλάβετε πού μπλέξαμε. Ξεκίνησε ως ιδιοκτήτης νεοφυούς εταιρείας στη Σίλικον Βάλι, εξελίχθηκε σε μπλόγκερ και, σήμερα, θεωρείται από τους θαυμαστές του ως «πολιτικός φιλόσοφος» – ο Βανς, επαναλαμβάνω, τον αναγνωρίζει ως βασική επιρροή στη σκέψη του. Η γνώμη μου, βάσει των συνεντεύξεων που παρακολούθησα στο YouTube, είναι ότι πρόκειται για υπερμεγέθη παπάρα. Εχει ύφος, μαλλί και μανιερισμούς γάλλου φιλοσόφου (είναι ξεχωριστό είδος, ξέρετε). Εχει το θράσος και την άνεση του ημιμαθούς να τσαλαβουτάει σε πεδία που μόνο επιφανειακά τα γνωρίζει, να διαλέγει από την Ιστορία ό,τι τον βολεύει, σαν να ψωνίζει από τα ράφια του σουπερμάρκετ, κι όλο αυτό να το συναρμολογεί αυθαίρετα, σαν τρίχρονο που παίζει με τα Lego του, σε μια θεωρία που ουσιαστικά προτείνει έναν νέο τύπο μοναρχίας. Ψάξτε τον και θα δείτε ότι το Yale δεν κάνει τον άνθρωπο. Γιατί αν ο Βανς έχει πάρει στα σοβαρά αυτόν τον απατεώνα, ζήτω που καήκαμε…
ΚΑΛΗ ΠΡΑΞΗ
Εχω δώσει στον εαυτό μου την υπόσχεση να κάνω κάθε εβδομάδα μια καλή πράξη μέσω της στήλης – μια πράξη δημοσιογραφικής ελεημοσύνης, για να σας δώσω να καταλάβετε. Ομολογουμένως, εδώ και πολύ καιρό έχω αμελήσει την υπόσχεσή μου, γι’ αυτό και έρχομαι τώρα να αναπληρώσω με μία πάρα πολύ καλή πράξη. Γνωστοποιώ, λοιπόν, σε κάθε ενδιαφερόμενο (αν υπάρχει) ότι, ύστερα από τέσσερις μήνες και δύο εβδομάδες αφότου ιδρύθηκε το Κίνημα Δημοκρατίας, ο Στέφανος τελείωσε επιτέλους τη συγγραφή του καταστατικού του. Καιρός ήταν! Αντε τώρα, σιγά σιγά, να αρχίσει να βρίσκει και μέλη. Προσοχή όμως, Στέφανε! Ακούς; Μη βιάζεσαι, δεν χρειάζονται βιασύνες αυτές οι δουλειές! Λάου λάου, όπως το πας, με το μαλακό…