Η αναδιανομή του ιδιωτικού μέσου πλούτου είναι ίσως το σοβαρότερο χαρακτηριστικό της σημερινής νεοελληνικής κοινωνίας. Αυτά που για χρόνια παρήχθησαν και αθροίστηκαν ως πλούτος του μέσου νοικοκυριού (ιδιοκατοίκηση, εισόδημα, εξοχικό σπίτι, αυτοκίνητο ή άλλα περιουσιακά στοιχεία) έρχονται να τεθούν σε μία συνολική ριζική και απότομη αναθεώρηση την τελευταία 15ετία – με κορύφωση την τελευταία διετία. Τα στοιχεία δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά όχι απλώς για τη διεύρυνση των περιουσιακών στοιχείων των νοικοκυριών, αλλά πολλές φορές τα στοιχεία δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά ούτε καν για το πώς μπορεί μία νεότερη γενιά απλώς να διατηρήσει ό,τι της παραδόθηκε.
Ιδιωτικό χρέος (226 δισ. ευρώ), οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας και βέβαια η εντεινόμενη ακρίβεια – το μέτωπο αυτό έχει απολύτως χαθεί από τη σημερινή κυβέρνηση – έρχονται όχι απλώς να ανακατανείμουν τον πλούτο με έναν βίαιο σχεδόν τρόπο, αλλά και να μεταμορφώσουν τη συμπεριφορά των νέων γενεών ακριβώς για να αντιμετωπίσουν την κατάσταση αυτή. Το μικρό μαγαζί, το μικρό εμπορικό, το ιδιόκτητο σπίτι είναι τα πρώτα στοιχεία που πλήττονται από τη νέα πραγματικότητα. Την τελευταία επίσης τριετία παρατηρήθηκε κάτι ακόμη πιο ανησυχητικό: οι Ελληνες για να μπορέσουν να αποπληρώσουν πάγιες οφειλές τους αναγκάζονται να παίρνουν από τις όποιες αποταμιεύσεις είχαν ως τότε καταφέρει να κάνουν. Η έννοια της αποταμίευσης αν σήμερα έμπαινε σε μία έκθεση ιδεών, όπως έμπαινε κάποτε στη δική μου γενιά στα σχολεία, θα αντιμετωπιζόταν ως ένα πικρό ή και ανούσιο ανέκδοτο. Αυτό που για χρόνια η νεοφιλελεύθερη δημοσιολογία ανέφερε ως «μεσαία τάξη», χωρίς ποτέ να το ορίσει ταξικά ή υλικά, σήμερα όχι απλώς περιορίζεται αλλά και διαμορφώνεται μία ενδότερη ταξική διαστρωμάτωση στο ίδιο το εσωτερικό της μεσαίας τάξης. Με ένα σημαντικό κομμάτι της να αποκόβεται και ένα αθροίζεται στα πιο ευάλωτα κοινωνικά στρώματα. Ποιος, αλήθεια, μιλάει σοβαρά πολιτικά για όλα αυτά; Η κυβέρνηση που επιμένει σε ένα success story που προφανώς μόνο η ίδια το βλέπει;
Η φοβική Σοσιαλδημοκρατία που έχει αποποιηθεί κάθε ταξικό της χαρακτήρα – και παρά τις ορισμένες πολύ σοβαρές προτάσεις του ΠΑΣΟΚ για τη στέγη ή τον εξωδικαστικό μηχανισμό; Η μετατοπισμένη Αριστερά στα ταυτοτικά ζητήματα και όχι της τάξης ή το μοναχικό ΚΚΕ; Καμία πολιτική δύναμη δεν βάζει το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων να μιλήσει για τη σημερινή βίαιη φτωχοποίηση φοβούμενη ότι θα φοβίσει περαιτέρω τον μεσαιοταξίτη, ο οποίος με τη σειρά του θα επιλέξει κυβερνητική σταθερότητα. Και εκεί είναι ακριβώς το κλειδί και της σημερινής αναγκαστικής πρωτιάς της Νέας Δημοκρατίας και της φοβικής ανεπάρκειας της αντιπολίτευσης των υπολοίπων. Μα αν δεν πεις την αλήθεια, πώς θα πείσεις;