Μα τι ωραίο ήταν αυτό που εξομολογήθηκε στον κ. Σρόιτερ η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου. Ηταν βέβαια και η ερώτηση του δημοσιογράφου, σαν να διάβαζε τα μάτια της ή μάλλον τα μύχια της ψυχής της. Ακου τώρα τι του ήρθε να της πει. «Υπάρχει στο μυαλό σου το ενδεχόμενο να είσαι πρωθυπουργός;». Μα θέλει και ρώτημα. Και ορίστε η απάντηση της κυρίας.
«Το συζητάω με τον εαυτό μου, κυρίως το δέχομαι, ένα πολύ συγκινητικό μήνυμα από πολλούς πολίτες, νέα παιδιά, γυναίκες και κορίτσια, γιατί αν κάτι τέτοιο συμβεί θα είμαι η πρώτη γυναίκα που αναλαμβάνει μια τέτοια ευθύνη… Ετοιμάζομαι κάθε μέρα και θα συνεχίσω να ετοιμάζομαι και δεν θα σταματήσω… Δεν δηλώνω έτοιμη, δηλώνω ετοιμαζόμενη και ότι θα συνεχίσω να ετοιμάζομαι. Αυτό προϋποθέτει λαό και κοινωνία στις επάλξεις».
Η αρχή της απάντησης βέβαια έχει ένα μικρό πρόβλημα, διότι τι σημαίνει «το συζητάω» αλλά «κυρίως το δέχομαι»; Τι δέχεται, τη συζήτηση; Το ερώτημα; Αλλά δεν θα κολλήσουμε εκεί, θα σταθούμε στις ελπίδες που γεννάει σε όλους μας αυτή η φράση για ένα καλύτερο μέλλον. Εγώ, ας πούμε, με το που το διάβασα άρχισα να κουβεντιάζω με τον εαυτό μου (αλλά και κυρίως να το δέχομαι) να πάρω το Οσκαρ.
«Ελα ‘δώ, βρε μαύρε», μου είπα, «κάτσε κάτω να ετοιμαστούμε να πάρεις ένα Οσκαρ να γίνεις κι εσύ ο πρώτος ηθοποιός του θεάτρου που θα το πάρει». Η αλήθεια είναι έχω λάβει κι εγώ πολλά συγκινητικά μηνύματα από νέα παιδιά, γυναίκες και κορίτσια να αναλάβω την ευθύνη μιας τέτοιας πρωτιάς. Δεν δηλώνω έτοιμος, δηλώνω ετοιμαζόμενος. Κι αυτή μου η κίνηση προς την κινηματογραφική ακαδημία δεν νομίζω ότι προδίδει τη θεατρική μου θητεία. Δεν γίνομαι προδότης. Ενας Ιούδας του θεάτρου, γίνομαι απλά και μόνο Οσκαριώτης για να ‘μαι ασορτί και με τις ημέρες που έρχονται.
Και όσο να πεις, καλύτερα ένα Οσκαρ, παρά μια πρωθυπουργία. Είδες τι τράβηξαν αυτές τις μέρες οι Ευρωπαίοι, πηγαίναν όλοι ο ένας μετά τον άλλον ποιος θα πρωτοφιλήσει τον κώλο του Τραμπ. Και δεν θέλω αντιρρήσεις, ο ίδιος το είπε σε γκρο πλαν στην τηλεόραση φάτσα κάρτα. Το άκουσα καθαρά. Kissing my ass. Κάποια αγγλικά ξέρουμε κι εμείς, ένα Λόουερ με χίλια ζόρια το βγάλαμε. Είναι τώρα ώρα να τρέχω ‘γώ στην Ουασιγκτώνα να κάνω τέτοια σιχαμένα;
Ασε που και να γίνεις πρωθυπουργός την σήμερον ημέραν δεν φτουράει. Μπορεί εκεί που κάθεσαι να αναγκαστείς να παραιτηθείς. Μην πας μακριά. Ο Φάμελλος (άκου τώρα, ρωτάνε ποιος είναι ο Φάμελλος. Κακοήθειες) χθες το απόγευμα ζήτησε την παραίτηση του Μητσοτάκη. Και δεν τη ζήτησε αυτός προσωπικά. Δεν είπε, ζητάω την παραίτηση. Είπε, «ΠΡΕΠΕΙ» να παραιτηθεί ο Μητσοτάκης. Ε, τι θα κάνει ο Μητσοτάκης; Θα παραιτηθεί. Δεν θα παραιτηθεί; Αφού σου λέει ο Φάμελλος (μη ρωτάτε πάλι ποιος Φάμελλος. Ντροπή πια), «ΠΡΕΠΕΙ». Οχι, δεν είμαι εγώ για τέτοια.
Εγώ από αύριο θα αρχίσω τις ετοιμασίες για το Οσκαρ μου κι αφήνω τις πρωθυπουργίες χάρισμά σας.
Κι όπως λέει και το παιδικό τραγούδι:
«Αυτά είναι χάλισμά σας
Στα μούτλα τα δικά σας».
Χαιλετώ.