Ανοιξε, εξηγεί, τον δρόμο της αποχώρησης σ’ αυτούς που δεν διακρίνουν κοινοβουλευτικό μέλλον στον νεοαριστερό απομονωτισμό. Το πρόβλημα του κόμματος, πάντως, είναι μεγαλύτερο απ’ όσο υπονοεί η παραπάνω διάσταση απόψεων. Οχι γιατί η διάσπαση που αποφεύχθηκε προχθές μπορεί να συμβεί τους επόμενους μήνες, αλλά επειδή ο ευρύτερος χώρος του είναι εγκλωβισμένος σε χαμηλά δημοσκοπικά νούμερα και μεγάλους πολιτικούς εγωισμούς. Μετά το εκλογικό σοκ του 2023 δεν έκανε ειλικρινή αυτοκριτική. Ούτε αντιμετώπισε τον υπολανθάνοντα ελιτισμό του. Ο λαός που κάθε αριστερή φυλή δηλώνει ότι προσδοκά να εκπροσωπήσει, απομακρύνεται από εκείνες από τότε – ενώ, ορισμένοι πολιτικοί αναλυτές ισχυρίζονται πως δεν ένιωσε ποτέ αληθινά κοντά τους, προσθέτοντας ότι τα ποιοτικά στοιχεία των γκάλοπ φανέρωναν από την εποχή της πρώτης φοράς Αριστερά πως η πλειονότητα των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ δεν έγιναν ΣΥΡΙΖΑ. Ή για να το θέσουμε πιο ωμά: οι περισσότεροι δεν έγιναν ποτέ αριστεροί. Οι προτάσεις που καταθέτουν οι εκφραστές αυτής της πλευράς του ιδεολογικού φάσματος δεν συνάρπαζαν τα πλήθη ακόμη κι όταν η Αριστερά ήταν κυβερνώσα. Ισως γιατί κανείς τους δεν επιχείρησε να τις προσαρμόσει στις ανάγκες του 21ου αιώνα.