Μία συναυλία με άρωμα, ψυχή και φως Ελλάδας. Ελάχιστος φόρος τιμής στον αείμνηστο Λόρδο Βύρωνα και στην αγάπη που έθρεψε για τα ιερά χώματα της πατρώας γης.
Υπό την Αιγίδα του Ιnternational Association for Cultural Diplomacy έλαβε χώρα μία σπουδαία μουσικοθεατρική εκδήλωση,
που αποσκοπούσε στον ελάχιστο φόρο τιμής του Φιλέλληνα Βαρώνου Γκόρντον Μπάυρον, Λόρδου Βύρωνα στην Ελληνική Γλώσσα και τον έρωτά του για την Ελλάδα.
Η Απελευθέρωση της Ακρόπολης των Αθηνών από τους Οθωμανούς την 31η Μαρτίου του 1833 και η ύψωση της Ελληνικής Σημαίας την 1η Απριλίου” αποτέλεσαν ορόσημο για την έμπνευση της συγκεκριμένης εκδήλωσης.
92 χρόνια μετά με φόντο τον πανέμορφο πίνακα της Σοφίας Φουντουλάκη, το φεγγάρι λούζει το βράχο της Ελεύθερης Ακρόπολης χωρίς καμία σκιά του χθες. Μια εικόνα που θα ήθελε πάρα πολύ ν’ αντικρίσει και ο Λόρδος Μπάυρον.
Στο παρακάτω απόσπασμα από στίχους της ποίησής του διακρίνει κανείς το πάθος, και το ήθος της γενναίας και τρυφερής ψυχής του:
«Εάν η Ελλάς υποκύψη θα ταφώ και εγώ υπό τα ερείπιά της. Αν κατορθώση να εξασφαλίση την ανεξαρτησίαν της, θα εγκατασταθώ οριστικώς εις την γην της, ίσως εις την Αττικήν, όπου άλλοτε διέτριψα».
Με όχημα την πένα του οδήγησε πολλούς φιλέλληνες να πιστέψουν στο δίκαιο αίτημα των Ελλήνων για Ελευθερία, δικαίωση και Λύτρωση. Δεν πρόλαβε να δει τη χώρα που τόσο αγάπησε ελεύθερη και γενναία.
Το έκανε όμως αντί για τον αείμνηστο ρομαντικό μαχητή της Ελληνικής Επανάστασης μία άλλη ανθρώπινη παρουσία, η Πηγή Λυκούδη μέσα από τις φαοφόρες μελωδίες της και αναδύθηκε το άρωμα του αγώνα στα σωθικά της ιστορικής μνήμης.
Πάνω στα μαύρα πλήκτρα ο καημός, η αγωνία, ο εκάστοτε ιστορικός Εφιάλτης και οι χειμώνες της προδοσίας της Ελληνικής Ψυχής των αγωνιστών της Ελληνικής Επανάστασης. Ενώ στα λευκά η ελπίδα, ο Θεός και η θέωση μέσα από την υγρή πορφύρα των ηρώων…ιερό πρόσφορο στο δισκοπότηρο του χρόνου.
Σ’ ενα κατάμεστο Αμφιθέατρο της Αίθουσας Ιωάννης Καποδίστριας του Πολεμικού Μουσείου Αθηνών ήχησαν σύσσωμα ο αιθήρ και το ύδωρ της ποίησης, της μελωδίας και του ρυθμού που ξεσήκωσαν στην κυριολεξία κοινό και συμπράττοντες.
Συγκεκριμένα οι μουσικοί της ” Ορχήστρας των Στιγμών”, Γάσπαρης Μαμάς στο Κλαρινέτο, ο Δημήτρης Κοντονής στις Κιθάρες και ο Άγγελος Κουσάκης στα Κρουστά. Άψογη η μουσική ερμηνεία και η θεατρική εκφραστική δεινότητα της Γεωργίας Αγγέλου και του Δημήτρη Αϊβαλιώτη.
Αλληλένδετη καθόλα τη διάρκεια της παράστασης η συγκλονιστική απαγγελία από την κινηματογραφική χροιά της εξαίσιας αφήγησης κας. Ελένης Ερήμου που μετέφερε το κοινό στα υγρά λαγούμια και στις πληγωμένες σφαίρες των αγωνιστών και των οικογενειών τους.
Έφεραν ψυχική ανάταση και επίρρωσαν ακόμη περισσότερο το Εθνικό Φρόνημα. Τι ομορφότερο, από το να αγαπάς την πατρίδα σου και να το εκφράζεις με απόλυτη ειλικρίνεια και ευσυνειδησία.
Πρωταγωνιστής της σκηνής η σεμνότητα και ο σεβασμός με το μαύρο πιάνο με ουρά να ερωτοτροπεί ενίοτε με την κόκκινη ύφανση επάνω στη ράχη του που συμβόλιζε τον ηρωικό θάνατο.
Ναι μπορούμε να κάνουμε αυτόν τον κόσμο πιο δίκαιο και πιο όμορφο. Το λεκτικό αγλάισμα της αγαπημένης Πηγής Λυκούδη που κατέθεσε ψυχή μέσα από τα μουσικά περάσματα και κάλεσμά της όλοι να συναντηθούν στην αιωνιότητα της στιγμής, γιατί η Ελλάδα, δεν είναι απλά τόπος, αλλά πρωτίστως τόπος, πρωτότοκη κόρη της έχει την Ελευθερία.
Συγχαρητήρια σε όλους!