Η διευθέτηση του Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού (ΘΧΣ) της Ελλάδας, ο οποίος λαμβάνει σάρκα και οστά από χθες και προεικονίστηκε από «ΤΑ ΝΕΑ» του περασμένου Σαββάτου – είναι μια ουσιαστική γεωπολιτική και τεχνική ενέργεια που ορθώς δρομολογήθηκε και που σωστά γίνεται βήμα βήμα. Δεν ήταν και δεν είναι απλώς ευρωενωσιακή υποχρέωση αλλά και εκκρεμότητα που υπήρχε ως προς τους συμμάχους μας και τα εγγενή γεωπολιτικά δικαιώματα της Ελλάδας.
Η νέα οικονομία σε όλο το εύρος της δεν μπορεί να χαραχθεί αν δεν υπάρχει εθνική χωρική στρατηγική και αν οι εμπλεκόμενοι – ενδιαφερόμενοι δεν έχουν αποσαφηνισμένα τα όρια όπου μπορούν να επιχειρούν. Τα θαλάσσια χωροταξικά πλαίσια εξάλλου εκπονήθηκαν βάσει των αναγκών κάθε περιφέρειας και μέσω αλληλόδρασης με αυτές. Ανάπτυξη και πράσινη κλιματική προστασία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς μια τέτοια οριοθέτηση, άρα το όλο σχέδιο έχει πολλές προεκτάσεις. Βέβαια αυτό που ιεραρχήθηκε ήταν το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας αλλά βασικά ως μέρος μιας ευρωπαϊκής περιουσίας. Προφανώς και όπως έδειξαν οι χθεσινές αντιδράσεις από τη μεριά της Αγκυρας, η όλη κίνηση δεν έμεινε ασχολίαστη από την άλλη πλευρά του Αιγαίου.
Αυτό βέβαια δεν πρέπει ούτε υποχωρήσεις από την ελληνική πλευρά να πυροδοτήσει, ούτε αναδιπλώσεις. Το πεδίο του ελληνοτουρκικού διαλόγου είναι και πρέπει να παραμείνει ενεργό και μια αυτονόητη χωρική και στρατηγική ενέργεια δεν πρέπει να αποτελέσει ανασχετικό παράγοντα. H οργάνωση του θαλάσσιου χώρου μας δεν τέμνεται με ζητήματα που ζωτικώς είναι όντως σε διαπραγμάτευση με τη γείτονα.