Το πρώην πια στέλεχος δεν βρισκόταν εδώ και χρόνια στην πρώτη γραμμή. Δεν ήταν βουλευτής. Ούτε κατείχε οποιοδήποτε αξίωμα ανεβάζει τις εσωκομματικές μετοχές κάποιου. Επομένως, ήταν ένα εύκολο θύμα. Η επιλογή ενός τέτοιου, βέβαια, δείχνει για εκείνον που αποφάσισε να σωφρονίσει τους υπόλοιπους διά του παραδειγματισμού μια εικόνα διαφορετική απ΄αυτή που ευελπιστούσε να προβάλλει. Οσοι αρχηγοί επιχείρησαν να μιμηθούν την κλασική ανδρεοπαπανδρεϊκή μέθοδο για να εδραιώσουν την κομματική τους θέση, έθεσαν εκτός κόμματος ισχυρούς εσωτερικούς αντιπάλους. Το μπόι του διαγραφέντος ήταν εκείνο που προσέδιδε «κύρος» στην εξουσία τους. Προχθές, η προεδρική πλευρά (στην οποία επικρατεί η πεποίθηση πως υπονομεύεται συστηματικά ο επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ) επιβεβαίωσε όποιους πιστεύουν ότι το κόμμα δυσκολεύεται να προβλέψει τις συνέπειες των πολιτικών του κινήσεων. Οπως δεν ζύγισε τις πιθανές επιπτώσεις της κοινοβουλευτικής συμμαχίας με την Πλεύση Ελευθερίας στην πρόταση μομφής, έτσι δεν υπολόγισε κι όλα τα ανεπιθύμητα μηνύματα που θα στείλει η εξάντληση της ηγετικής αυστηρότητας σε ένα πρόσωπο χωρίς το ειδικό βάρος ενός υποψηφίου για την προεδρία ή ενός εκλεγμένου εκπροσώπου του έθνους. Στην πολιτική, όμως, δεν έχει σημασία τι κοιτάς αλλά τι βλέπεις – τι αντιλαμβάνεσαι, δηλαδή.