Το άκουσα από έναν (μία;) αρχιτέκτονα στην ΕΡΤ. Ζούμε λέει το τέλος της μονοκατοικίας στην Αθήνα. Ο συντελεστής δόμησης και τα κίνητρα αντιπαροχής που δίδονται είναι τόσο δελεαστικά που δύσκολα κάποιος διατηρεί το σπίτι του ως έχει. Με αυτούς τους ρυθμούς ανοικοδόμησης, σε μια δεκαετία, βαριά εικοσαετία, η Αθήνα όχι απλώς θα έχει μεταλλαχθεί εντελώς μα και η έννοια της μονοκατοικίας, που δεν είναι απλώς χωρική μα και πολιτισμική, θα είναι είδος προς εξαφάνιση. Το να μιλήσουμε αφ’ υψηλού, σε έναν πολίτη που έχει οικονομική ανάγκη να δώσει το σπίτι του, θα ήταν τουλάχιστον ανόητο. Το να πούμε όμως πως εντός Αττικής δεν υπήρξε προστασία καν της λαϊκής αρχιτεκτονικής, έχουμε το δικαίωμα.