Για χρόνια η Βαρβάκειος – και η κρεαταγορά και η ιχθυαγορά εντός της – και πέριξ μέχρι την Πλατεία Θεάτρου υπήρξε ένας δείκτης της μέσης οικονομικής ευμάρειας. Χιλιάδες ρεπορτάζ γράφτηκαν εδώ. Κι εμείς ως νεότεροι δημοσιογράφοι τρέχαμε πάντα είτε τις πασχαλιάτικες είτε τις χριστουγεννιάτικες μέρες για να πάρουμε τον σφυγμό της λεγόμενης αγοράς. Μας βοηθούσαν ενίοτε οι πρόεδροι όπως ο αείμνηστος Κλεάνθης Τσιρώνης. Και φέτος ορισμένοι πολιτικοί αρχηγοί και ορθά κατευθύνθηκαν εδώ.
Οι Νίκος Ανδρουλάκης και Σωκράτης Φάμελλος με πολιτικούς όρους επισκέφθηκαν την αγορά για να ανιχνεύσουν τις σημερινές τάσεις. Η τελευταία βέβαια δεν είναι το ίδιο. Αν κάποτε η Βαρβάκειος όντως συνένωνε αγοραστικές συνήθειες για πάρα πολλά χρόνια, και λόγω της συγκεκριμένης δομής που είχε το κέντρο των Αθηνών, σήμερα οι αγορές κατακερματίζονται στις μεγάλες και μεσαίες συνοικίες. Και όχι μόνον. Πολλά ψώνια γίνονται πια ακόμα και από το Ιντερνετ. Γενικότερα η αγορά έχει μεταλλαχθεί και η Βαρβάκειος επιμένει να προσπαθεί να αντέξει και τις νέες συνήθειες και βέβαια τον πληθωρισμό. Φέτος, οι άνθρωποι εδώ, πολίτες και επιχειρηματίες, μιλούν για μέτριες επιδόσεις. Ο κόσμος κάνει τα ψώνια την τελευταία ώρα, προσέχει πώς ψωνίζει, περνάει από κόσκινο της τιμές. Πολλές φορές μινιμάρει τις ίδιες του τις υποχρεώσεις και εξαντλεί τη δική του αγοραστική έρευνα όχι μόνο στη Βαρβάκειο πια αλλά και παντού.
Μάλιστα φέτος, τουλάχιστον στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, οι οκτώ στους δέκα που είδε στη δική του επίσκεψη διαμαρτύρονταν που δεν δόθηκε μια ενίσχυση για τους συνταξιούχους πριν από το Πάσχα. Τι έχει μεσολαβήσει και είναι όλα δυσκολότερα; Καταρχάς, μία μεγάλη πληθωριστική κρίση. Οι τιμές έχουν φτάσει σε σημεία τα οποία δεν κατεβαίνουν, ενώ και το καλάθι του λεγόμενου νοικοκυριού φαίνεται πως δεν πέτυχε. Αντίθετα οι ανατιμήσεις, ο ανταγωνισμός, αλλά και η ακρίβεια στην πρώτη ύλη μετακινούν ένα μεγάλο βάρος στο μέσο λαϊκό νοικοκυριό. Αυτό αφορά και το κρέας και το ψάρι και τα είδη διατροφής όπου επίσης διανύουνε μία περίοδο πολύ κρίσιμη. Ζητήματα που πρέπει να δει όχι μόνον η κυβέρνηση, αλλά όλες οι δυνάμεις του πολιτικού τόξου.
Για παράδειγμα, στα βασικά είδη διατροφής ακόμη εκκρεμεί μια τέτοια ρύθμιση που θα διαμορφώνει έναν μέσο κοινωνικό δείκτη προστασίας για τους ευάλωτους γύρω μας. Εκεί μετριούνται οι κυβερνήσεις και εκεί μετριούνται οι αντιπολιτεύσεις. Λέμε συχνά το στερεοτυπικό πως «η τσέπη βγάζει κυβερνήσεις». Σήμερα ζούμε το ιδιότυπο να παρουσιάζει ανθεκτικότητα ακόμη και μια κυβέρνηση που δεν προστατεύει την τσέπη. Να πεδίο δόξης λαμπρό για τις δυνάμεις που θέλουν να λέγονται κοινωνιοκεντρικές. Μια μίνιμουμ συμφωνία πάνω στα είδη διατροφής και ρύθμισης του πλαισίου τους. Καλή Ανάσταση.