Αυτή την ημέρα, τη μεγάλη…
«ΚαΊ διαγενομένου τοῦ Σαββάτου Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καὶ Σαλώμη ἠγόρασαν ἀρώματα ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτόν.
καὶ λίαν πρωῒ τῇ μιᾷ τῶν Σαββάτων ἔρχονται ἐπὶ τὸ μνημεῖον ἀνατείλαντος τοῦ ἡλίου. καὶ ἔλεγον πρὸς ἑαυτάς· Τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου; καὶ ἀναβλέψασαι θεωροῦσιν ὅτι ἀποκεκύλισται ὁ λίθος, ἦν γὰρ μέγας σφόδρα. καὶ εἰσελθοῦσαι εἰς τὸ μνημεῖον εἶδον νεανίσκον καθήμενον ἐν τοῖς δεξιοῖς περιβεβλημένον στολὴν λευκήν, καὶ ἐξεθαμβήθησαν. ὁ δὲ λέγει αὐταῖς· Μὴ ἐκθαμβεῖσθε· Ἰησοῦν ζητεῖτε τὸν Ναζαρηνὸν τὸν ἐσταυρωμένον· ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε».
Πιστεύεις, δεν πιστεύεις, πηγαίνεις στην εκκλησία ή όχι, είσαι θεωρητικά πιστός, θρησκόληπτος ή αγνωστικιστής, νομίζω θα συμφωνήσεις πως τίποτε πιο συγκλονιστικό δεν υπάρχει από την περιγραφή της Ανάστασης του Κυρίου, έτσι όπως την «καταγράφει» στο ευαγγέλιό του, δίκην ρεπόρτερ, ο ευαγγελιστής Μάρκος.
Κάτω από αυτό το πρίσμα, για μία και μοναδική ημέρα τουλάχιστον, την αυριανή, ας αφήσουμε να πλημμυρίσει τις καρδιές μας το λαμπρό φως της Ανάστασης, κι ας μοιραστούμε αγάπη. Που είναι ό,τι πολυτιμότερο διαθέτει η ανθρώπινη ψυχή. Και να τη μοιραστούμε κυρίως με αυτούς που την έχουν περισσότερο ανάγκη. Τους μοναχικούς, τους ηλικιωμένους, τους άστεγους, τους ασθενείς, τους κρατούμενους, τους δύσκολα βιοποριζόμενους. Εστω για μία φορά τον χρόνο, αυτή τη ημέρα, τη μεγάλη…
Το Πάσχα των Ελλήνων
Κι είναι αυτή η μέρα, που η άνοιξη έχει στήσει ήδη τρελό χορό με χρώματα, αρώματα και μουσικές, όλα όσα απαιτούνται για τη μεγάλη γιορτή της Κυριακής. Για το χιλιοτραγουδισμένο «Πάσχα των Ελλήνων, Πάσχα», που όμοιο δεν έχει πουθενά αλλού στον κόσμο, αλλά θα το βρεις στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, όπου υπάρχουν Ελληνες. Πρώτης, δεύτερης, τρίτης γενιάς – δεν έχει σημασία. Αρκεί που νιώθουν Ελληνες.
Δεν έχουν τέλος οι ιστορίες από Πάσχα στην… Αλάσκα ας πούμε με Ελληνες να ψήνουν αρνί στο χιόνι, κι άλλους στο Κάλγκαρι του Καναδά, στο Μοντεβιδέο, στο Βανκούβερ, στο Σάο Πάολο, στο Σαν Φρανσίσκο, το Χιούστον, τη Νέα Υόρκη, τον Παναμά – μέχρι και στο… Λας Βέγκας έχω ακούσει ότι «το ‘ψησαν», κάποιοι μερακλήδες! Και μην πιάσουμε τι κάνουν τα αδέρφια μας στην Αυστραλία ή σε τίποτε ευρωπαϊκές χώρες.
Γιατί το Πάσχα των Ελλήνων, κι ό,τι το συνοδεύει από αρνιά, κοκορέτσια, μαγειρίτσες, κόκκινα αβγά, τσουρέκια, είναι μακράν η γιορτή που μας ξεχωρίζει από οποιονδήποτε άλλο λαό στη γη. Επειδή, υπερβαίνει τον θρησκευτικό χαρακτήρα της ημέρας, και γίνεται γιορτή για τον ερχομό της άνοιξης. Και μια ευκαιρία για ένα γλέντι «έξω καρδιά», για όλους. Πλούσιους ή φτωχούς, μικρομεσαίους ή πένητες, καλούς ανθρώπους ή κακοποιούς, θρησκευόμενους ή άθεους. Το «Πάσχα των Ελλήνων» είναι η ταυτότητά μας, είναι αυτό που μας κάνει «Εθνος ανάδελφον», που είχε πει κάποτε, ένας παρεξηγημένος πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Χρήστος Σαρτζετάκης…
Εκθεση ζωγραφικής
Η ιστορία που θα περιγράψω τώρα, με δυο λόγια, δεν είναι ακριβώς… πασχαλινή, και ορισμένοι θα θεωρήσουν ότι δεν ταιριάζει με το πνεύμα των ημερών. Πιθανόν, αλλά εμένα με «κέντρισε» άσχημα, και αισθάνθηκα την ανάγκη να την αναδείξω. Εχει ως εξής: η Εθνική Πινακοθήκη (που προ εβδομάδων είχε υποστεί την επίθεση βάνδαλου βουλευτή της Νίκης) αποφάσισε να διοργανώσει μια αναδρομική έκθεση ζωγραφικής του σπουδαίου Παναγιώτη Τέτση. Η επιμελήτρια της έκθεσης, δεινή μελετήτρια του μεγάλου υδραίου ζωγράφου, κ. Αγαθονίκου ονόματι, αποφάσισε να συμπεριλάβει στην έκθεση και ένα έργο, το μοναδικό, που ο Τέτσης είχε δουλέψει με την τεχνική «γκουάς». Εμένα μη με ρωτάτε τι είναι αυτή η τεχνική, δεν το ξέρω το θέμα, αλλά όπως διάβασα στη Wikipedia, πρόκειται για την τεχνική κατά την οποία (προσέξτε παρακαλώ) «οι ανοιχτοί τόνοι σε έναν πίνακα, δημιουργούνται με ανάμειξη λευκού χρώματος, ενώ στην υδατογραφία αυτό επιτυγχάνεται αραιώνοντας το χρώμα με μεγαλύτερη ποσότητα νερού. Επιπλέον τα χρώματα γκουάς προσφέρουν καλυπτικότητα και τη δυνατότητα διορθώσεων, κάτι που δεν είναι δυνατό στην υδατογραφία».
Καλά ως εδώ με αυτό το σύντομο μάθημα ζωγραφικής; Ελπίζω. Και πάμε παρακάτω, στο ουσιώδες…
Θεωρία συνωμοσίας
Ο ζωγράφος λοιπόν, σε κάποια φάση της εικαστικής του δημιουργίας, είχε την έμπνευση να ζωγραφίσει με αυτή τη μοναδική, επαναλαμβάνω, τεχνική, μια φίλη του – και πολύ δική μου –, την Αννα Παναγιωταρέα. Τη ζωγράφισε την Αννα στο πλαίσιο μιας ενότητας έργων του, υπό τον τίτλο «Οι φίλοι μου». Πώς ας πούμε μπορεί να γράψω εγώ ένα βιβλίο με τίτλο «Οι φίλοι μου», περιγράφοντάς τους, με τα καλά και τα κακά τους; Ετσι ακριβώς. Ο Τέτσης παρουσίασε τους «φίλους» τους, ένδεκα τον αριθμό (οι δικοί μου, είναι κατά τι λιγότεροι), για πρώτη φορά το 2005, στην γκαλερί Νέες Μορφές. Και ο εικαστικός κόσμος της εποχής είχε αποθεώσει το πορτρέτο της Παναγιωταρέα, επειδή ακριβώς ήταν ζωγραφισμένο με την τεχνική «γκουάς». Είκοσι χρόνια μετά, το έργο επανεκτίθεται, αλλά αυτό προκάλεσε άσχετους, με την τέχνη, πλην όμως εκπαιδευμένους, στη «λάσπη», επαγγελματίες, οι οποίοι βρήκαν την ευκαιρία να την «πέσουν» στη Λίνα Μενδώνη, της οποίας η Παναγιωταρέα είναι άμισθη σύμβουλος. Διότι στο φτωχό τους το μυαλό, η εξίσωση είναι η ακόλουθη: Παναγιωταρέα, σύμβουλος Μενδώνη, Μενδώνη εντολή στην Πινακοθήκη, να εκτεθεί το πορτρέτο της συμβούλου της!
Γελάτε; Δεν θα έπρεπε. Στην Ελλάδα του σήμερα, όπου ανθούν η μιζέρια, η κακομοιριά, η εμπάθεια, η εχθροπάθεια και οι θεωρίες συνωμοσίας, δεν υπάρχει ούτε ιερό ούτε όσιο – ακόμη και ο μακαρίτης ο Τέτσης, μπορεί να εμπλακεί στο πολιτικό παιχνίδι.
Αξιος
Μέρα που είναι όμως, θα αναφερθώ σε ένα βιβλίο που έλαβα προ ημερών, και αποτέλεσε μια έκπληξη για μένα. Οχι τόσο διότι ο συγγραφέας του είναι ο πολυγραφότατος – και θα εξηγήσω εν συνεχεία τι εννοώ – μητροπολίτης Ναυπάκτου κύριος Ιερόθεος, εκ των πλέον σεβαστών ιεραρχών της χώρας, αλλά για τη θεματολογία του. Αποτυπώνεται, νομίζω και μόνο αναφέροντας τον τίτλο του βιβλίου: «Η εικόνα του σύγχρονου κόσμου – Ανθρωπος, κόσμος και μετάνθρωπος»!
Υποθέτω δε ότι αυξάνει σημαντικά το ενδιαφέρον περί το βιβλίο, αν προσθέσω ότι ο σεβαστός ιεράρχης αναλώνεται, σχεδόν κατά το μισό του έργου του, στην ΑΙ, την τεχνητή νοημοσύνη, επιχειρώντας να την προσεγγίσει από την πλευρά της Εκκλησίας. Πρόκειται για εγχείρημα, πρωτοποριακό θα το χαρακτήριζα, καθώς είναι η πρώτη φορά που μέλος της Ελλαδικής Εκκλησίας επιχειρεί κάτι ανάλογο. Και τώρα, είμαι βέβαιος ότι η έκπληξη των αναγνωστών μου θα γίνει μεγαλύτερη, αν αναφέρω ότι ο κ. Ιερόθεος, εξ Ιωαννίνων ορμώμενος παρακαλώ, έχει συγγράψει 128 (!) βιβλία, όχι αποκλειστικά θεολογικού περιεχομένου. Και πως τα 118 από αυτά, έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορούν σε 27 γλώσσες του κόσμου, διότι όπως ο ίδιος αναφέρει με σεμνότητα «προφανώς γιατί αγγίζουν τα (πνευματικά) ενδιαφέροντα διαφόρων λαών». Συγκαταλέγεται δε μεταξύ των τεσσάρων πιο πολυμεταφρασμένων ελλήνων συγγραφέων.
Αξιος!