Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή στήνονται πάγκοι με παπάκια και κοτοπουλάκια, ακόμη και κουνελάκια. Μικροσκοπικά, χαριτωμένα και εύκολα στην αγορά. Η τιμή τους τόσο χαμηλή όσο και η αξία της ζωής τους. Παντελής άγνοια για τις ανάγκες τους, τόσο στην καθημερινότητά τους, όσο και στην περίθαλψή τους. Και κάπως έτσι ξεκινά το ετήσιο σενάριο: αγορά για το χαμόγελο του παιδιού, λίγες μέρες ενθουσιασμού, και μετά εγκατάλειψη. Ζωντανά ζώα που αντιμετωπίζονται σαν παιχνίδια ή/και διακοσμητικά.
Το πρόβλημα δεν είναι η στρέβλωση της αγάπης για τα ζώα, αλλά η ανυπαρξία σεβασμού. Είναι ότι τα σεβόμαστε όσο ένα ευτελές πασχαλινό δώρο – εφήμερα, επιφανειακά, σχεδόν καταναλωτικά. Το κουνελάκι δεν είναι παιχνίδι με μπαταρίες. Δεν έχει off. Δεν θα μείνει μικρό για πάντα. Θα μεγαλώσει, θα λερώνει, θα χρειάζεται φροντίδα – και όταν το παραμύθι τελειώσει, χωράει μόνο στο κλουβί του.
Δεν χρειάζεται να είσαι ακτιβιστής για να καταλάβεις ότι κάτι δεν πάει καλά με όλο αυτό. Χρειάζεται απλώς να αναρωτηθείς: αν αυτό το ζώο δεν ήταν «χαριτωμένο», θα το αγόραζα; Αν δεν ήταν Πάσχα, θα το είχα σκεφτεί πριν; Με φτερά ή με ουρά, μικρά ή μεγάλα, είναι πλάσματα ζωντανά που νιώθουν πόνο, φόβο και χαρά. Ζώα που χρειάζονται φροντίδα, προστασία και πρωτίστως σεβασμό. Οχι είδη προς πώληση.
ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΣΤΑΜΑΤΑΚΟΥ