Το 2015 στο φινάλε του σόου Miu Miu Resort 2015 η Μιούτσια Πράντα φορά ένα παλτό και φούστα με πιέτες. Το μαύρο σύνολό της τονίζεται από τις γραμμές στρας που θυμίζουν βελονιές τρυπώματος. Είναι η ίδια κυρία που την περασμένη εβδομάδα έκανε νεύμα σωτηρίας προς την Ντονατέλα Βερσάτσε: ο οίκος Prada διέθεσε 1,375 δισ. δολάρια εξαγοράζοντας τον οίκο Versace (και τα χρέη του) από τον αμερικανικό όμιλο Capri Holdings που το 2018 – γνωστός τότε ως Michael Kors – τον είχε εξασφαλίσει έναντι 2,15 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Για την ιστορία του Made in Italy που ξεκίνησε μετά τον B’ Παγκόσμιο Πόλεμο και απογειώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο Τζιάνι Βερσάτσε ήταν ένας βασικός πρωταγωνιστής, μεταξύ των Τζόρτζιο Αρμάνι, Φράνκο Μοσκίνο, Τζιανφράνκο Φερέ και άλλων. Εκείνο το διάστημα η Ντονατέλα ήταν η μούσα του αδελφού της, ερμηνεύοντας την υπερβολή και ματαιοδοξία που ο οίκος Versace έδειχνε έως τις αρχές του 2000 σε σταρ του Χόλιγουντ και προς ένα νέο πελατολόγιο, με ρωσικά ονόματα και διασυνδέσεις σε εξωχώριες (offshore) εταιρείες. Ομως το στρίφωμα του Made in Italy στην οικονομική κρίση του 2009 αρχίζει να ξηλώνεται και να εμφανίζονται γαλλικές, ελβετικές και αμερικανικές εταιρείες που αγόραζαν τις επωνυμίες του.
Στην πρόσφατη οικονομική πράξη η Prada λειτούργησε ως η ραφή υποστήριξης του οίκου Versace, μαξιμαλιστικά μπαρόκ, αλλά και ταλαιπωρημένου επιχειρηματικά από τη δολοφονία του Τζιάνι Βερσάτσε (2007), αδελφού της Ντονατέλα.
Η συμμαχία της φούστας με πιέτες (σήμα κατατεθέν του ντυσίματος Prada) με το χρυσό κεφάλι της Μέδουσας (λογότυπο Versace) προβάλλει τα λάβαρα μιας ιδιότυπης αντίστασης στους δρόμους της μόδας γύρω από το Ντουόμο του Μιλάνου. Αναλυτές της αγοράς θεώρησαν στρατηγικής σημασίας αυτή την κίνηση επειδή κλείνει τον δρόμο στην αμερικανική έφοδο κατάκτησης του Made in Italy. Εξάλλου η συγχώνευση ενισχύει την ιταλική παρουσία στον χώρο της πολυτέλειας όπου υπερτερούν οι Γάλλοι, κυρίως με τους ομίλους LVMH και Kering.
Ομως πέρα από τις αξίες των επενδυτών η μόδα καθιερώνεται από τους καταναλωτές της. Και οι δύο κυρίες, ετερόκλητες στο στυλ τους, αλλά εξίσου ισχυρές προσωπικότητες, έχουν διαμορφώσει τα πρότυπα της σύγχρονης γυναικείας αισθητικής, σε αντίθετες βέβαια κατευθύνσεις. Η απόκτηση του ιταλικού οίκου Versace, με τα τολμηρά, μπαρόκ σχέδια, αναμένεται να φέρει νέους πελάτες στη μινιμαλιστική σφαίρα της Prada.
Το ιδανικά αντίθετο ζεύγος. Τον περασμένο Φεβρουάριο, μετά το σόου της Prada στο Μιλάνο, ρώτησαν τη Miuccia Prada στα παρασκήνια αν τα τέσσερα κάπως ριχτά μαύρα φορέματα με τα οποία ξεκίνησε η παρουσίαση της συλλογής ήταν ένα σχόλιο για την πρόσφατη εμμονή της μόδας με το μικρό μαύρο φόρεμα. Η σχεδιάστρια γέλασε απαντώντας: «Οχι, βρισκόμαστε σε μια πολύ μαύρη, δύσκολη στιγμή. Δεν είναι η δουλειά μου να γίνομαι πολιτικός, αλλά, κάθε φορά που ανοίγεις μια εφημερίδα – ω Θεέ μου!… Η δουλειά μου είναι να σκέφτομαι τι ρούχα μπορεί να φορέσει μια γυναίκα. Τι είδους θηλυκότητα έχει νόημα σε αυτή την εποχή».
Δεν ήταν η πρώτη φορά που η Μιούτσια έφερνε τον πολιτικό στοχασμό της ανάμεσα στα ζευγάρια των εκκεντρικών παπουτσιών και των μεταξωτών φορεμάτων της. Από τη στιγμή που αποσύρθηκε από το ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα όπου ως φοιτήτρια υπήρξε μέλος του, η Μιούτσια Πράντα μπήκε στην οικογενειακή επιχείρηση με την απόφαση να δει διαφορετικά τη θηλυκότητα. Συνεπής εδώ και χρόνια στην άποψή της εξερευνά τη μόδα με τα φίλτρα της μαρξιστικής ανάλυσης μιλώντας για πολιτικές των φύλων, γυναικεία ενδυνάμωση και οικονομική ανεξαρτησία αλλά και την έλξη της προς ένα στυλ γοητευτικά άσχημο (ugly chic) που γίνεται η υπογραφή της αισθητικής της: φούστα με πιέτες, ανδρική μπλούζα με στρογγυλό λαιμό, λευκό πουκάμισο, παλιά κοσμήματα και κομψά ή παράξενα παπούτσια. Στο αντιδιαμετρικό σημείο ο οίκος Versace δημιούργησε τον μύθο του, αποκαλύπτοντας το ερωτικό σώμα, εξυμνώντας έναν λαμπερό διονυσιασμό και τη φαντασμαγορία, μέσα από την οποία πρόβαλλε η Ντονατέλα απολαμβάνοντας τον ήλιο, το σεξ, το ανδρικό βλέμμα, ακροβατώντας στο τεντωμένο σχοινί μεταξύ κακού γούστου και κομψότητας, σαν να μην υπήρχε αύριο.