Μάταιος κόπος είναι η καθιερωμένη γκρίνια, κάθε χρόνο τέτοια εποχή, για τα βεγγαλικά και τους σοβαρούς τραυματισμούς που προκαλούν. Υποτίθεται ότι τα εκρηκτικά αυτά είναι παράδοση και ποιος τολμά να τα βάλει με την παράδοση, υποτιθέμενη ή αληθινή; Και πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για «παράδοση» συνδεδεμένη με θρησκευτική τελετή; Το θέμα δεν αντιμετωπίζεται με κατασταλτικά μέτρα – για την ακρίβεια, δεν αντιμετωπίζεται με τίποτα. Για όσους δεν πείθονται, θα συνιστούσα να αναρωτηθούν αν έγινε κάτι, τόσα χρόνια, με το θέμα της οπλοκατοχής στην Κρήτη, εξαιτίας της οποίας έχουμε θανάτους. Επομένως, σιγά μη γίνει τίποτα με τα βεγγαλικά! Ας γκρινιάξουμε για κάτι πιο πρωτότυπο.
Το καλύτερο θα ήταν να συμφιλιωθούμε με ορισμένα πράγματα που δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε και, τότε, θα πάψουν να μας εκνευρίζουν. Και έρχομαι με συγκεκριμένη πρόταση επί του προκειμένου: αφού οι κροτίδες και τα βεγγαλικά είναι «παράδοση», ας την τιμήσουμε. Πώς; Να θεσπίσει το κράτος ένα μετάλλιο για τους τραυματίες από εκρηκτικά, εφόσον ο τραυματισμός τους συμβαίνει από τη νύχτα της Ανάστασης μέχρι και την Κυριακή του Πάσχα και υπό συνθήκες πασχαλινής ευωχίας. Να δημιουργηθεί, λοιπόν, ένα νέο τάγμα αριστείας, θα μπορούσαμε να το πούμε, λ.χ., Τάγμα των Κεκαυμμένων και να το στριμώξουμε στην ιεραρχία ανάμεσα στο Τάγμα του Φοίνικος και το Τάγμα της Ευποιίας. Να είναι τριών τάξεων, δηλαδή χάλκινο για όσους χάνουν δάχτυλα, αργυρό για ολόκληρη παλάμη, χρυσό αν ο ακρωτηριασμός είναι πάνω από το ύψος του βραχίονα. Για περιπτώσεις τραγικότερες, π.χ., απώλεια όρασης εκτός από ακρωτηριασμό, να απονέμεται ο ταξιάρχης του τάγματος, ενώ ο μεγαλόσταυρος θα απονέμεται τιμητικά μόνο σε αρχηγούς κρατών, αρτιμελείς ή μη. Για να μη σας κοροϊδεύω όμως, οφείλω να μην κρύψω ότι η πρόταση έχει ένα διόλου αμελητέο οικονομικό κόστος. Απαραίτητη προϋπόθεση για όλα αυτά είναι να αυξηθεί πολλαπλώς η κρατική δαπάνη για συντάξεις αναπηρίας. Γιατί ωραίο και πρέπον είναι να τιμάμε την «παράδοσή» μας, όχι όμως χωρίς μέριμνα για τα θύματά της…
Αν λοιπόν θεωρούμε τα βεγγαλικά πρόβλημα, το πρόβλημα περιέχει τη λύση του, χάρη στην επινόηση της «παράδοσης». Το ίδιο ισχύει και για άλλα, σοβαρότερα προβλήματα, όπως τα θανατηφόρα τροχαία, που συμβαίνουν κάθε μέρα. Γιατί νομίζετε ότι πάντα οι Αρχές επιστρέφουν τις πινακίδες κυκλοφορίας τη Μεγάλη Εβδομάδα; Και εδώ, λοιπόν, αν προσέξουμε θα διακρίνουμε το νήμα μιας παράδοσης, την οποία τιμούμε κιόλας, αφού οι θάνατοι αυξάνονται. Ισχύει όμως και για τα ευτράπελα, εκείνα που μάλλον με τις γραφικότητες κατατάσσονται παρά με τα προβλήματα, όπως οι διακόσιοι τζαμπατζήδες στο πλοίο από Ικαρία προς Πειραιά. Ως γνωστόν, η Ικαρία είναι η Cote d’ Azur των μπάχαλων και των αναρχικών, των φορέων της κουλτούρας των Εξαρχείων, η οποία επίσης είναι παράδοση και μάλιστα «δημοκρατική» ως προς τον χαρακτήρα της. Και εδώ, ξανά, το νήμα της παράδοσης. Μετά από αυτά, καταλαβαίνετε τη λογική, είμαι βέβαιος, οπότε περιττεύει να συνεχίσω με περισσότερα παραδείγματα. Η παράδοση σώζει – μας σώζει, δηλαδή, από την προσπάθεια να αλλάξουμε, που είναι πάντα το δυσκολότερο…
ΕΝΑ ΣΤΑ ΔΩΔΕΚΑ
Νέο ζήτημα προς μελέτη! Το κράτος χαρίζει στους ασθενέστερους το ένα ενοίκιο στα δώδεκα, αν σωστά κατάλαβα τα μέτρα που ανακοίνωσε χθες ο Πρωθυπουργός, και το ερώτημα είναι ποιες συνέπειες θα έχει το μέτρο στην αγορά ακινήτων και, ευρύτερα, στο στεγαστικό. Μηδαμινές έως ασήμαντες θα είναι, εκτιμώ, χωρίς να υποτιμώ καθόλου την οικονομική ανακούφιση που προσφέρει το μέτρο στους δικαιούχους, αφού το ένα ενοίκιο από τα δώδεκα θα το επιστρέφει το κράτος με τη μορφή επιδόματος. Οι τιμές όμως, είτε αγοράς είτε ενοικίασης, δεν πρόκειται να επηρεαστούν, αν δεν αυξηθεί ο αριθμός των προσφερομένων κατοικιών. Ισως θα ήταν χρησιμότερο αν οι εγκέφαλοι της κυβέρνησης έστρεφαν τη σκέψη τους προς την κατεύθυνση της δημιουργίας νέων κατοικιών. Ειδάλλως, η οικονομική ανακούφιση ευπρόσδεκτη είναι, αλλά δεν παύει να είναι ένα κομμάτι πάγου μέσα σε μια κατσαρόλα με νερό που ζεσταίνεται. Ολο το θέμα είναι πόσο θα αντέξει μέχρι να λειώσει…