Ενίοτε οι ανακοινώσεις των κομμάτων διευκολύνουν την οπτική των παρατηρητών. Η κατάσταση για την αντιπολίτευση, κάθε φορά που μια κυβέρνηση εξαγγέλλει παροχές, είναι παρόμοια. Αν μιλήσουν εναντίον, έχουν χάσει όλους εκείνους που έχουν ανάγκη τις ελαφρύνσεις και τα επιδόματα – άρα, αναπόφευκτα, απλώς ζητούν περισσότερα. Το θέμα, χθες, ήταν η γλώσσα: για «ψίχουλα» μίλησαν ο Γιώργος Γαβρήλος του ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Χαρίτσης, ενώ από το ΠΑΣΟΚ τόνισαν πως «η κυβέρνηση χρησιμοποιεί ως προεκλογικό εργαλείο το υπερπλεόνασμα» και πως το κόμμα «διαθέτει αξιόπιστο εναλλακτικό σχέδιο ανάταξης της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας, στον αντίποδα των συντηρητικών πολιτικών της Νέας Δημοκρατίας». Προσπάθησαν να αποφύγουν, δηλαδή, τα κλισέ.
ΣΤΕΓΑΣΗ
Αυτό που σίγουρα, μπορεί να λέει η Χαριλάου Τρικούπη είναι ότι το ζήτημα της στέγασης εκείνη το έβαλε στν δημόσια συζήτηση. Και όχι απλώς το έβαλε, αλλά υπό μια έννοια ανάγκασε και όλους τους υπόλοιπους να αρχίζουν να το κουβεντιάζουν σοβαρά – ακόμα και την κυβέρνηση να εξαγγείλει πολιτικές αντιμετώπισης της στεγαστικής κρίσης, μέχρι το σημείο επιστροφής ενός ενοικίου. Κι αυτός είναι ο δεύτερος κίνδυνος, όταν η αντιπολίτευση παρουσιάζει προτάσεις: πιθανό, τελικά, να τις κάνει πράξη αυτός που κυβερνά. Δεν είναι η πρώτη φορά που αυτό συμβαίνει στο ΠΑΣΟΚ, όμως όσο πιο σαφές είναι το πρόγραμμα για τη στεγαστική πολιτική, όσο πιο συγκεκριμένο, τόσο πιο πολύ θα λειτουργεί ως υπενθύμιση.
15 ΧΡΟΝΙΑ
Και μιας που πιάσαμε τις πασοκικές υπενθυμίσεις, σήμερα συμπληρώνονται 15 χρόνια από εκείνη την πολύ γνωστή ανακοίνωση του Γιώργου Παπανδρέου στο Καστελλόριζο – η στιγμή που το ΠΑΣΟΚ πήρε τη σκληρή απόφαση να εφαρμόσει λιτότητα (απόφαση που ο τότε πρωθυπουργός εξήγησε στο «Βήμα της Κυριακής» πως δεν μετάνιωσε) ήταν η στιγμή που δοκίμασε τα όρια του πολιτικού του μέλλοντος και την επιδραστικότητα του brand του. Και υπενθυμίζει και σήμερα στα στελέχη του πως, από τη στιγμή που κατάφεραν να επιβιώσουν τότε, δεν πρόκειται να χαθούν τώρα. Αρκεί να μη βλέπουν τις ευκαιρίες να περνούν.
ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙ
Πολλά λέγονται αυτές τις μέρες για τον Πάπα Φραγκίσκο, αν όμως υπάρχει ένα σημείο του τελετουργικού του θανάτου του που δείχνει, περισσότερο από όλα, την ιδιοσυγκρασία του, είναι η εκκλησία που επέλεξε για τον τόπο της ταφής του. Η βασιλική Σάντα Μαρία Ματζόρε έχει θόλο από χρυσό, ο οποίος προήλθε από τα ταξίδια του Χριστόφορου Κολόμβου, του Ευρωπαίου που πάτησε πρώτος το πόδι του στη σημερινή Λατινική Αμερική. Είναι μια από τις πρώτες εκκλησίες που αφιερώθηκε στην Παναγία – στην πιο ανθρώπινη φιγούρα της χριστιανικής πίστης. Το κυριότερο; Βρίσκεται εκτός των τειχών του Βατικανού και επισήμως έχει το στάτους που έχει μια πρεσβεία. Ανήκει στους πολίτες της Ρώμης όσο και στην Αγία Εδρα.