Είναι σπάνιο να απολαμβάνεις την Αθήνα είτε οδηγώντας είτε περπατώντας. Ομως η πόλη μας έκανε δώρο τις ημέρες του Πάσχα 2025 μία εικόνα της από τα παλιά. Γι’ αυτό και επιχειρούμε να καταγράψουμε αυτήν τη σπανιότητα, για να αποτυπωθεί στο χαρτί η εμπειρία του κενού που οδηγεί στην αγάπη του. Σε ένα amor vacui που συμφιλιώνει τον χρήστη της πόλης με τους ρυθμούς της και τα προβλήματά της.
Η άδεια από αυτοκίνητα Αθήνα το πρωί, το μεσημέρι, το απόγευμα, τη νύχτα είναι η συνθήκη εξαίρεσης που παραχωρεί θέση στο οτιδήποτε άλλο. Η ησυχία που απλώνεται στους δρόμους αφήνει χώρο να ακουστούν οι φωνές των πουλιών που φλυαρούν κρυμμένα μέσα στα πρασινισμένα κλαδιά των δέντρων. Η δεύτερη μέρα του Πάσχα, τότε που κάθεται ο καπνός από το εθιμοτυπικό ψήσιμο των σουβλιστών αμνοεριφίων και ο αέρας γίνεται λεπτός, μία διακριτική συντροφιά συνοδεύει τα βήματά σου, περνώντας κάτω από τις ανθισμένες νεραντζιές. Και αν έχεις τύχη και συναντηθείς με τον ανθισμένο κήπο κάποιας παλιάς μονοκατοικίας, τα κίτρινα πέταλα θάμνων αγγελικής, τα λευκά από γιασεμί θα ενωθούν ίσως με τους σπανιότερους τώρα πια μοβ θυσάνους κάποιας μεθυστικής πασχαλιάς. Και θα νιώσεις το άρωμά τους, που τις προηγούμενες ημέρες πνιγόταν από τις ορμόνες στρεσαρισμένων σωμάτων που στριμώχνονταν μπαινοβγαίνοντας μαζικά από τις χοάνες των συγκοινωνιακών διαδρομών.
Το μόνο που δεν άλλαξε σε αυτήν την εμπειρία της πόλης ήταν οι σημαδεμένες από την τέχνη των δρόμων που κάποτε λεγόταν γκραφίτι επιφάνειες των κτιρίων. Ο φόβος του κενού διέλυσε τον ζωτικό για το βλέμμα άδειο χώρο. Στο όνομα της καλλιτεχνικής ελευθερίας και μιας παρορμητικής εκφραστικότητας η σύγκρουση έγχρωμων ψεκασμένων με αερογράφο σκαριφημάτων και συνθημάτων βαμμένων με μαύρη ή κόκκινη μπογιά διακόπτει τους ρομαντικούς ρεμβασμούς όσων αποφασιστικά επέλεξαν να μην ενδώσουν στην καθιερωμένη τετραήμερη φυγή από την πόλη.
Στη σύγχρονη συνθήκη των τουριστικών οραμάτων για το κέντρο της πόλης η «φύτευση» ξενοδοχειακών μονάδων συμβαίνει εις βάρος δημιουργίας χώρων πρασίνου και ελεύθερων από τραπεζοκαθίσματα πεζόδρομων. Το amor vacui είναι ψευδαίσθηση.