Η κορυφαία Ελληνίδα αθλήτρια της πάλης, Μαρία Πρεβολαράκη μίλησε στον Παναγιώτη Περπερίδη και τον Δήμο Μπουλούκο, για την πρόσφατη επιτυχία της στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, τη ζωή και την καριέρα της αλλά και το μέλλον.
Για χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και τα δάκρυα στην απονομή:
«Γι΄ αυτό ενάμιση λεπτό παλεύω τόσα χρόνια, για να ακούσω τον Εθνικό Ύμνο. Τόσα χρόνια σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα δεν είχα καταφέρει να βρεθώ στο πρώτο σκαλί του βάθρου, συνεχώς ερχόμουν δεύτερη ή τρίτη και το γεγονός ότι το πέτυχα τώρα και μετά από μία δύσκολη Ολυμπιακή χρονιά, κατάφερα να ξεπεράσω αυτές τις δυσκολίες και να βρεθώ στο πρώτο σκαλί του βάθρου ήταν κάτι ξεχωριστό για μένα. Η όλη διαδρομή που ακολουθούμε εμείς οι αθλητές είναι πάρα πολύ δύσκολη, γι’ αυτό όταν φτάνουμε να βρισκόμαστε στην πρώτη θέση και να ακούμε τον Εθνικό Ύμνο, λυγίζουμε γιατί σκεφτόμαστε τι έχουμε περάσει και τελικά τα καταφέραμε.»
Για το γεγονός ότι μετά από οκτώ μετάλλια σε Ευρωπαϊκό ήρθε η ώρα του χρυσού:
«Αυτές οι αποτυχίες σε πεισμώνουν και σε κάνουν να πεις ότι την επόμενη φορά θα τα καταφέρω. Και τα κατάφερα επειδή ήμουν πιο ελεύθερη. Δεν είχα αυτοσκοπό τη διάκριση, είχα σκοπό να πάω και να το χαρώ. Επαιξα πιο ελεύθερα και τελικά μου βγήκε καλύτερα.»
Για το μεγάλο της απωθημένο που είναι το Ολυμπιακό μετάλλιο:
«Έχω μια μεγάλη πορεία στον αθλητισμό και τον πρωταθλητισμό, αλλά το Ολυμπιακό μετάλλιο μου λείπει και το έχω απωθημένο. Νομίζω ότι δεν έχω βρει το ψυχολογικό κομμάτι στους Ολυμπιακούς Αγώνες, γιατί κάθε φορά χάνω από αθλήτριες που έχω κερδίσει σε Ευρωπαϊκά ή Παγκόσμια Πρωταθλήματα. Αυτή την ψυχολογία δεν έχω βρει ακόμα, γιατί είναι οι Αγώνες που γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια ενώ τα Ευρωπαϊκά και τα Παγκόσμια επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο, οπότε εμείς οι αθλητές το μεγαλοποιούμε και το έχουμε ως κάτι πολύ στο μυαλό μας και αυτό είναι κάτι που μας αγχώνει παραπάνω.»
Για το αν θα συνεχίσει έως τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2028:
«Η αλήθεια είναι το βλέπω ως μακρινό στόχο. Θα συνεχίσω τον πρωταθλητισμό όσο ακόμα το θέλει η ψυχή μου και από τη στιγμή που το θέλει η ψυχή, το σώμα μπορεί ν΄ ακολουθήσει. Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες πέρσι είχα πολλές σκέψεις στο μυαλό μου, εάν ήθελα να σταματήσω ή να συνεχίσω. Δεν ήθελα να φύγω με σκυμμένο το κεφάλι γιατί πέρσι ήταν μία απογοητευτική χρονιά για μένα, οπότε ήθελα να συνεχίσω και φέτος για να δω τι θα κάνω στο Ευρωπαϊκό. Σίγουρα θα συνεχίσω και του χρόνου και μετά θα δω.»
Για τη δημοτικότητα της πάλης:
«Οι κανονισμοί είναι πολύπλοκοι για να τους καταλάβει ένας απλός άνθρωπος και αυτό κρατά χαμηλά τη δημοτικότητα του αθλήματος. Η Παγκόσμια Ομοσπονδία πάλης κάνει προσπάθειες να απλοποιήσει τους κανονισμούς για να είναι πιο κατανοητοί και ελπίζω έτσι να γίνουν πιο εύκολοι για τους απλούς ανθρώπους.»
Για τα κιλά που πρέπει να έχει:
«Δεν είμαι όλη τη χρονιά 53, ανεβαίνω ως τα 57 και δύο μήνες πριν από τους αγώνες αρχίζω και πάλι τη δίαιτα για να κατέβω ξανά στα 53. Είναι μεγάλο άγχος αυτή η απώλεια και είναι χαρακτηριστικό ότι οι προπονητές μας λένε ότι είναι ο πρώτος αντίπαλος αυτά τα κιλά.»
Πως χαρακτηρίζει τον εαυτό της:
«Είμαι πεισματάρα, όπως έχω αποδείξει τόσα χρόνια τώρα, έχω επιμονή και υπομονή και δουλεύω σκληρά.»
Γιατί ασχολήθηκε με την πάλη:
«Ο πατέρας μου ήταν πρώην αθλητής της πάλης και μετά διαιτητής και έστρεψε εμένα και τον αδερφό μου σε αυτό το άθλημα. Αυτό πάντως που με κράτησε στην πάλη είναι ο πρώτος προπονητής μου, ο Παναγιώτης Αρκουδέας, προπονητής των Ολυμπιονικών Στέλιου Μυγιάκη και Πέτρου Γαλακτόπουλου. Ηταν πάνω απ΄όλα παιδαγωγός και μετά προπονητής. Μας προσέγγισε πολύ όμορφα, ειδικά εμένα που ήμουν κοπέλα και στο σύλλογο υπήρχαν μόνο αγόρια και μας μάθαινε και πράγματα για τη ζωή, όχι μόνο για την πάλη.»
Τι κάνει την πάλη να ξεχωρίζει:
«Η πάλη είναι ένα μαγικό άθλημα με καταβολές από την Αρχαία Ελλάδα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Αρχαίοι το χρησιμοποιούσαν για τη διαπαιδαγώγηση των νέων. Είναι ένα άθλημα που εξασκεί όλες τις ικανότητες, γιατί ένας αθλητής πρέπει να έχει δύναμη, ταχύτητα, ευλυγισία, ευκινησία, ευστροφία. Το σημαντικότερο είναι ότι γυμνάζει όλο το σώμα αλλά γυμνάζει και το μυαλό. Σε έναν αγώνα ο κόσμος μπορεί να νομίζει ότι ο πιο δυνατός ρίχνει κάτω τον αντίπαλο του, αλλά δεν είναι έτσι, γιατί η πάλη είναι ένα τεχνικό άθλημα και χρειάζεται ευστροφία για να αντιληφθείς πότε πρέπει να κάνεις τις κατάλληλες κινήσεις.»
Για τις προπονήσεις της;
«Ακόμα και τώρα παλεύω με αγόρια. Η γυναικεία πάλη στην Ελλάδα δεν είναι σε υψηλό επίπεδο, οπότε για να γίνω εγώ πιο ανταγωνιστική, αναγκάζομαι να κάνω προπόνηση με αγόρια.»
Για το σύζυγο και προπονητή της Μοϊσέν Παριγέι:
«Είμαι με έναν άνθρωπο που κατανοεί πλήρως αυτό που κάνω. Κοιτάει να με προστατέψει και να με βοηθήσει σε αυτό το κομμάτι. Από την άλλη είναι και δύσκολο, γιατί τα προβλήματα και οι διαφωνίες της προπόνησης και του αγώνα μεταφέρονται σπίτι και αυτά τα δύο δεν πρέπει να συνδέονται αλλά δεν μπορείς να τα αφήσεις κι έξω. Έχουμε βρει τις ισορροπίες και καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να σταματήσουμε τη συζήτηση και να την συνεχίσουμε στο γυμναστήριο. »
Για τους επόμενους στόχους της:
«Στόχος μου είναι να τελειώσω τις μεταπτυχιακές μου σπουδές επάνω στη διοίκηση του αθλητισμού. Στα αγωνιστικά, ακόμα δεν έχουμε αποφασίσει εάν θα πάρω μέρος στο Παγκόσμιο του ερχόμενου Σεπτεμβρίου ή θα μείνω εκτός για να ξεκουραστώ. Σίγουροι αγώνες είναι το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και οι Μεσογειακοί Αγώνες της επόμενης χρονιάς.»