Ελληνική κυβέρνηση που πιέζεται δημοσκοπικά και δεν κάνει παροχές; Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Είναι σαν να περιμένεις από κάποιον που πνίγεται να αγνοήσει το σωσίβιο δίπλα του. Οι κυβερνήσεις που στριμώχνονται από τα ποσοστά των μετρήσεων αντιδρούν αντανακλαστικά και μοιράζουν χρήμα. Βέβαια τώρα ανακαλούμε και την κριτική που έκανε η Νέα Δημοκρατία στις παροχές του ΣΥΡΙΖΑ. Στον Μητσοτάκη δεν άρεσε η Ελλάδα που ζει με επιδόματα, ούτε το πρωτογενές πλεόνασμα που δημιουργήθηκε από την αφαίμαξη της μεσαίας τάξης. Δίκιο είχε, αλλά τι να κάνουμε; Το να κυβερνάς στην Ελλάδα απαιτεί να ξεχάσεις όσα έλεγες στην αντιπολίτευση. Oύτως ή άλλως, η μνήμη των ψηφοφόρων εξασθενεί αν πρόκειται για χαρτζιλίκι στην τσέπη.
Κερδίζουν εκλογές οι παροχές; Οχι, βέβαια. Απλώς περιορίζουν κάπως τη μουρμούρα. Αλλωστε στις εκλογές πάντα θα υπάρξει κάποιος που θα πλειοδοτεί έναντι των οικονομικών προσδοκιών που διατηρεί το ακροατήριο. Δεν είδατε την κριτική της αντιπολίτευσης; Ουδείς εγκάλεσε τον Μητσοτάκη επειδή ακολούθησε την πεπατημένη των παροχών. Γκρίνιαξαν επειδή έδωσε λίγα. Είναι, βλέπετε, η νοοτροπία που καλλιεργείται διαχρονικά στη χώρα. Οι κυβερνήσεις οφείλουν να δίνουν χρήμα και η αντιπολίτευση πάντα υπόσχεται ότι μπορεί να δώσει κάτι περισσότερο. Και εδώ εντοπίζεται ένα θεμελιώδες πρόβλημα αντίληψης. Αν η κυβέρνηση έλεγε ότι θα κατευθύνει το πλεόνασμα αποκλειστικά και μόνο σε αναπτυξιακές ή μεταρρυθμιστικές πράξεις, δεν θα άκουγε τίποτα άλλο πέρα από γκρίνια. Τα επιδόματα, όμως, αξιολογούνται θετικά και οι αποδέκτες περιμένουν πάντα κάτι παραπάνω. Πάνω σε αυτή τη συνθήκη πατάει, από καταβολής νεοελληνικού κράτους, το πολιτικό μας σύστημα. Οι κυβερνήσεις θέλουν πολίτες-ψηφοφόρους που εξαρτώνται από τα επιδόματα. Και οι πολίτες, από την πλευρά τους, επενδύουν σε μία συναλλακτική σχέση με τα κόμματα εξουσίας. Τα έργα των κυβερνήσεων αποτιμούνται, σε μεγάλο βαθμό, με βάση «αυτά που έδωσαν» και εκείνα που πήραν. Οι μεταρρυθμίσεις με αναπτυξιακό έρεισμα δεν λογίζονται ως έργο από το ευρύ εκλογικό ακροατήριο. Απλώς αυτός που δίνει, δεν σημαίνει ότι πάντα κερδίζει. Γιατί συχνά προηγείται εκείνος που θα υποσχεθεί περισσότερα.