Τη φιλία Ελλάδας-Αυστραλίας και τους ANZAC που πολέμησαν στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια των δύο παγκόσμιων πολέμων (Καλλίπολη της Ανατολικής Θράκης-σημερινή Τουρκία, Μακεδονία, Κρήτη) τιμά το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο “Ο Ελληνισμός της Ανατολίας, από το Αιγαίο ως τον Πόντο” με δύο έργα που δημιουργήθηκαν στο πλαίσιο του μαθητικού διαγωνισμού με τίτλο:
“Ιστορίες της Μικράς Ασίας, από την Τροία του Ομήρου, ως την Καλλίπολη των ANZAC”.
Τα έργα αυτά είναι:
Ο εικονιζόμενος πίνακας: «Οι ANZACs στην Ελλάδα» Δημήτρης Φωκιανός (Year 9), Κολλέγιο Κοσμάς ο Αιτωλός, Υπαπαντή του Κυρίου, Coburg Campus
και το ακόλουθο κείμενο: «Από το Ballarat στην Καλλίπολη» Ευάγγελος Νικόπουλος (Year 8), Κολλέγιο Αγίου Ιωάννη, Preston:
“Ένας βίαιος ήχος χτυπήματος γέμισε το σπίτι του μικρού εξοχικού σπιτιού William Dunstan στο Ballarat τη νύχτα της 19ης Δεκεμβρίου 1914. Ο William σηκώθηκε γρήγορα και όρμησε προς την πόρτα με έκπληξη ότι ήταν ο Αντιστράτηγος Sir William Birdwood. “Κύριος. Birdwood;» είπε ο Γουίλιαμ με σαστισμένο βλέμμα στο πρόσωπό του. «Πρέπει να έρθετε μαζί μου αύριο στις 5 το πρωί, πρέπει να είστε έτοιμοι να πάτε να πολεμήσετε στην Καλλίπολη! Θα ξεκινήσουμε την προπόνησή μας στην Αίγυπτο και τον Φεβρουάριο θα κατευθυνθούμε στην Καλλίπολη» Ο Γουίλιαμ έχασε ξαφνικά όλη την αίσθηση στα πόδια του και το σαγόνι του έπεσε που δεν είχε πάθει τόσο σοκ, φοβισμένο και σε όλη του τη ζωή. Έδιωξε τον στρατηγό και πήγε να πει τη γυναίκα του. «Πρέπει να φύγω για τη δουλειά αμέσως καθώς με έχουν κληθεί να αγωνιστώ στην Καλλίπολη», είπε ο Γουίλιαμ προσπαθώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά του και να παραμείνει δυνατός μπροστά στη γυναίκα του. “Τι!” Αναφώνησε η γυναίκα του «Ξέρω ότι ξέρω ότι είναι κακό, αλλά πρέπει να πάω και θα επιστρέψω!» «Τουλάχιστον νομίζω» ψιθύρισε ο William κάτω από την ανάσα του. «Τώρα πρέπει να πάω να στηρίξω τη χώρα μου!» Και με αυτό ο Γουίλιαμ είπε το τελευταίο αντίο μάζεψε τα πράγματά του και βγήκε από την πόρτα με μια καρδιά πονεμένη. Αφού συγκεντρώθηκαν όλοι, ο Γουίλιαμ και πάνω από 400.000 Ανζάκ ανέβηκαν σε μια πεδιάδα και ταξίδεψαν στην Αίγυπτο όπου αποβιβάστηκαν σε ένα στρατόπεδο που ονομαζόταν Mena Camp. Μόλις έφτασαν, η καρδιά του Γουίλιαμ έπεσε στο πάτωμα που μόλις είχε ξυπνήσει με την πραγματικότητα. Η πραγματικότητα ότι θα πρέπει να κοιμηθεί στο πάτωμα, να προπονηθεί μέχρι να πέσει το σώμα του και κυρίως να ρισκάρει τη ζωή του. «Η προπόνηση θα ξεκινήσει αύριο το πρωί! Όλοι πρέπει να είναι ξύπνιοι μέχρι τις 6 το πρωί ή να περιμένουμε το χειρότερο» είπε ο κ. Birdwood. “Ποιο είναι το όνομά σου?” είπε ένας από τους στρατηγούς στην Οθωμανική αυτοκρατορία, ο Γουίλιαμ δεν απάντησε. «Είπα ΠΩΣ ΣΕ ΟΝΟΜΑΖΕΙΣ;» Ο στρατηγός επανέλαβε μόνο αυτή τη φορά ότι κρατούσε ένα όπλο στο κεφάλι του Γουίλιαμ, ο Γουίλιαμ παρέμεινε σιωπηλός. “ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΔΕΙΣ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΟΥ!!” Ο Γουίλιαμ σηκώθηκε από το κρεβάτι του λαχανιασμένος και τρέμοντας έπεσε στο πάτωμα και συνειδητοποίησε ότι είχε έναν εφιάλτη και ότι η πρώτη του μέρα προπόνησης ήταν έτοιμος να ξεκινήσει. Ο Γουίλιαμ γινόταν ολοένα και πιο σίγουρος καθημερινά και όσο περνούσαν οι μήνες ο Γουίλιαμ γινόταν καλύτερος μαχητής και είχε μάθει να χρησιμοποιεί την οικογένειά του ως λόγο για να παλεύει σκληρότερα. Τελικά, μετά από μήνες σκληρής δουλειάς έφτασε η μέρα να αναχωρήσουμε για την Καλλίπολη. Ήταν η δεύτερη Απριλίου του 1916 η μέρα είχε ξεκινήσει με τους στρατιώτες να φορούν τον εξοπλισμό μάχης, τα όπλα και τα κράνη τους και στη συνέχεια ο William και οι άλλοι Anzac επιβιβάστηκαν στο πλοίο για την Καλλίπολη. Όταν έφτασαν πιο κοντά στην Καλλίπολη, άκουγαν τα τεράστια κανόνια να εκτοξεύονται και τις εκρήξεις πιο δυνατές από τα κύματα του ωκεανού, τότε ήταν που ο Γουίλιαμ ήξερε ότι ήταν σχεδόν ώρα να ξεκινήσει. Ο Γουίλιαμ επέστρεψε στη μονάδα του μαζί με τους υπόλοιπους Anzacs για να προετοιμαστούν να φύγουν από το λιμάνι. “Ωρα να φύγω!” φώναξε ο κύριος Μπέρντγουντ. Και με αυτό οι στρατιώτες μαζεύτηκαν και άρχισαν να βαδίζουν στην παραλία, ο Γουίλιαμ μπορούσε να νιώσει την ατμόσφαιρα στον αέρα να αλλάζει. Έμοιαζε σαν μια ολόκληρη νέα γενιά να πάλευε για το μέλλον της, τα πρόσωπα των Anzac έδειχναν θάρρος και περηφάνια και φόβο ταυτόχρονα. «Ήρθε η ώρα να κάνουμε αυτό για το οποίο ήρθαμε όλοι εδώ» φώναξε ο κύριος Μπέρντγουντ και όλοι έπεσαν σε σχηματισμό. Ο Γουίλιαμ είχε εξογκώματα σε όλο του το σώμα και ο καρδιακός παλμός του είχε διπλασιαστεί. Στις 9 Αυγούστου 1915, μετά από μήνες μάχης, ο Γουίλιαμ στάλθηκε να πολεμήσει με μια ομάδα στρατιωτών που υπερασπίζονταν μια πρόσφατα καταληφθείσα τάφρο, όταν οι Τούρκοι έκαναν μια αποφασιστική αντεπίθεση . Στη συνέχεια, μια μεγάλη έκρηξη έριξε το οδόφραγμα, ο William και ένας άλλος Anzac άρχισαν να το ξαναχτίζουν, ενώ άλλοι κράτησαν τον εχθρό μακριά. Πριν ολοκληρωθεί η εργασία, μια βόμβα έσκασε μεταξύ των ανδρών, σκοτώνοντας έναν Anzac και τυφλώνοντας προσωρινά τον William. Στη συνέχεια, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο για να λάβει περίθαλψη για τα τραύματά του. Φεβρουάριος 1916: «Σε στέλνουμε πίσω στο σπίτι στην Αυστραλία», είπε ο γιατρός Ουίλιαμ μετά βίας πίστευε στα αυτιά του. “Αυτό είναι απίστευτο!” είπε ο Γουίλιαμ, αλλά μετά θυμήθηκε γρήγορα τα ANZAC και τον πόλεμο. Τι γίνεται με τον πόλεμο;» ρώτησε ο Γουίλιαμ «δεν μπορείς να επιστρέψεις στον αγώνα, στάθηκες τυχερός αυτή τη φορά. Μπορούμε να διακινδυνεύσουμε να πληγώσεις ξανά τα μάτια σου». Ο Γουίλιαμ συμφώνησε με τον γιατρό και πήγε σε μια πεδιάδα πίσω στην Αυστραλία. Όταν η γυναίκα του τον είδε μετά από σχεδόν δύο χρόνια, έκλαψε με δάκρυα χαράς και αναφώνησε «Είσαι καλά Γουίλιαμ;» Ο Γουίλιαμ απάντησε, «Είμαι καλά», τότε ο Γουίλιαμ είπε, «Ποτέ δεν πίστευα ότι θα ήμουν εδώ κατά σάρκα». Ο Γουίλιαμ εξήγησε στη συνέχεια ότι είχε επιζήσει από τον πόλεμο και ήταν ακόμη και προσωρινά τυφλός και πώς τον είχαν στείλει πίσω εξαιτίας αυτού. “Τι?!” φώναξε η γυναίκα του. «Δεν πειράζει με πήγαν στο νοσοκομείο! Είμαι καλύτερα τώρα. Δεν μπορούσαν να διακινδυνεύσουν να πληγώσω ξανά τα μάτια μου». Αργότερα εντάχθηκε ξανά στην πολιτοφυλακή, υπηρετώντας σε διάφορες τάξεις έως ότου αποσύρθηκε ως υπολοχαγός το 1928. Ο Γενικός Κυβερνήτης του παρουσίασε τον Σταυρό Βικτώριας του στα σκαλιά του Κοινοβουλίου της Μελβούρνης. Η δύναμη του χαρακτήρα του Ουίλιαμ τον οδήγησε σε μια εξαιρετικά επιτυχημένη πολιτική καριέρα, ιδιαίτερα στη βιομηχανία των εφημερίδων, και έχαιρε μεγάλης εκτίμησης στους επιχειρηματικούς, δικαστικούς και κοινοβουλευτικούς κύκλους. Ο William πέθανε, δυστυχώς, ξαφνικά από καρδιακή προσβολή το 1957.”
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ στους μαθητές και στους δασκάλους τους!
Τα έργα έχουν βραβευτεί από τον Ελληνισμός της Ανατολίας.
The post Το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο “Ο Ελληνισμός της Ανατολίας, από το Αιγαίο ως τον Πόντο” τιμά τη φιλία Ελλάδας-Αυστραλίας appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.