Σήμερα θα ξεκινήσω μιλώντας για μένα. Επειδή λίγα είναι εκείνα που δεν γνωρίζετε πια για το άτομό μου (τόσα χρόνια, έχετε καταλάβει τι τύπος είμαι…), πού και πού με πιάνει μια εξομολογητική τάση, να πω περισσότερα για ό,τι με αφορά. Να συμπληρώσω με μικρές, μικρές ψηφίδες την εικόνα που έχει η κοινωνία για μένα. Να, ας πούμε, χθες Κυριακή, που κάθισα μπροστά στο πληκτρολόγιο, με διαπέρασε σαν ηλεκτρικό ρεύμα αυτή η τάση που προανέφερα. Συγκλονίστηκε το (βαρύ) σώμα μου και, τούτου δοθέντος, αποφάσισα να προβώ σε μία ακόμη αυτοαποκάλυψη.
Εμένα που με βλέπετε, λοιπόν, είμαι freak με την ανακύκλωση. Μη δω εγώ στον δρόμο πεταμένο μπουκάλι, άδειο κουτάκι αναψυκτικού, πεταμένο χαρτομάντιλο. Θα το μαζέψω και θα αναζητήσω αμέσως μπλε κάδο να το απορρίψω, ώστε να πάρει τον δρόμο του για την ανακύκλωση. Νιώθω την ευθύνη για το μέλλον του πλανήτη να βαραίνει αποφασιστικά τις (ακόμη) στιβαρές πλάτες μου. Save the planet, ψιθυρίζω (σε άψογα οξφορδιανά αγγλικά που ομιλούμε στην εύανδρο Ηπειρο) από μέσα μου, την ώρα που σηκώνω από το πεζοδρόμιο το βρωμερό χαρτομάντιλο – ίσα για να κατανικήσω την αηδία που με πιάνει. Αλλά δεν αφίσταμαι της εσωτερικής παρότρυνσης να συμβάλω στη διάσωση του πλανήτη. Καταπνίγω την αηδία και επιχειρώ…
9,3 εκατ. αχνιστά ευρώπουλα
Τούτων δοθέντων, υποθέτω ότι είμαι από τους ελάχιστους Ελληνες οι οποίοι υποδέχθηκαν με ενθουσιασμό την πρωτοβουλία ενός κρατικού οργανισμού υπό την επωνυμία ΕΟΑΝ (ο εστί «μεταφραζόμενον» Ελληνικός Οργανισμός Ανακύκλωσης) να προκηρύξει δημόσιο διαγωνισμό για την προσέλκυση ενδιαφερομένων, οι οποίοι θα καταρτίσουν – και θα προσφέρουν – σχέδιο το οποίο θα αφορά «δράσεις ευαισθητοποίησης και ενημέρωσης για την πρόληψη και εν γένει την κυκλική οικονομία βάσει αξιοποίησης και ανταπόδοσης του περιβαλλοντικού τέλους»!
Μπράβο, είπα μέσα μου – μα τι ωραία πράγματα κάνει αυτή η κυβέρνησή μας. Μέσα στα τόσα και τόσα που έχει να αντιμετωπίσει, εσωτερικά και εξωτερικά, ασχολείται και με την ευαισθητοποίηση των συμπολιτών μας για τα αγαθά της ανακύκλωσης.
Ξεκίνησα, χαρούμενος, να απονέμω ενδομύχως εύσημα σε κάθε αρμόδιο και αναρμόδιο που είχε αυτή τη θαυμάσια (από κάθε άποψη) ιδέα, αλλά γρήγορα το σταμάτησα. Διότι «ψύλλοι στ΄ αφτιά μου μπήκανε», που έλεγε κι ένα τραγούδι του υπέροχου Τόλη Βοσκόπουλου. Ηταν όταν πληροφορήθηκα, εξωδίκως, ότι ο διαγωνισμός αυτός δεν είναι της πλάκας – είναι 9,3 εκατομμύρια ζεστά, αχνιστά ευρώπουλα!!!
Μια περίεργη «βιασύνη»
Ενιωσα ένα σφίξιμο, η αλήθεια είναι, που έγινε ακόμη μεγαλύτερο όταν ένας ψαγμένος περί αυτά (τα κόλπα) φίλος μού άνοιξε περισσότερο τα μάτια:
— Το θέμα, μου είπε ο δικός μου, δεν είναι μόνο τα 9,3 εκατομμύρια του διαγωνισμού ούτε το ασαφές – εντελώς όμως! – περιεχόμενό του…
— Αλλά τι είναι; ρώτησα με μισή καρδιά.
— Είναι η βιασύνη για τις διαδικασίες του διαγωνισμού. Ο χρόνος προετοιμασίας που δόθηκε στους πιθανούς ενδιαφερομένους.
— Τι είχε ο χρόνος;
— Ηταν πολύ λιγότερος από όσο θα χρειάζονταν οι υποψήφιοι ανάδοχοι να προετοιμαστούν, δεδομένου του μεγέθους του έργου.
— Δόθηκε ο ίδιος χρόνος σε όλους, φαντάζομαι, παρατήρησα.
— Δόθηκε; με ρώτησε, όλο νόημα.
Κονόμες με την ανακύκλωση;
Πού να ξέρω εγώ, εμένα βρήκε να ρωτήσει; Τέλος πάντων, αυτό που με προβλημάτισε περισσότερο από όλα είναι ένα περίεργο που μου πέταξε στο τέλος και ακόμη το ψάχνω. «Αδερφέ», μου είπε, «το πράγμα βρωμάει από μακριά ότι και αυτός ο διαγωνισμός έχει καλό… δέ(τ)σι-μο»!!
Τι ήθελε να εκφράσει με τον τρόπο του ο ποιητής, δεν ξέρω. Αλλά εμένα μου ακούγεται τρελό να «ψήνονται» αυτά τα κόλπα, τα φακίρικα, στο παρασκήνιο, ενώ είναι ακόμη στη βράση το κόλπο με τη χρηματοδότηση της Ομάδας Αλήθειας και των γαλάζιων τρολ. Καλά, δεν φοβούνται – διερωτώμαι τώρα εγώ – μήπως τους πάρει χαμπάρι ο πρόεδρος Κυριάκος και τους πλακώσει στις σφαλιάρες;
Και είναι και το άλλο που με έχει κάνει έξω φρενών, λέμε: Κονόμες με την ανακύκλωση, βρε, ενώ εμείς (εγώ και κάτι άλλοι σαν κι εμένα) σώζουμε τον πλανήτη; Δεν ντρέπεστε λιγάκι να… πληγώνετε την οικολογική μας (μου) συνείδηση;
Αφανείς ήρωες
Ωραίο είναι αυτό που ανακοίνωσε ο Πιερρακάκης στην Ουάσιγκτον, όπου παρεπιδημούσε για καμιά εβδομάδα, ότι η χώρα θα προχωρήσει σε πρόωρη αποπληρωμή των δανείων που έλαβε με την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου, όμως δυο λόγια για τους αφανείς ήρωες αυτής της ιστορίας δεν ειπώθηκαν. Και δεν είναι άλλοι από τον Ευάγγελο Βενιζέλο και τον Γιάννη Στουρνάρα που παρέδωσαν στην επόμενη κυβέρνηση, ύστερα από σκληρές διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, διαπραγματεύσεις όχι ωρών, αλλά ημερών και εβδομάδων, και μηνών μπορώ να πω, επιτόκια δανεισμού 1,1%, όταν στην κορύφωση της κρίσης τα επιτόκια αυτά είχαν φτάσει στον Θεό, στο 5% κι ακόμη ψηλότερα.
Δεν είναι κακό να θυμόμαστε ότι πριν από μας δούλεψαν κι άλλοι. Σκληρά. Και στην πολιτική η αναγνώριση για τους αντιπάλους συνιστά πράξη πολιτικού πολιτισμού, Κυριάκο μου (μεγάλε και μικρέ)…
Ερωτήματα για τον Λόφο του Στρέφη
Η αστυνομική επιχείρηση που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο το πρωί στον Λόφο του Στρέφη είχε ως στόχο την εκκένωση μιας κατάληψης, η οποία τελούσε στην απόλυτη κυριαρχία κάτι τελειωμένων εραστών της διαρκούς επανάστασης. Το ελάχιστο που μπορεί να αναφερθεί για το γεγονός είναι η βρώμα και η δυσωδία που αποκαλύφθηκαν στο υπό κατάληψη κτίριο – δεν είναι καινούργιο φαινόμενο αυτό. Συμβαίνει κάθε φορά που εκκενώνεται μια κατάληψη από τους «ενοίκους» του χώρου. Το ερώτημά μου (και φαντάζομαι αρκετών Αθηναίων) είναι το εξής: Στις 15 ημέρες που μεσολάβησαν από τα φοβερά επεισόδια στα Εξάρχεια, μετά τη συναυλία συμπαράστασης για τη Γάζα, σε ποια ακριβώς έργα προχώρησε ο Δήμος Αθηναίων στον Λόφο του Στρέφη; Τι έκανε με το υπό κατάληψη κτίριο; Προσπάθησε ίσως να το ανακτήσει από τους καταληψίες; Κι αφού εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται πως όχι, θέλει να (μας) δώσει μια απάντηση ο λαλίστατος δήμαρχος Δούκας γιατί δεν προσπάθησε; Ή ο αντ’ αυτού Πρωτόπαπας; Αλλά ξέχασα, δεν μπορούσαν γιατί «έτρεχαν» τα πασοκικά – προείχε το «θέμα ηγεσίας Ανδρουλάκη»…
Επανεκκίνηση για άλλη μία φορά
Εγώ δεν πήγα ΣΕΦ χθες το πρωί, είχα μια παράλληλη απασχόληση που δεν μου επέτρεψε να είμαι εκεί, στην τριακοσιοστή πεντηκοστή έβδομη φορά «επανεκκίνησης» του ΠΑΣΟΚ. Νομίζω όμως ότι δεν έχασα και τίποτε ιδιαίτερο. Ειδικά όταν έχεις παρακολουθήσει πολλές από τις αποτυχημένες προηγούμενες 356 φορές που το ΠΑΣΟΚ υποτίθεται ότι θα επανεκκινούσε, προκειμένου να ανασυγκροτηθεί, να επαναπατρίσει τον κόσμο του, που διασκορπίστηκε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, ειδικά μετά το 2010-2012, και να ξαναγίνει και πάλι αξιόπιστος πόλος εξουσίας. Αλλά στο τέλος όλο κάτι συνέβαινε και η προσπάθεια πήγαινε… κουβά. Γνωστά αυτά. Δεν πήγα εγώ λοιπόν, παρέστησαν όμως κάτι δικοί μου και μου περιέγραψαν ότι πλην των στελεχών που συγκεντρώθηκαν – περί τα χίλια άτομα – είχαν συγκεντρωθεί και κατηφείς πολίτες οι οποίοι αγωνιούν για το μέλλον του Κινήματος. Κυρίως άνθρωποι μεγάλης ηλικίας που έμειναν στο ΠΑΣΟΚ στα «πέτρινα» χρόνια και δεν μπορούν να δεχτούν – με τίποτε – αυτό που συμβαίνει, να πυροβολεί κάθε τόσο μόνο του τα πόδια του. Είναι αυτοί που ζουν ακόμη με το «ΠΑΣΟΚ, ωραία χρόνια»…
Αν λοιπόν κάτι αξίζει σε αυτή την προσπάθεια, που δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος για την τύχη που θα έχει εξαιτίας των φιρφιρίκων που έχουν βαλθεί να το διαλύσουν το μαγαζί, είναι η δικαίωση αυτών των ανθρώπων. Τίποτε άλλο…