Tiny Jackal
ράπερ
«Από τα άλμπουμ που γράφουν Ιστορία»
Τον ΛΕΞ τον ξέρω αρκετά καλά και πολλά χρόνια, προφανώς όχι από πρωτοσέλιδα και άρθρα. Τον ξέρω από τότε που όλα ήταν απλά, ζούσαμε το χιπ-χοπ ως την τελευταία του στάλα, οργώνοντας τη χώρα απ’ άκρη σ’ άκρη για μερικές δεκάδες ανθρώπους. Τα χρόνια πέρασαν, οι τάσεις άλλαξαν και η μουσική μας γιγαντώθηκε. Είναι από τους λίγους που, όσο κι αν ανέβηκε (και πιστεύω πως ανέβηκε πιο πολύ απ’ όλους), δεν του γύρισε το μυαλό. Ο ίδιος άνθρωπος, ίδιο βλέμμα, ίδιος σεβασμός, ίδια αγάπη για αυτό που κάνει. Δεν κυνήγησε ποτέ τα φώτα – αυτά έπεσαν πάνω του. Τον αγάπησε ο κόσμος γιατί το άξιζε. Πάντα είχε μια ωραία αύρα, ταπεινότητα, πολύ σεβασμό (από τους λίγους) και έναν καλό λόγο να πει. Το τελευταίο άλμπουμ… δεν είναι απλά καλό, είναι από αυτά που γράφουν Ιστορία – αυτά που στη φάση μας λέμε ότι θα μείνουν (classic). Οταν ένας άνθρωπος με τόση επιτυχία καταφέρνει να μένει αυτός που ήταν και πριν, η τέχνη του περνάει στην αιωνιότητα. Η μουσική του και αυτό που κάνει είναι τόσο μεταδοτικά, σαν να είναι ταυτόχρονα ράπερ, εικονοπλάστης, δημοσιογράφος, φωτογράφος – όλα αυτά και πολλά άλλα μαζί – και έχει τρομερό delivery. Τον Αλεξάκο, λοιπόν, τον λένε όλοι «θαύμα», και ένα πράγμα είναι σίγουρο: μόνο και μόνο από τον χαρακτήρα του, άσ’ τα όλα τα άλλα, το έχει κερδίσει όλο αυτό με το σπαθί του. Και μπράβο του.
Κωστας Σαββόπουλος
δρ Πολιτικής Επιστήμης, ερευνητής χιπ χοπ κουλτούρας
«Βαριά βιομηχανία επιτυχιών»
Το αστραπιαίο sold out του ΟΑΚΑ για τη συναυλία του ΛΕΞ τον Ιούνιο δεν θα έπρεπε ακριβώς να αποτελεί μια τρομερή είδηση, καθώς ήταν μάλλον σχετικά αναμενόμενο. Αυτό που ίσως θα έπρεπε να προκαλεί μια έκπληξη είναι η αδυναμία των σχολιαστών και των media να αναγνωρίσουν επιτέλους τη ραπ, όχι ως μια εφηβική τρέλα, όχι ως ένα εισαγόμενο προϊόν και όχι κάτι παροδικό που θα σβήσει. Η ραπ μετράει στην Ελλάδα πλέον σχεδόν 40 χρόνια ζωής, ο ΛΕΞ μετράει κοντά στα 25 χρόνια δισκογραφίας και κοντά σε αυτόν πολλοί άλλοι ράπερ που δεν κάνουν μεν τα ίδια νούμερα, αλλά κάνουν απανωτά sold out. Φυσικά δεν πρόκειται για θαύμα, αλλά για αποτέλεσμα σκληρής, μεθοδικής και ποιοτικής δουλειάς, που έχουν εκτοξεύσει τη ραπ στις πρώτες θέσεις των streaming platforms και των μουσικών επιλογών εκατοντάδων χιλιάδων ακροατών στην Ελλάδα. Είναι καιρός να σταματήσει να λογίζεται η ραπ ως κακόγουστη παρένθεση στην κατά τα άλλα «λαμπρή» μουσική ιστορία της χώρας, είναι καιρός να σταματήσει να θεωρείται ως πομπός βλαβερών μηνυμάτων προς την άμοιρη νεολαία που «διαφθείρεται» και κατ’ επέκταση εγκληματεί επειδή «τα τραγούδια της ραπ και της τραπ έχουν ακατάλληλο στίχο».
Η ραπ, με όλα τα παρακλάδια της, συμπεριλαμβανόμενης της τραπ, που είναι βασικό στοιχείο της την τελευταία δεκαετία, έχει εγκαθιδρυθεί ως το πιο πετυχημένο μουσικό είδος παγκοσμίως. Οπαδική βία, σεξισμός, εύκολος πλουτισμός, ναρκωτικά συνυπάρχουν με φεμινιστικό στίχο, πολιτικό στίχο, κοινωνικό στίχο. Και αυτό γιατί η ραπ είναι μια τόσο μεγάλη μουσική οικογένεια πλέον, που μπορεί κανείς να βρει τα πάντα μέσα. Περιγράφει την ελληνική κοινωνία με όλες τις παθογένειές της, αυτές που μας αρέσουν αλλά και εκείνες που δεν μας αρέσουν. Αλλά είναι μία και αδιαίρετη, όσο πολυμορφική και να είναι. Γι’ αυτό μέσα της χωράει ένα τραγούδι του ΛΕΞ με τη Χάρις Αλεξίου αλλά και ένα τραγούδι του ΛΕΞ με τον Light.