Το ακόλουθο σημείωμα μας το έστειλε ο Ανδρέας Χ Χρυσάφης (Συγγραφέας/Καλλιτέχνης/ Αρθρογράφος) από την Κύπρο:
“Επιτρέψτε μου να σας πω μια ιστορία που μπορεί να σας φέρει δάκρυα στα μάτια. Δεν είναι μια οποιαδήποτε ιστορία – είναι μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία που αγγίζει τις καρδιές όσων νοιάζονται. Είναι μια ιστορία θλίψης, θεσμικής παραμέλησης, κοινωνικής απάθειας, αμέλειας και της αποτυχίας των αρχών να δράσουν .
Η σύζυγός μου, Εύα Σουζάννα, διαγνώστηκε με καρκίνο του παγκρέατος σε τελικό στάδιο. Πριν από δύο μήνες, εισήχθη στο τοπικό κοινοτικό νοσοκομείο μας στην Πόλης Χρυσοχούς.
Έλαβε εξαιρετική φροντίδα και προσοχή από το αφοσιωμένο νοσηλευτικό προσωπικό και τους γιατρούς. Αλλά δυστυχώς, η Εύα Σουζάννα δεν μπόρεσε να επιβιώσει από την ασθένειά της. Καμία δύναμη στον κόσμο δεν θα μπορούσε να τη σώσει. Ούτε καν ο Θεός δεν μπορούσε να το κάνει αυτό! Και έτσι, υπέφερε μέχρι το τέλος!
Η Εύα δεν μπορούσε πλέον να περπατήσει – είχε γίνει τόσο αδύναμη – αλλά με τη βοήθειά μου, μπορούσε να κάνει μερικά βήματα κάθε φορά. Μια εβδομάδα πριν πεθάνει, κατάφερα να την πάω με τα πόδια στο ηλιόλουστο δωμάτιο δίπλα στον κύριο θάλαμο.
Κοιτάξαμε έξω από το γυάλινο παράθυρο και μείναμε και οι δύο σοκαρισμένοι! Εκεί βρισκόταν ένας κατάφυτος, ξερός, καμένος κήπος – πνιγμένος από ζιζάνια! Φαινόταν σαν να μην τον είχαν φροντίσει ή αγγίξει για χρόνια και να τον είχαν αφήσει σκόπιμα να πεθάνει.
Καμία αρχή δεν είχε αναλάβει την πρωτοβουλία να τον φροντίσει. Ήταν σπαρακτικό να βλέπεις ότι τέτοια παραμέληση μπορούσε να υπάρχει σε ένα δημόσιο νοσοκομείο. Κανείς δεν φαινόταν να νοιάζεται. Ούτε το προσωπικό, ούτε οι γιατροί ούτε οι υπεύθυνοι! Η απάθεια κυριαρχεί!
Ενώ στεκόμασταν εκεί με δυσπιστία, η Εύα γύρισε και έδειξε την άκρη του κήπου:
«Κοίτα Αντρέα… κοίτα αυτό το όμορφο κόκκινο λουλούδι, νομίζω ότι είναι τριαντάφυλλο», είπε και ενθουσιάστηκε. Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, την είδα χαρούμενη και γεμάτη χαμόγελα στη θέα αυτού του μοναδικού κόκκινου τριαντάφυλλου να ανθίζει ανάμεσα στα άψυχα ξερά ζιζάνια.
Δύο μέρες αργότερα, επιστρέψαμε στο ίδιο σημείο. Παρατήρησα ότι η Εύα φαινόταν ανήσυχη και τα μάτια της σάρωναν την καμένη γη. Έψαχνε να δει εκείνο το όμορφο κόκκινο τριαντάφυλλο όταν μου είπε:
«Κοίτα Ανδρέα… αυτό το όμορφο λουλούδι πέθανε», μουρμούρισε.
Την κοίταξα και η καρδιά μου ράγισε — γιατί δίπλα μου στεκόταν το δικό μου όμορφο λουλούδι, και κι αυτό πέθαινε. Ήμουν συναισθηματικά συντετριμμένος και παραλίγο να βάλω τα κλάματα.
Τότε, της έδωσα ένα φιλί στο μέτωπο και της έδωσα μια υπόσχεση. Όποιο και αν ήταν το κόστος, θα φρόντιζα ότι όμορφα κόκκινα τριαντάφυλλα θα ανθίσουν ξανά στον κήπο του νοσοκομείου — ώστε οι ασθενείς, οι νοσοκόμες και οι γιατροί να μπορούν να θαυμάσουν λουλούδια γεμάτα ζωή και όχι νεκρά.
Τρεις μέρες αργότερα, η Εύα Σουζάννα απεβίωσε. Αλλά μια υπόσχεση είναι υπόσχεση!
Σήμερα, ένας όμορφος Κήπος με Τριαντάφυλλα ανθίζει στο Νοσοκομείο Πόλης Χρυσοχούς, που αναστήθηκε στη μνήμη της Εύας Σουζάννα. Με ενέπνευσε να δράσω και να κάνω το σωστό!
Θα φέρει γαλήνη και χαρά σε όσους επισκέπτονται τον Κήπο Τριανταφύλλων της Εύας στο Νοσοκομείο Πόλης Χρυσοχούς, ή το υπάρχον μικρό παρεκκλήσι εκεί για πολλά χρόνια στο μέλλον”.
The post «Κήπος Τριανταφύλλων» στη μνήμη της Εύας Σουζάννα appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.