Αχ, μωρέ, να μας χαρώ με τις μεγάλες εκπλήξεις μας. Με τα «ακατανόητα» που μας τρομάζουν, που μας θλίβουν, που μας αναστατώνουν. Ολα αυτά τα τάχα μου ουρανοκατέβατα που μας αρέσει να τα κρίνουμε, να τα σχολιάζουμε, να τα αναλύουμε, να τα περνάμε από την κρησάρα, να τα καυτηριάζουμε ώστε να αναδεικνυόμαστε ως τιμητές του κακού και υπερασπιστές του σωστού και του δικαίου. Με εκείνο το «Δεν είμαστε όλοι ίδιοι» που υποτίθεται ότι προασπίζεται την ηθική αλλά, στην πραγματικότητα, φυτεύει τον σπόρο της εχθροπάθειας.
Μιλάμε, για παράδειγμα, για τη βία μεταξύ των ανηλίκων, για την παραβατικότητα όχι μόνο των εφήβων αλλά και των παιδιών, για την αγριάδα τους. Σοκαριστήκαμε και με το «Adolescence» και θεωρούμε ότι πράξαμε το καθήκον μας ως προς την κοινωνική ευαισθησία. Και μετά τι; Να δούμε λοιπόν τι έπιασαν τα ραντάρ ενός εφήβου τις τελευταίες μέρες; Τι είδε και τι άκουσε, τι «τσίμπησε» από αυτά που συμβαίνουν γύρω του και τα οποία καταγράφηκαν εντός του, έστω κι αν τα προσπέρασε βιαστικά όπως κάνουν πάντα οι νέοι;
Μια ομάδα νεαρών μπούκαρε σε βιβλιοπωλείο για να σταματήσει με τσαμπουκά μια συζήτηση για τα Τέμπη επειδή δεν συμφωνούσαν με το θέμα της που ήταν η πολιτική εκμετάλλευση της τραγωδίας. Δύο μέρες μετά, στη Νομική Αθηνών και κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης «Ημέρες Καριέρας» με θέμα τον επαγγελματικό προσανατολισμό, ομάδα κουκουλοφόρων εισέβαλε «αρματωμένη» με λοστούς και πυροσβεστήρες και ουρλιάζοντας «Τελειώσατε τώρα» επιτέθηκε στους παρευρισκόμενους και έστειλε στο νοσοκομείο έναν φοιτητή που προσπάθησε να τους απωθήσει. Ο λόγος; Προφανώς ότι η εκδήλωση είχε διοργανωθεί από τη φοιτητική ένωση της Νέας Δημοκρατίας. Γιατί εδώ ισχύει το ότι «υπερασπιζόμαστε την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, φτάνει αυτές οι ιδέες να συμφωνούν απόλυτα με τις δικές μας».
Ο ίδιος έφηβος είναι πολύ πιθανόν να άκουσε κάπου για την 27χρονη ουκρανή δημοσιογράφο Βικτόρια Ρόσκινα που είχε συλληφθεί από τους Ρώσους και το σώμα της επιστράφηκε κατακρεουργημένο, με εμφανή σημάδια άγριων βασανιστηρίων, χωρίς εγκέφαλο, μάτια και λάρυγγα. Και αν αυτό του φάνηκε πολύ μακρινό, θα άκουσε και για τους άνδρες που πλάκωσαν σε άγριο ξύλο, και μάλιστα μπροστά στο τρίχρονο παιδί του, τον οδηγό του προπορευόμενου αυτοκινήτου διότι θεώρησαν ότι οδηγούσε αργά, με αποτέλεσμα να κοκκινίσει το φανάρι. Στα ενδιάμεσα μπορεί και να αναζήτησε το διαδραστικό παιχνίδι NoMercy που προκαλεί τους παίκτες να γίνουν ο «απόλυτος εφιάλτης κάθε γυναίκας» και παρουσιάζει τον βιασμό ως την ιδανική τιμωρία. Ευτυχώς, δεν θα το βρει διότι το συγκεκριμένο παιχνίδι κατέβηκε. Αλλά υπάρχουν τόσα άλλα με ανάλογες εκρήξεις βίας. Αντε να δει και τίποτα «χιουμοριστικά» βίντεο στο TikTok όπου, χάριν της γκρίζας διαφήμισης κάποιου προϊόντος, οι έλληνες γονείς παρουσιάζονται ως αλλόφρονες και υστερικοί.
Και μετά πέφτουμε από τα σύννεφα διότι μια παρέα πιτσιρικάδων ρώτησε έναν άλλο πιτσιρικά τι ομάδα είναι και επειδή εκείνος ανέφερε μια ομάδα που δεν ήταν η δική τους, τον πλάκωσαν στο ξύλο.
Το θέατρο χωρίς
τον Λευτέρη Βογιατζή
Συμπληρώνονται σήμερα 12 χρόνια από τον θάνατο του Λευτέρη Βογιατζή. Σαν χθες θυμάμαι εκείνη την πολύ μακρινή ημέρα στις αρχές της δεκαετίας του 1980 που είδα έναν ηθοποιό, τον οποίο ήξερα από το Ελεύθερο Θέατρο, στη «Σπασμένη στάμνα» του Κλάιστ, σε σκηνοθεσία δική του και του Βασίλη Παπαβασιλείου. Βγαίνοντας από το Θέατρο της Οδού Κυκλάδων, είχα καθίσει στα σκαλάκια του απέναντι σπιτιού και προσπαθούσα να συνέλθω, να πάρω ανάσα από το πολιτιστικό σοκ. Τέτοια αποκάλυψη.
Το κενό που έχει αφήσει, μπορεί να μην το συνειδητοποιούμε, αλλά πολλοί από εμάς το νιώθουμε κάθε φορά που βγαίνουμε από μια παράσταση, η οποία, παρά τον «πλούτο» ή τη μεγάλη της διάρκεια, μας φαίνεται ημιτελής και κάπως επί ξύλου κρεμάμενη. Και αυτές οι παραστάσεις είναι όλο και περισσότερες.