Εχει παρέλθει ένα τέταρτο του αιώνα από το 1999, όταν η κυβέρνηση Σημίτη με υπουργό Εξωτερικών τον Γ. Παπανδρέου εμπνεύστηκε την ιδέα της, κατ’ άλλους περίφημης, κατ’ άλλους διαβόητης «Διπλωματίας των σεισμών».
Μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε για αρκετό διάστημα ως βάση νομιμοποίησης και έδαφος επαφής της Ελλάδας με την Τουρκία που η ομαλοποίηση των σχέσεών τους παρέμενε αδύνατη λόγω των τουρκικών διεκδικήσεων εις βάρος της ελληνικής κυριαρχίας.
Η ιδέα άρεσε σε αρκετούς, καθώς αρχικά δεν ακούγεται άσχημα, αν βέβαια είναι κανείς απελπιστικά ρηχός.
Γιατί, φυσικά, μετά, ήρθε το διά ταύτα, που ήταν εκ προοιμίου δεδομένο: ευγενώς, ήταν μία τρύπα στο νερό. Του Αιγαίου φυσικά…
Κι όμως η ιδέα επανέκαμψε σποραδικά, ώσπου το 2023 βρέθηκε πάλι στο επίκεντρο ύστερα από τους φοβερούς σεισμούς στην Αττάλεια που στέρησαν τη ζωή σε περίπου 55.000 ανθρώπους και έγιναν για τον Μητσοτάκη εφαλτήριο να την αναθερμάνει.
Η αυταπάτη, παρά τη φαινομενική αρχική εγκαρδιότητα, δεν κράτησε: αν και κάποιοι βιάστηκαν πάλι να πειστούν. Ο Ερντογάν σκότωσε γρήγορα το όνειρο: έκανε σαφές ότι η τρύπα ήταν πλέον πολύ μεγαλύτερη και βαθύτερη από πριν.
Και δεν θα την έκλεινε ποτέ καμία… συγκίνηση επειδή η ΕΜΑΚ πήγε να ψάξει για επιζώντες.
Τώρα η τρύπα αναλογούσε ευθέως στις διεκδικήσεις της Τουρκίας του 2023, που είχαν (και έχουν) εκτιναχθεί στη στρατόσφαιρα σε σχέση με το 1999, με τη διαρκή ελληνική υποχωρητικότητα να φέρει μέγιστη ευθύνη γι’ αυτό.
Το παραμύθι έλαβε λοιπόν τέλος αμέσως μόλις ο Ερντογάν κατάφερε να ελέγξει (και αυτή) τη φοβερή κατάσταση.
Και τότε έστειλε την εν λόγω ιδέα πάλι στη θέση της: στον κάλαθο των αχρήστων. Πολλοί, εύκολα συνεπαρμένοι, δεν παρατήρησαν το πιο σημαντικό: Τούρκοι υπουργοί έσταζαν μέλι στην αρχή για την ελληνική συμπαράσταση. Ομως το αφεντικό ήταν εξ αρχής παγερό, απόμακρο, αδιάφορο…
Αλλά να όμως που σήμερα ο αέρας «μυρίζει» ότι το έργο ετοιμάζεται να παιχτεί ξανά.
Η ιδέα ήδη περιφέρεται εκεί που… δεν θα έπρεπε, την ίδια ώρα που ο τούρκος πρόεδρος, αντί να ασχολείται εκείνος ανήσυχος για τους σεισμούς στη μητρόπολή του, εξαφανίζει από προσώπου γης τον λαοφιλή αντίπαλό του δήμαρχο της σοβαρά κινδυνεύουσας Κωνσταντινούπολης, ενώ κατακτά κεντρικό ρόλο διεθνούς εμβέλειας.
Μόλις προχθές πραγματοποίησε ένα είδος ρωμαϊκού θριάμβου στην Αιώνια Πόλη, με τη Μελόνι να δηλώνει ουσιαστικά ότι η Ιταλία και η Τουρκία οργανώνουν μία μορφή τόσο στενής συνεργασίας σε ενεργειακά και εξοπλιστικά, μεταξύ άλλων, ζητήματα, ώστε ουσιαστικά μιλάμε για μία άρρητη μορφή συμμαχίας.
Είναι σαφές ότι η περικύκλωση της Ελλάδας από την Τουρκία ολοκληρώνεται στραγγαλιστικά: ό,τι κι αν πάει να κάνει η ανήμπορη, δυστυχώς, Ελλάδα, όχι απλώς της φράζει τον δρόμο, αλλά βγαίνει και με… κέρδος.
Εξίσου σαφές είναι ότι όλα αυτά έχουν, το λιγότερο, την ευλογία του αμερικανού προέδρου: εξελίσσονται μεταξύ δύο προνομιακών συνομιλητών του, από τους ελάχιστους με τους οποίους μοιράζεται κοινούς στόχους.
Ολα δείχνουν ότι οι σεισμοί επανέρχονται ακόμα πιο απειλητικοί για την Τουρκία όπως κατέστησε σαφές η εντονότατη δραστηριότητα στην Κωνσταντινούπολη.
Εδειξαν και στην Ελλάδα τα δόντια τους, στη Σαντορίνη και όχι μόνον.
Ομως όποιος φαντάζεται ότι μπορεί να χτίσει παλάτια σε τέτοια κινούμενη άμμο είναι εξόφθαλμα ανεπίδεκτος μαθήσεως, με λογική και ευθύνη να αγνοούνται. Προφανώς θέλουμε η ελπίδα να πεθαίνει τελευταία ή και καθόλου.
Και ας ξέρουμε καλά ότι είναι όχι μόνον πολλάκις αποδεδειγμένα ψευδής, αλλά και κατά βάθος απάνθρωπη: να στηρίζεις τις προσδοκίες σου για ειρήνη στα ρίχτερ και στο χάος που σπέρνουν σε έναν λαό, ακόμα και του εχθρού σου, είναι, με μία λέξη, άθλιο.
Γιατί τελικά περί αυτού πρόκειται: εμείς να μην κάνουμε τίποτα. Πάντα να μας κάνει κάποιος άλλος τη δουλειά. Και ας είναι και ο φονικός Εγκέλαδος. Ομως, δεν γίνεται έτσι.