Είμαι περίεργος να δω σήμερα τις ανακοινώσεις των αριστερών κομμάτων για την επέτειο των 15 χρόνων από το έγκλημα της Μαρφίν, την πυρπόληση του υποκαταστήματος της τράπεζας από οργανωμένη ομάδα κουκουλοφόρων οι οποίοι βγήκαν μέσα από την πρώτη μεγάλη αντιμνημονιακή διαδήλωση και τον θάνατο τριών νέων εργαζομένων: της Αγγελικής Παπαθανασοπούλου, της Παρασκευής Ζούλια και του Επαμεινώνδα Τσάκαλη. Θυμάμαι, πάντως, ένα πράγμα: ότι, τα επόμενα χρόνια, οι κυβερνήσεις δεν τόλμησαν να τιμήσουν τα θύματα της Μαρφίν και οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, όταν κυβέρνησαν, προσπάθησαν να επικρατήσει η λήθη: σαν να μην έγινε τίποτα ποτέ. Η μνήμη των νεκρών τιμούνταν από ελάχιστους ανθρώπους που, κάθε χρόνο, πήγαιναν βουβοί στο σημείο.
Κι όταν το 2020 ο Κυριάκος Μητσοτάκης τίμησε τους νεκρούς με τη σεμνή πλάκα αναφοράς που τοποθετήθηκε στο σημείο, ο ΣΥΡΙΖΑ (ασφαλώς και κανένα άλλο αριστερό κόμμα) δεν πήγε στα αποκαλυπτήριά του – όπου πλάι στην τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου και στον Πρωθυπουργό προσήλθε, φυσικά, η Φώφη Γεννηματά. Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ κατέθεσαν στεφάνι άλλη ώρα. Εκτοτε, η αναθηματική πλάκα έχει κατ’ επανάληψη βανδαλιστεί και η στρατηγική της λήθης εξακολουθεί να είναι η αριστερή στάση. Οπως εξακολουθεί να ορίζει τον δημόσιο βίο η αριστερή βία.