Η νύχτα έγινε μέρα χθες το βράδυ στο Γ. Καραϊσκάκης, όπου ο Ολυμπιακός επέστρεψε στον θρόνο του, αυτόν του πρωταθλητή Ελλάδας.
Σηκώνοντας ψηλά στον ουρανό το 48ο πρωτάθλημα της ιστορίας του, και αυτό σε μια ιστορική συγκυρία, τη χρονιά που η ομάδα συμπληρώνει 100 χρόνια ζωής.
Και σχεδόν στα μισά από αυτά τα χρόνια στέφεται πρωταθλήτρια (!) και μάλιστα όταν συνολικά έχουν διεξαχθεί 89 πρωταθλήματα Ελλάδας από την πρώτη διοργάνωση στο μακρινό 1927-28.
Οι Ερυθρόλευκοι απέχουν πλέον δύο πρωταθλήματα από το 5ο αστέρι πρωταθλήματος στη φανέλα τους (για κάθε δεκάδα τροπαίων), αν και το 5ο μπήκε πέρυσι και ήταν το πιο μεγάλο και λαμπρό, αυτό της κατάκτησης του Conference League, του πρώτου ευρωπαϊκού τροπαίου ελληνικής ομάδας στην Ιστορία.
Το γήπεδο πήγε να… πέσει όταν μπήκε σε αυτό ο πρόεδρος του Ολυμπιακού Βαγγέλης Μαρινάκης, όπου υπό την προεδρία του οι Ερυθρόλευκοι έχουν κατακτήσει 11 πρωταθλήματα σε 15 χρόνια και φυσικά τα δύο περσινά ευρωπαϊκά τρόπαια, το Conference League αλλά και το Champions League των νέων, το Youth League.
«Ετσι ονειρευόμαστε τον Ολυμπιακό», φώναζε ο κόσμος την ώρα που ο πρόεδρος των Ερυθρολεύκων έκανε την είσοδό του στο γήπεδο, και συνέχισε με το «Είναι τρελός ο πρόεδρος».
Το γήπεδο φυσικά «έπεσε» και στην είσοδο του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ, του προπονητή που έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο αποθέωσης στην ένδοξη και πολύχρονη ιστορία του συλλόγου.
Στη συνέχεια μπήκαν και οι παίκτες και όλο το τιμ της ομάδας για να γίνει η απονομή, ενώ οι φίλοι του Ολυμπιακού είχαν μετατρέψει σε μια κόκκινη λάβα την εξέδρα όχι μόνο με τη φωνή τους αλλά και με τα κόκκινα βραχιολάκια που είχαν ανάψει στα χέρια τους και είχαν βρει στις θέσεις τους.
Οι παίκτες έμπαιναν στο γήπεδο σε έναν διάδρομο δόξας, στρωμένο από τα 47+1 (ξεχωριστό λόγω της απονομής) πρωταθλήματα του συλλόγου με την εκτυφλωτική λάμψη τους.
Σε περίοπτη θέση φυσικά ξεχώριζε από τη μία πλευρά το Conference League και από την άλλη το Champions League των νέων.
Ο Παναγιώτης Ρέτσος, ως αρχηγός πλέον, σήκωσε παρέα με τον Βαγγέλη Μαρινάκη και τον αρχισκόρερ της ομάδας, τον Αγιούμπ Ελ Κααμπί, το τρόπαιο και ο ουρανός φωτίστηκε από τα δεκάδες βεγγαλικά σε μια ξεχωριστή ερυθρόλευκη πανδαισία, σε μια γιορτή βγαλμένη από τα καλύτερα χρόνια του Ολυμπιακού, και μάλιστα στην επέτειο εορτασμού των 100 χρόνων από την ίδρυσή του το 1925.
Οι παίκτες σαν μικρά παιδιά, μαζί με το προπονητικό τιμ και φυσικά τον Βαγγέλη Μαρινάκη που δεν χορταίνει ποτέ τους τίτλους, πανηγύριζαν έξαλλα, με τον κόσμο να παραληρεί στις εξέδρες.
Λίγο αργότερα τα φώτα άναψαν, ο κόσμος άρχισε να μπαίνει στο γήπεδο κατά δεκάδες και πανηγύριζε με σημαίες και κασκόλ, με τους παίκτες να χοροπηδάνε και να γιορτάζουν και αυτοί.
Την ατμόσφαιρα «μάγεψε» η μοναδική φωνή της Μελίνας Μερκούρη που τραγουδούσε τα «Παιδιά του Πειραιά» με στίχους που άγγιξαν και τον τελευταίο φίλο των πρωταθλητών, νέο ή μεγαλύτερο.
«Πώς ήθελα να έχω ένα και δύο και τρία και τέσσερα παιδιά, που σαν θα μεγαλώσουν όλα να γίνουν λεβέντες για χάρη του Πειραιά. Οσο κι αν ψάξω, δεν βρίσκω άλλο λιμάνι, τρελή να μ’ έχει κάνει, όσο τον Πειραιά», ακουγόταν στα μεγάφωνα και η συγκίνηση ήταν εμφανής στα μάτια πολλών φίλων του Ολυμπιακού που είδαν την ομάδα τους να επιστρέφει στη φυσική της θέση, αυτή του πρωταθλητή Ελλάδας, και μάλιστα στα 100 χρόνια ζωής της.
Μια ξεχωριστή φιέστα, την παρουσίαση της οποίας έκανε ο Χρήστος Φερεντίνος και την απόλαυσαν όλοι όσοι γέμισαν από νωρίς το Γεώργιος Καραϊσκάκης. Αρκετή ώρα μετά, ο κόσμος δεν έφευγε από το γήπεδο αλλά πανηγύριζε, βγάζοντας και τις αναμνηστικές φωτογραφίες. Το γιόρταζε σαν να ήταν το πρώτο πρωτάθλημα, και όμως ήταν το 48ο.
Ωστόσο, όπως και τα 100 χρόνια δεν είναι αρκετά, όπως τραγουδούσε ο κόσμος, το ίδιο συμβαίνει και με τα πρωταθλήματα.