Για να κατανοήσει κανείς τη στάση της Αριστεράς μετά το έγκλημα της Μαρφίν, δεν χρειάζεται να πάει μακριά. Το χθεσινό πρωτοσέλιδο της «Εφημερίδας των Συντακτών» μας προσανατολίζει: «Σύλληψη υποψήφιου διδάκτορα» λέει ένας από τους βασικούς τίτλους του πρώτου θέματος. Τι σημαίνει αυτό σε απλά ελληνικά; Οτι συνελήφθη κάποιος επειδή είναι υποψήφιος διδάκτορας. Επειδή σπουδάζει το μπουζουριάσανε το παιδί. Κακώς δηλαδή, πολύ κακώς, μετά την προσαγωγή του στο αυτόφωρο παραπέμπεται σε δίκη για επικίνδυνη σωματική βλάβη (και η κοπέλα που τον έκρυβε, μεταξύ άλλων, για κατοχή ναρκωτικών ουσιών, που προφανώς διευρύνουν το μυαλό για να υποδεχτεί τη γνώση).
Κι αν έχετε αμφιβολίες για το καθαυτό νόημα του τίτλου, ο προηγούμενος είναι επίσης σαφής: «Τα πραγματικά περιστατικά στην Πολυτεχνειούπολη, η σκόπιμη σύγχυση και οι πραγματικές προθέσεις της κυβέρνησης που ξαναζεσταίνει τη σούπα της ανομίας στα ΑΕΙ». Που σημαίνει ότι δεν είναι πραγματικά τα περιστατικά που καταγράφηκαν σε δύο βίντεο, ούτε η κλωτσοπατινάδα συμμοριών με κουκούλες που κατέληξε στον άγριο ξυλοδαρμό ενός κακομοίρη που βρέθηκε στο έδαφος ούτε η χειροδικία του κατηγορούμενου εναντίον της κυρίας που λειτουργούσε το κυλικείο και ζήτησε το αυτονόητο, να μην κολλάνε αφίσες στο μαγαζί της.
Αν αυτά τα περιστατικά, που τα είδαμε όλοι, είναι «το ξαναζέσταμα της σούπας της ανομίας στα ΑΕΙ», είναι προφανές ότι δεκαπέντε χρόνια μετά η προσπάθεια να θολώσει ό,τι συνέβη στο υποκατάστημα της Τράπεζας Μαρφίν, στη Σταδίου, μπορεί να είναι πιο αποτελεσματική. Ολα είναι θέμα συσχετισμών δύναμης στα ΜΜΕ. Τα γεγονότα δεν συμβαδίζουν ακριβώς με την αλήθεια των αριστερών δυνάμεων, που ήδη ακούω διάφορους σεβάσμιους καθηγητάς να προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι αθώες περιστερές και δεν έχουν καμία σχέση με βία. Βίαιοι είναι μόνο οι φασίστες. (Επί τη ευκαιρία, γι’ αυτό διαφωνώ όταν αποκαλούμε φασιστική τη βία των αριστερών οργανώσεων – επειδή δεν είναι φασιστική βία, είναι αριστερή βία και είναι εξίσου βάναυση και πρωτόγονη με τη φασιστική βία).
Ευτυχώς, βέβαια, που το χαστούκι στη γυναίκα του κυλικείου η καλή εφημερίδα δεν το θεωρεί πραγματικό περιστατικό, επειδή έτσι ο χώρος αυτού που κατηγορείται ότι βιαιοπράγησε δεν θα χρειαστεί να ζητήσει συγγνώμη διότι παραβαίνει ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της πολιτικής ύπαρξής του: την υπεράσπιση της γυναίκας από τη φαλλοκρατία. Δεν είναι φαλλοκράτης ο κατηγορούμενος, κι ας έχει βαρύ χέρι, επειδή η κυρία του κυλικείου πρωτίστως είναι καπιταλίστρια επιχειρηματίας που πίνει το αίμα του φοιτητικού κινήματος με το μπουρί της σόμπας – και οι καπιταλίστριες δεν έχουν ανάγκη τη στήριξη των δικαιωματιστών: ή εμείς ή αυτές.
Στην πληθυντικότητά της, η Αριστερά συνήθως χρησιμοποιεί ένα σύνθημα: κανένας δεν περισσεύει. Κι είναι αλήθεια ότι κι ο διδάκτορας με το βαρύ χέρι είναι χρήσιμος στο κίνημα που ετοιμάζει κινητοποιήσεις κατά της κυβερνητικής επιλογής να διαγραφούν οι αιώνιοι φοιτητές από τα πανεπιστήμια. Ηδη, το κίνημα της Θεσσαλονίκης έδωσε ραντεβού στην ωραία Χαλκιδική, όπου αύριο γίνεται η σύνοδος των πρυτάνεων των πανεπιστημίων.
«Δεν πρόκειται να τους περάσει! Δεν θα ανεχτούμε να ζούμε υπό τον φόβο αν θα πάρουμε πτυχίο! Φοιτητές, μαθητές, καθηγητές, εργαζόμενοι, σύσσωμη η ακαδημαϊκή κοινότητα, στέκεται απέναντι στο μέτρο των διαγραφών!», διατρανώνει το κίνημα που υποστηρίζει κάθε είδους ασυδοσία. Δυστυχώς γι’ αυτούς, βρίσκονται απέναντι στην κοινωνία – αλλά και στη συντριπτική πλειονότητα των (υπαρκτών) φοιτητών.
Αλλά πρωτίστως βρίσκονται απέναντι στη λογική.