Ο Νίκος Αναστόπουλος γεννήθηκε στις 22 Ιανουαρίου 1958 στην Αθήνα. Η καταγωγή του είναι από τα Λεχαινά Ηλείας, μάλιστα το γήπεδο της ομάδας του Ηλειακού Λεχαινών προς τιμήν του έχει το όνομά του. Ξεκίνησε την καριέρα του από τον ΑΟ Δάφνης – υπήρξε και πρόεδρος της ομάδας μπάσκετ της Δάφνης.
Στη συνέχεια βρέθηκε στον Πανιώνιο, με τον οποίο κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας το 1979, ενώ εντυπωσίασε στο Κύπελλο Κυπελλούχων της περιόδου 1979-80 σκοράροντας τρεις φορές απέναντι στην Τβέντε και στην Γκέτεμποργκ. Το 1980 αποκτήθηκε από τον Ολυμπιακό κάνοντας το παιδικό του όνειρο πραγματικότητα. Ο Ολυμπιακός πλήρωσε για αυτόν το αστρονομικό στην εποχή ποσό των 40 εκατ. δραχμών και έδωσε στην ομάδα της Νέας Σμύρνης και τον επιθετικό Χρήστο Καλτσά.
Ενδεχομένως στον Ολυμπιακό να έχουν αγωνιστεί και καλύτεροι ποδοσφαιριστές από τον Νίκο Αναστόπουλο, σε δημοφιλία όμως λίγοι μπορεί να συγκριθούν με αυτόν, τον οποίο ο Φρέντυ Γερμανός είχε ονομάσει κάποτε «ο άνθρωπος με το μουστάκι». Ο Αναστόπουλος είναι αυτός που σε όλα τα δημοψηφίσματα οι οπαδοί του Ολυμπιακού ψηφίζουν ως βασικό φορ ενός ιδανικού Ολυμπιακού με τους καλύτερους όλων των εποχών – αρκετοί τον ψηφίζουν χωρίς να τον έχουν δει καν γοητευμένοι από τον μύθο του.
Είναι ο «Αναστό» που οι οπαδοί θα συναντήσουν στο Γ. Καραϊσκάκης και θα του ζητήσουν μια φωτογραφία που σε όλη τη ζωή τους περίμεναν. Είναι αυτός που πριν από δύο χρόνια αποφάσισε να χαρίσει στον κόσμο τη δυνατότητα να αγοράσει τις εμφανίσεις που φορούσε στα δύο ιστορικά ματς με τον Αγιαξ και για να αποκτήσουν τις φανέλες αυτές μαζεύτηκαν ένα απόγευμα στο Γ. Καραϊσκάκης τρεις χιλιάδες άνθρωποι!
Ολα αυτά δεν συμβαίνουν γιατί είναι ο Ελληνας που έπαιξε στο Καμπιονάτο τότε που σε αυτό αγωνίζονταν είκοσι ξένοι και όχι είκοσι ξένοι σε κάθε ομάδα, ούτε γιατί είναι ακόμα ο πρώτος σκόρερ της εθνικής ομάδας, ούτε καν για τα 197 γκολ του και τα τέσσερα πρωταθλήματα που κέρδισε με τον Ολυμπιακό.
Κάποτε ο Φρέντυ Γερμανός τον ονομάτισε «ο άνθρωπος με το μουστάκι»
Ολα για τον Ολυμπιακό
Αν ο κόσμος τον λατρεύει είναι γιατί βλέπει σε αυτόν ένα παράδειγμα σπάνιας και κυρίως ανιδιοτελούς αφοσίωσης στον σύλλογο: ακόμα και η άρνησή του τον Φεβρουάριο 2004 να αναλάβει ως προπονητής τον Ολυμπιακό εκτιμήθηκε για αυτό που ήταν: μια γενναία απόφαση που είχε να κάνει με την αξιοπρέπεια που τον διακρίνει ως άνθρωπο. Ο Αναστόπουλος αγαπάει παράφορα τον Ολυμπιακό και το ότι δεν κάθισε στον πάγκο του σαφώς και τον πονάει.
Ομως δεν υπήρξε ποτέ του καιροσκόπος: τη θέση του προπονητή ήθελε να την κερδίσει γιατί θα εκτιμούσαν τη δυνατότητα της προσφοράς του κι όχι ως λύση ανάγκης και μάλιστα χωρίς δέσμευση ότι θα έμενε στον σύλλογο που αγαπούσε. Ο κόσμος κατάλαβε ότι ο Αναστό προτίμησε να κάνει μια τίμια προπονητική καριέρα χωρίς προστάτες, ατζέντηδες που του φτιάχνουν το προφίλ και νταραβεριτζήδες που δουλεύουν για χάρη του. Και τον αγαπάει πάντα, όχι μόνο γιατί έδωσε στον Ολυμπιακό τίτλους σε εποχές δύσκολες, αλλά γιατί βλέπει ότι είναι ένας από τους ελάχιστους αυθεντικούς σταρ του ελληνικού ποδοσφαίρου, ένας από τους λίγους που μπορεί να βγει σε μια τηλεοπτική εκπομπή και να προκαλέσει συζητήσεις ακόμα και για το σακάκι που θα διαλέξει.
Ο πραγματικός σταρ δεν σκέφτεται τι κοινοτοπία θα σου πει επιδιώκοντας συμπάθεια, δεν φοβάται να «τσαλακωθεί», δεν χρειάζεται να προκαλεί: μπορεί να σε εντυπωσιάσει χωρίς να καταφεύγει σε φτηνά κόλπα, να σε καθηλώσει με τις ιστορίες του, να σε κάνει να γελάσεις ή να συγκινηθείς με μόνο όπλο την αυθεντικότητά του. Ο πραγματικός σταρ δεν είναι αναμάρτητος, είναι μοναδικός. Αυτή είναι η περίπτωση του Αναστόπουλου.
Η επαφή του με τα δίχτυα, σχεδόν μεταφυσική. Μπορούσε να πετύχει γκολ με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. Και τα βολ-πλανέ του ήταν ανεπανάληπτα
Που μπορεί να μιλάει για τον Τάσο Μητρόπουλο και τον Μητροπάνο, αλλά και τον Αλέφαντο και τον Αλκέτα Παναγούλια, λέγοντας ιστορίες που κανείς δεν έχει ακούσει. Και που μπορεί να σου πει πού να φας στο Μιλάνο, με τι κρασί να συνοδεύσεις το ψάρι, τι πρέπει οπωσδήποτε να παραγγείλεις στο Il Trοvatore και γιατί ο Ολυμπιακός του μπάσκετ χρειάζεται οπωσδήποτε έναν ψηλό ακόμα.
Αυτή η αυθεντικότητα του Αναστόπουλου είναι ο λόγος που έχει φίλους παντού – και εκτός Ολυμπιακού. Πάνω από τριάντα χρόνια είναι φίλος με τον Βασίλη Κωνσταντίνου: του τηλεφωνούσε παραμονές των ντέρμπι Ολυμπιακός – ΠΑΟ από το ξενοδοχείο και τον εκνεύριζε λέγοντάς του πώς ακριβώς θα του βάλει γκολ. Πάνω από τριάντα χρόνια ήταν φίλος με τον Γιάννη Ιωαννίδη: παλιά έλεγε ότι θα ζητήσει να τον θάψουν δίπλα του, αν φύγει δεύτερος, στο τμήμα του νεκροταφείου που θα λέει «προπονητές» – τον θαύμαζε τον «Ξανθό» στον πάγκο! Είναι ακόμα φίλος με τον οπαδό του ΠΑΟ Γιάννη Ζουγανέλη, τον αεκτζή Γιώργο Μητσικώστα: «πεθαίνουν» για αυτόν «κι ας μην τους μεγάλωσε με τα γκολ του» – η φράση ανήκει στον Θόδωρο Θεοδωρίδη, γιο του Σάββα και οπαδό του.
«Μπορώ να διηγηθώ δεκάδες ιστορίες με τον Αναστόπουλο – έχουμε γυρίσει την Ευρώπη μαζί, έχω δει σκηνές που δύσκολα τις πιστεύει άνθρωπος. Εχω δει τον Σβεν Γκόραν Ερικσον να λέει στον Ρουντ Γκούλιτ ότι δεν έχει την ικανότητα του Αναστό στο σκοράρισμα, τον Λίπι να του προτείνει να γίνει βοηθός του, τον Καπέλο να τον ρωτάει για κοστούμια! Εχω δει τον Φαν Γκαλ να του αναλύει σε ένα μπλοκάκι τι είναι το κάθετο 3-4-3, παραμονή του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ Γιουβέντους – Αγιαξ, έχω δει τους σερβιτόρους στο Paper Moon, κάποτε ακριβότερο μαγαζί στο Μιλάνο, να του ζητάνε αυτόγραφα. Αλλά ο Αναστόπουλος είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτά» έλεγε για εκείνον ο Αντώνης Καρπετόπουλος.
Ο Αναστόπουλος βγήκε κάποτε τρίτος σκόρερ στην Ευρώπη. Είναι αυτός που σκόραρε με ανάποδα ψαλίδια και εναντίον του ΠΑΟΚ στο Γ. Καραϊσκάκης, αλλά και στο «ξερό» της Λαμίας. Είναι ο αέρινος φορ που κάποτε απέκλεισε τον Αγιαξ. Είναι αυτός που ως προπονητής πήγε σε έναν διαλυμένο Αρη κάποτε για να τον ανεβάσει κατηγορία και που όταν μια στο τόσο πήγαινε στα μπουζούκια στη Θεσσαλονίκη τραγουδούσαν το «Περαία μου, Περαία μου» για χάρη του!
Ο Αναστό δεν ήταν ο καλύτερος τεχνικά. Ηταν όμως ο πιο αληθινός – κι αυτό έχει μεγαλύτερη αξία
Πρωτιές
Eίναι αυτός που πέτυχε το πρώτο γκολ της Εθνικής Ελλάδος σε τελικά Euro (κόντρα στην Τσεχοσλοβακία του Πανένκα μολονότι αγωνιζόταν τραυματίας). Είναι αυτός που ως προπονητής καμαρώνει και δίκαια γιατί έσωσε την καριέρα του Μάντζιου, του Παμπουλή, του Ταυλαρίδη και τόσων άλλων που τον λατρεύουν. Είναι αυτός που θυμάται όλα τα παιχνίδια που έχει παίξει, όλες τις νίκες και τις ήττες, όλα τα γκολ και όλους τους ανθρώπους που βρέθηκαν μπροστά του, αυτός που όταν ως προπονητής πήρε κάποτε μια ισοπαλία από τον ΠΑΟ με την Παναχαϊκή είπε ότι «τους Πράσινους τους είχε πελάτες και ως παίκτης και ως προπονητής». Και συμπλήρωσε ο Αντώνης Καρπετόπουλος: «Κάποτε μου είχε πει on air στο ραδιόφωνο ότι «αν είναι να πεθάνει νέος, ας πεθάνει από έρωτα». Εφτασε κοντά στο να του συμβεί κι αυτό, αφού έπειτα από έναν επεισοδιακό χωρισμό, είχε δεχθεί επίθεση από μπράβους πληρωμένους, αλλά μυαλό δεν έβαλε: στους φίλους είναι πιστός, στις γυναίκες παριστάνει τον πιστό.
Για όποιον που δεν τον ξέρει (αν και τον Αναστό τον ξέρουν όλοι…) περιορίζομαι να πω ότι η Ιταλία τον άλλαξε πολύ, ότι εκεί έμαθε να αγαπάει πολύ το καλό φαγητό και τα ακριβά κοστούμια, ότι δεν υπήρξε ποτέ του νυχτόβιος, ότι ακόμα και σήμερα όταν παίζει στον Αγιο Κοσμά φλομώνει κάθε αντίπαλο στα γκολ «γιατί τα γκολ είναι η πεμπτουσία του ποδοσφαίρου, αλλιώς όλα τα ματς θα έληγαν 0-0».
Θυμάμαι πάντα μια φράση από τις δεκάδες που έχει πει. Κάποτε τον ρώτησα γιατί δεν πήγε στον Παναθηναϊκό του Γιώργου Βαρδινογιάννη για να πάρει ένα καλό συμβόλαιο και πολλά λεφτά, όπως έκαναν στα 80s και στα 90s πολλές «σημαίες» του Ολυμπιακού. «Στη ζωή», μου είπε, «υπάρχουν οι από δω και οι από εκεί, κι εγώ διάλεξα να είμαι με τους από δω, ανεξάρτητα από το πόσο με έχουν αδικήσει ή με έχουν πικράνει – εγώ είμαι αυτό που διαλέγω»: αυτή είναι η κοσμοθεωρία του και δεν την έχει προδώσει ποτέ. «Από εδώ» είναι ο κόσμος του, οι ορκισμένοι φίλοι του, ο Ολυμπιακός του. «Από εκεί», απέναντι, όλοι οι άλλοι…»