Εχουμε εμφατικά επαναλάβει πως το σημερινό και εν κινήσει γεωπολιτικό τοπίο επιφυλάσσει εκπλήξεις, εγκυμονεί κινδύνους και υπαγορεύει την ορθότερη και σοβαρότερη διπλωματική στάση των χωρών. Ο πυροκροτητής που λέγεται εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ και η στρατηγική των δασμών είναι η μία μόνον όψη της νέας επισφάλειας που επιφέρει η μεταβολή αυτή στον πλανήτη, που με τη σειρά της έχει σοβαρές και βαθιές οικονομικές και πολιτικές επενέργειες. Ιδιαίτερη όψη είναι ο διαγκωνισμός των μεγάλων δυνάμεων, οι τακτικές συμμαχίες τους, οι ανταγωνισμοί τους και το βάθος των στρατηγικών επιρροών τους.
Η κοινή δήλωση για εμβάθυνση της στρατηγικής συνεργασίας μεταξύ του Πούτιν και του κινέζου προέδρου Σι, αποτελεί ακριβώς μία όψη των εν κινήσει συμμαχιών. Βεβαίως οι δύο χώρες είχαν παραδοσιακά σχέσεις. Το γεγονός όμως ότι τις βαθαίνουν σε μία συγκυρία που οι ΗΠΑ έχουν επιλέξει τη λογική των δασμών είναι ένα γεγονός που από μόνο του αποτελεί σημαντικό. Και αυτό γιατί όπως φαίνεται αν από τη μία μεριά η Αμερική επιλέγει μία στρατηγική νέου απομονωτισμού και από την άλλη οι Ρωσία – Κίνα διαμορφώνουν έναν νέο άξονα με ακόμα πιο στέρεους δεσμούς, το ερώτημα είναι ποια στρατηγική χαράσσει η Ευρώπη. Στην καρδιά της εξελίσσεται ένας άδικος πόλεμος, την ίδια ώρα που εκείνη με πολύ αργόσυρτες κινήσεις φαίνεται να προσαρμόζεται (;) στο νέο περιβάλλον και να διαμορφώνει μία ενιαία διπλωματική, πολιτική και αμυντική στάση. Η κοινή γραμμή Σι και Πούτιν δείχνει πως ο χρόνος είναι λίγος.